Τιμή τούς πρέπει, που θα λεγε ο Καβάφης. Σε ποιους; Μα σε ποιους άλλους; Στους βουλευτές εκείνους που ψήφισαν χθες την εφαρμογή όλων όσων καταψήφισαν… προχθές! Οι κάλπες είναι προ των πυλών, και οι… παραστρατημένοι βουλευτές, από το φόβο μήπως τους φάει ο λύκος έξω απ’ το μαντρί, σπεύδουν τώρα να αυτοακυρωθούν κατά τον πιο αξιοπεριφρόνητο τρόπο για να γυρίσουν πίσω… Καλά, αλλά τότε, γιατί δεν ψήφιζαν κατευθείαν να τελειώνουμε; Μήπως για να γυρνάνε όλο αυτό τον καιρό και να το παίζουν επαναστάτες κατά των σκληρών μέτρων, ελπίζοντας ότι δεν θα τους πάρουν πια χαμπάρι την τελευταία στιγμή, ενώ οι άλλοι συνάδελφοί τους υπέστησαν την κριτική; Μπορεί…
Ό,τι και να σκέφτηκαν οι βουλευτές που ενήργησαν έτσι, ελπίζει κανείς ότι το εκλογικό σώμα της περιφέρειάς τους θα λάβει υπόψη του αυτή τη χαντζιαβατική πολιτική.
Γιατί αυτοί οι βουλευτές, είναι και οι μόνοι οι οποίοι δεν θα έπρεπε να ψηφιστούν, αν είναι εκ νέου υποψήφιοι, που επίσης δεν θα έπρεπε να είναι. Αν υπάρχουν ψηφοφόροι που θα τους «σταυρώσουν», είμαστε γενικώς για σταύρωμα…
Εκείνοι που είπαν «όχι» και ήταν όχι, πήραν το βάρος της απόφασης και είναι προς τιμήν τους. Επίσης, εκείνοι που είπαν «ναι» πήραν κι αυτοί το δικό τους, διαφορετικό βάρος ευθύνης, και είναι επίσης προς τιμήν τους.
Όμως, εκείνοι που είπαν όχι και μετά είπαν ναι, δεν πήραν καμιά ευθύνη: κάνανε σα χέλια που γλιστράνε στο βαλτώδες και ερεβώδες νερό. Κι αυτό είναι πολιτικά ιταμό.
Όταν εκλέγονται οι βουλευτές, ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα λοιπόν, κατοχυρώνει το δικαίωμα και την υποχρέωσή τους να ψηφίζουν κατά συνείδηση: ούτε κομματική πειθαρχία ούτε τίποτα άλλο θέτει πάνω από αυτή – πολύ περισσότερο τη θυσία κάθε ίχνους πολιτικής ευπρέπειας στο βωμό της επανεκλογής.
Οι εν λόγω βουλευτές, είτε δεν έχουν υπόψη τους το Σύνταγμα στο οποίο ορκίστηκαν, είτε έχουν… διπλή συνείδηση: δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ της πολτικής. Είτε, απλούστατα, έχουν συνείδηση σα σουρωτήρι. Πολλά περνούν από μέσα της, αλλά τίποτα δεν μένει…
