Γιώργος Καφετζόπουλος: «Ή μας δουλεύουν ή είμαστε μαζόχες»

Κυρίως δουλειά, κάτι που δεν είναι δεδομένο ούτε και εύκολο να βρεις. Μέχρι στιγμής έχω δουλέψει σε πολύ λίγα πρότζεκτ, είτε στο σινεμά είτε στο θέατρο, οπότε δεν με ενδιαφέρει κάτι συγκεκριμένο, μου αρκεί να μπορώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θα πάρω από αυτούς πράγματα, που θα μου μάθουν. Αυτό θεωρώ το πιο σημαντικό. Οταν όμως δεν παίζει δουλειά, υπάρχει και η άλλη λύση, να κάνεις κάτι μόνος σου (δηλαδή με φίλους). Παίρνεις ένα κείμενο, ας πούμε, που σου αρέσει για τον χ ή τον ψ λόγο και αρχίζεις πρόβες. Το δοκιμάζω αυτόν τον καιρό, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.

Οτι ακολουθώ κάποιο κίνημα ή κοινωνικό δίκτυο, αν και βεβαίως υπάρχουν κάποια κινήματα, όπως το «Δεν πληρώνω», που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. Το θεωρώ πολύ σωστό να μην πληρώνει κάποιος τα διόδια ή το χαράτσι της ΔΕΗ και απ’ ό,τι έχω καταλάβει το συγκεκριμένο κίνημα στέκεται δίπλα σε κάποιον που έχει αποφασίσει να εναντιωθεί σε αυτά τα μέτρα, δημιουργώντας έτσι μια πιο συλλογική κατάσταση. Επίσης ξέρω ότι υπάρχουν ομάδες εθελοντών που βοηθούν τους άστεγους. Σχετικά με το Facebook, έχω λογαριασμό, αλλά δεν πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι ουσιαστικό μέσα από αυτό, πέρα από κάποια πράγματα που νομίζω ότι τα πετυχαίνεις εξίσου εύκολα μέσω e-mail ή skype. Είναι θέμα συνήθειας, αν θες να μάθεις κάτι τσεκάρεις ένα site, αν θες να προωθήσεις κάτι το στέλνεις μέσω e-mail. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο Facebook παίρνεις μάτι καμιά φωτογραφία.

Συνήθως σε μαγαζιά όπου δουλεύουν φίλοι – για ευνόητους λόγους: πολύ φθηνά ή τζάμπα ποτά. Ποτέ δεν είχα κάποιο στέκι ντε και καλά, ανάλογα με την ηλικία, τη φάση, τις παρέες και τις ανάγκες που προέκυπταν. Τα περισσότερα βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας μιας και εκεί έχω ζήσει. Τον τελευταίο καιρό δεν πολυβγαίνω, αλλά ένα μαγαζί που πηγαίνω όποτε σχεδόν βγαίνω είναι ο «Μαύρος Γάτος» στα Εξάρχεια. Το έχει ο πατέρας ενός φίλου και μέσα δουλεύουν γνωστοί μου. Παίζει και πολύ ωραία μουσική. Δεν πίνω πολύ αλκοόλ, οπότε δεν έχω και πολλά να πω για το ποτό. Αυτό που ξέρω είναι ότι πολλά μαγαζιά έχουν μπόμπες και καλό είναι να πίνεις μπίρα.

Αγνωστη λέξη μέχρι σήμερα, αλλά την τσέκαρα στο λεξικό: αν εμπιστεύομαι υποθέσεις μου ή τον εαυτό μου στην κρίση άλλων. Ετσι όπως είναι η κοινωνία, αυτό κάνουμε όλοι και δεν μας έχει βγει σε καλό. Θέλω να πω, εκλέγονται κάποιοι οι οποίοι πρέπει να φροντίζουν για το καλό μας, αλλά κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Θα έπρεπε λοιπόν να μην τους εμπιστευθούμε τις ζωές μας ξανά. Καταλαβαίνω όμως ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί όλοι τούς βρίζουν αλλά βγαίνουν ξανά και ξανά οι ίδιοι. Αρα ή μας δουλεύουν ή είμαστε μαζόχες και μας αρέσει. Μάλλον μας δουλεύουν. Κατά τ’ άλλα, τις δικές μου υποθέσεις τις χειρίζομαι μόνος μου.

Να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν. Αλλά το «αρνούμαι» είναι ένα ρήμα που προσπαθώ να μη χρησιμοποιώ πολύ. Σαν λέξη είναι πολύ απόλυτη και δεν μου έρχεται κάτι το οποίο πραγματικά αρνούμαι.

Για τον ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ. Γίνεται συγκέντρωση διαμαρτυρίας, μαζεύεται πολύς κόσμος, πολλές χιλιάδες άνθρωποι, που δεν γουστάρουν διάφορα, αλλά κυρίως δεν γουστάρουν τη φτώχεια (γι’ αυτό νομίζω ότι κατεβαίνει ο κόσμος αυτή την εποχή). Εκεί συμβαίνουν διάφορα. Καίγονται κτίρια, η αστυνομία ψεκάζει ανελέητα και πολλά άλλα άσχημα. Και τι γίνεται; Τα ΜΜΕ σταματάνε να ασχολούνται με το βασικό, που είναι η φτώχεια, και πάνε το θέμα αλλού: στο ότι κάηκε η Αθήνα. Ετσι, αυτός που παρακολουθεί τηλεόραση, αντί να δει τους χιλιάδες, βλέπει δέκα καμένα κτίρια. Οχι ότι δεν είναι σημαντικό, αλλά το βασικό είναι άλλο: ότι ο κόσμος πεινάει.

Διάφορους τύπους, Ελληνες και ξένους, κυρίως σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, νομίζω ότι είναι αχτύπητες και μου έχουν ανοίξει τα μάτια σε σχέση με το τι είναι σινεμά. Από ελληνικές γουστάρω πολύ του Νίκου Νικολαΐδη. Στο «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» υπάρχει ένα φοβερό ντουετάκι Βαλαβανίδη – Τζούμα. Νομίζω ότι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Επίσης θαυμάζω αρκετούς δικούς μας θεατρικούς σκηνοθέτες, τους νέους κινηματογραφιστές μας και πολλούς νέους ηθοποιούς, όπως και κάποιες πολύ δυνατές θεατρικές ομάδες. Από τους πιο δυνατούς πάντως, παγκοσμίως γνωστούς, είναι ο Ντάνιελ Ντέι-Λούις. Τι να πεις γι’ αυτόν;

Πότε είδα πρώτη φορά ταινία του πατέρα μου, θυμάμαι ότι με έπαιρνε σε κάτι επιθεωρήσεις από όταν ήμουν πέντε-έξι χρόνων και νομίζω ότι από τότε πρέπει να έχω δει όλες τις παραστάσεις που έχει παίξει, όπως και αρκετές ταινίες και σειρές. Σίγουρα το να βλέπεις από πολύ μικρός κάποιον δικό σου να κάνει αυτό το πράγμα σε καθημερινή βάση, σε κάνει να αποκτάς μια οικειότητα. Βασικά βλέπεις τα πράγματα από μέσα, είτε είναι θέατρο είτε σινεμά, και μάλλον αυτές οι εμπειρίες με επηρέασαν ώστε να θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ήξερα κάτι παραπάνω από τους συμμαθητές μου πριν μπω στη σχολή, ούτε ότι θα είμαι καλός σε αυτή τη δουλειά.

πότε και που
Η ταινία «Τα κωλόπαιδα» βγαίνει στις αίθουσες στις 15 Μαρτίου