Την ιδέα για την πρόσκληση των Atenistas προς τους Αθηναίους που ψάχνουν για συγκάτοικο τον καιρό της κρίσης είχε ο Τάσος Χαλκιόπουλος. Το αίτημα μιας φίλης που αναζητούσε σύμμαχο στον πόλεμο με τα πάγια μηνιαία βάρη έγινε έμπνευση και αφετηρία για τη σύναξη μερικών εκατοντάδων στο Camp της πλατείας Κοτζιά. Νέοι αλλά και μεσήλικοι, φοιτητές αλλά και εργαζόμενοι, άνδρες αλλά κυρίως γυναίκες, που η οικονομική κρίση έχει «στριμώξει», άφησαν το δικό τους ίχνος-χαρτάκι στον πίνακα των Atenistas δηλώνοντας τετραγωνικά, ύψος ενοικίου, περιοχή. Επίδοξοι συγκάτοικοι και επαγγελματίες που θέλουν να συστεγαστούν, πολλοί από αυτούς με ανάλογη εμπειρία στο εξωτερικό, συνθέτουν ένα ιδιότυπο μωσαϊκό, και σαφώς αναδεικνύουν μια νέα τάση, άγνωστη για τα ως σήμερα εγχώρια δεδομένα. Υπάρχει άλλωστε, πέρα από το οικονομικό, και το αίτημα για «μοίρασμα» και «επικοινωνία».
Ενα λεπτό ήταν αρκετό για τη Μαρία Κ. Είχε μόλις αφήσει το χαρτάκι της και όδευε προς την έξοδο όταν την είδε. «Τη γνώριζα εξ όψεως από τον χώρο στον οποίο κινούμαι – έχω σπουδάσει υποκριτική, σκηνογραφία και χορό. Μου ήταν ανέκαθεν συμπαθής αυτή η κοπέλα κι όλο έλεγα ότι ήθελα να τη γνωρίσω περισσότερο. Ενθουσιαστήκαμε και οι δύο όταν διαπιστώσαμε ότι είχαμε ως… κοινό τους Atenistas. Αγκαλιαστήκαμε και υποσχεθήκαμε να τα ξαναπούμε σύντομα, για να έλθει να δει το σπίτι στο Παγκράτι – μένω με ακόμη μία κοπέλα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να συντηρήσω το σπίτι, αλλά και να μπορούσα, πάλι θα έψαχνα για συγκάτοικο. Το βρίσκω πολύ… φτωχό το να μένεις μόνος σου, ειδικά όταν έχεις 110 τ.μ. Μου αρέσει να υπάρχει κάποιος στο διπλανό δωμάτιο, να με νοιάζεται, να με ρωτάει όταν γυρίζω σπίτι πώς πήγε η μέρα. Παίζει πολλή μοναξιά».

«Δεν είναι μιζέρια»
Η επαγγελματική ιδιότητα της Αιμιλίας Ζ. δεν της επιτρέπει την αποκάλυψη της ταυτότητάς της. Ομολογεί ωστόσο ότι το μεγάλο βήμα (της συγκατοίκησης) θα το κάνει.
«Τα οικονομικά μου είναι στο όριο, αλλά αυτό αποτελεί απλώς την αφορμή για τη συγκατοίκηση. Μένω περίπου πέντε χρόνια μόνη μου, σίγουρα θα μπορούσα να βρω ένα σπίτι πιο φθηνό, δεν ήθελα. Σκέφθηκα ότι υπάρχει και κάτι άλλο που έχω ανάγκη πια, το μοίρασμα. Μου αρέσει η ιδέα ότι θα συγκατοικήσω με δύο γυναίκες που διαφέρουν πολύ από μένα. Με συναρπάζει το γεγονός ότι έχουν έναν κύκλο ανθρώπων που θα γνωρίσω με τη σειρά μου».
Οσο για το αν εμπεριέχει κάτι το αρνητικό η αναζήτηση συγκατοίκου εξηγεί: «Οχι, δεν το εκλαμβάνω ως μιζέρια το να ψάχνω για συγκάτοικο, ενώ δεν είμαι πια κοριτσάκι. Εχω δει στη Βρετανία διευθυντή τράπεζας – χωρίς καμία οικονομική ανάγκη – να νοικιάζει δωμάτιο σε σπίτι. Ισως βέβαια να παίζει ρόλο ότι στο εξωτερικό έχουν ζήσει προ πολλού τις δυσκολίες που γνωρίζουμε εμείς σήμερα. Αποτελεί πλέον κομμάτι της κουλτούρας τους».

Το ρίσκο
Ο χειμώνας που μόλις έφυγε έπεισε τη Ναταλία Νικολοπούλου και τη συγκάτοικό της ότι η παρέα πρέπει να εμπλουτιστεί. Τα 140 τετραγωνικά αντέχουν εξάλλου και τρίτη παρουσία.
«Το σπίτι έχει παίξει τον δικό του ρόλο» λέει η ίδια. «Είναι ισόγειο, μονοκατοικία, με κήπο, ένας χώρος που δεν μπορούμε να ζεστάνουμε με τίποτα! Κι εφέτος βάλαμε μόνο δύο φορές πετρέλαιο… Ψάξαμε αρχικά στον κύκλο μας, αλλά δεν βρέθηκε κανείς που να ενδιαφέρεται. Είμαστε επιφυλακτικές, δεν ξέρουμε αν θα βρούμε κάποια – ή και κάποιον – που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας για καθαριότητα. Αλλά τα πράγματα στενεύουν. Είμαι φοιτήτρια Ψυχολογίας και Θεατρολογίας στο Deree• φοβάμαι ότι και αυτό μπορεί να αλλάξει σύντομα. Δουλεύω σε μπαρ τα βράδια, μου στέλνουν και οι γονείς μου λεφτά. Τι τα θες; Ζορίζομαι».
«Το κριτήριο για τη συγκατοίκηση; Το φυζίκ, τι άλλο;». Η Σοφία Κατσαΐτη δεν τρελαίνεται να μοιράζεται τον καναπέ της, χαίρεται όμως ιδιαίτερα όταν βλέπει διαιρεμένο τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Είναι νηπιαγωγός στον δημόσιο τομέα και έχει δει τον μισθό της να συρρικνώνεται… αγρίως, τόσο που δεν παίρνει άλλη αναμονή.
«Εχει ένα ρίσκο η προσπάθεια, αφού δεν τον ξέρεις τον άλλο, νομίζω όμως ότι είναι προτιμότερη αυτή η εκδοχή από την άλλη που θέλει συμβίωση με κολλητές. Κάπου χάνεται το όριο, παραγνωρίζεσαι».
Αν δεν βρει συγκάτοικο, φοβάται ότι θα αναγκαστεί να επιστρέψει στη γενέτειρά της, στην Πελοπόννησο, και δεν το θέλει. «Πού να μένεις, φτου κι απ’ την αρχή, με τους γονείς σου όταν έχεις συνηθίσει τόσα χρόνια μόνη σου;».

Συστέγαση για τον επιούσιο
«Κοινόβιο» για τους επαγγελματίες

Ο Κ.Δ. είναι λογιστής σε μεγάλη εταιρεία αλλά φιλοδοξεί να μετεξελιχθεί σε ελεύθερο επαγγελματία. «Μη δημοσιεύσεις το όνομά μου, όλο και κάποιος θα το δει από τη διεύθυνση και θα γίνω υπ’ αριθμόν ένα υποψήφιος για έξοδο αν τα πράγματα σφίξουν κι άλλο – αυτός έχει και άλλους πόρους, θα σκεφθούν. Δεν μπορώ να παρατήσω τη θέση μου, θα κάνω παράλληλα και τις δύο δουλειές για ένα διάστημα. Από την άλλη, με αυτούς τους μισθούς που κυκλοφορούν, και δύο δουλειές να έχεις, αρκούν;».

«Σχεδιάζω να συστεγαστώ με άλλους πέντε δικηγόρους» λέει και εξηγεί: «Εξασφαλίζεις δικτύωση, πελατεία και μειώνεις δραστικά τα έξοδα, άρα σου δίνεται η δυνατότητα να προσφέρεις υπηρεσίες με χαμηλό κόστος. Ηρθε μια κοπέλα και με βρήκε στους Atenistas. Εκδήλωσε ενδιαφέρον να στεγάσει δέκα διαφορετικές ειδικότητες σε ένα νεοκλασικό στην πλατεία Βικτωρίας. Εξαιρετική ιδέα. Ανετα θα πήγαινα».
Η αμηχανία που συνοδεύει το οικονομικό πρόβλημα κάνει την Αννα Π., μαγείρισσα το επάγγελμα, να μη θέλει να δει δημοσιευμένα τα στοιχεία της.
«Είχα εστιατόριο επτά ολόκληρα χρόνια στη Μυτιλήνη. Αρχικά η κίνηση ήταν ικανοποιητική, κατέληξε όμως σε μια σεζόν να είναι full μόνον 10 ημέρες. Κράτησα τον εξοπλισμό, τον θεωρώ κεφάλαιο, ψάχνω για κάποιον – γιατί όχι και κάποιους; – πρόθυμους να μου παρέχουν τη στέγη. Το κίνητρο πάντως για την αγγελία δεν είναι μόνον το οικονομικό. Δουλεύω καλύτερα στο πλαίσιο της ομάδας και επιπλέον μου αρέσει να μοιράζομαι την ευθύνη. Ειδικά τώρα που η κρίση μού προκαλεί ανασφάλεια. Θα μπορέσω να το στηρίξω μόνη μου το εγχείρημα και για πόσο καιρό; Με τη ρευστότητα που επικρατεί, δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Φοβάμαι την επόμενη μέρα. Αν βρεθεί κάποιος που έχει έναν χώρο, θα προσθέσω το know how. Στόχος είναι ένα εστιατόριο με φαγητά ημέρας και γλυκά που θα διατίθενται – και με delivery – στο κέντρο της Αθήνας, κυρίως για εργαζομένους. Και ασφαλώς προτιμώ κάποιον που να έχει σχέση με τον χώρο της μαζικής εστίασης. Αν δεν είχα πάντως μια καλή φίλη στους Atenistas, δεν ξέρω αν θα μάθαινα για την πρωτοβουλία. Τέτοιες δράσεις πρέπει να γίνονται συχνότερα».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ