ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times
Ο Μιτ Ρόμνι είναι πολύ ανήσυχος για τα ελλείμματα του προϋπολογισμού των ΗΠΑ. Η μάλλον έτσι λέει: του αρέσει να προειδοποιεί πως τα ελλείμματα του προέδρου Ομπάμα οδηγούν την Αμερική σε μια «κατάρρευση τύπου Ελλάδας». Αν είναι έτσι, τότε γιατί ο κ. Ρόμνι μας προσφέρει μια συνταγή για τους επόμενους προϋπολογισμούς που θα οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερο χρέος και ελλείμματα από ότι η αντίστοιχη πρόταση της κυβέρνησης Ομπάμα;
Φυσικά ο κ. Ρόμνι δεν είναι ο μόνος υποκριτής. Στην πραγματικότητα και οι τέσσερεις σημαντικοί εναπομείναντες Ρεπουμπλικάνοι υποψήφιοι για την προεδρία είναι δημοσιονομικοί απατεώνες. Εκδίδουν προειδοποιήσεις για την Αποκάλυψη που θα προκαλέσει το κυβερνητικό χρέος, και στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, απαιτούν βάρβαρες περικοπές σε προγράμματα που προστατεύουν την μεσαία τάξη και τους φτωχούς. Στην συνέχεια όμως προτείνουν να σκορπίσουμε όλα τα λεφτά που θα μαζέψουμε από τις περικοπές – και πολύ περισσότερα – σε φορομειώσεις υπέρ των πλουσίων.
Κάνεις δεν πρέπει να εκπλήσσεται. Ήταν εξ αρχής πασιφανές, για τους παρατηρητικούς, ότι οι πολιτικοί που φωνάζουν πιο δυνατά από τους άλλους για τα ελλείμματα, είναι στην πραγματικότητα αυτοί που αξιοποιούν την υστερία των ελλειμμάτων σαν ένα εξώφυλλο για την πραγματική τους ατζέντα, που δεν είναι παρά η πάλη των τάξεων από πάνω προς τα κάτω. Για να το διατυπώσουμε με την γλώσσα που αρέσει στο Ρόμνι, σκοπός είναι να βρεις μια δικαιολογία για να «σφάξεις» προγράμματα που βοηθούν τους θεατές ενός αγώνα ταχύτητας αυτοκινήτων του πρωταθλήματος Nascar, την ίδια στιγμή που χαρίζουν γενναιόδωρα τους φόρους στους επιχειρηματίες – ιδιοκτήτες των ομάδων !
O.K., ας μιλήσουμε με αριθμούς.
Η υπερκομματική Επιτροπή για έναν Υπεύθυνο Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό (CRFB) δημοσίευσε πρόσφατα μια έκθεση για τις προτάσεις των τεσσάρων επικρατέστερων Ρεπουμπλικάνων υποψηφίων γύρω από τον προϋπολογισμό. Σε χωριστή αναφορά της η Επιτροπή μελέτησε σε βάθος τον τελευταίο προϋπολογισμό της κυβέρνησης Ομπάμα. Και ιδού τι μας λέει: Σύμφωνα με ένα «ενδιάμεσο σενάριο για το χρέος», «οι προτάσεις του Νιουτ Γκίνγκριτς, του Ρικ Σαντόρουμ και του Μιτ Ρόμνι για τον προϋπολογισμό θα οδηγούσαν σε πολύ μεγαλύτερο χρέος μετά από μια δεκαετία, σε σχέση με τις προτάσεις Ομπάμα για τον προϋπολογισμό του 2013.
Ο Ρον Πολ θα τα πήγαινε καλύτερα, σχεδόν εξίσου καλά με τον κ.Ομπάμα. Αλλά αν κοιτάξετε τις λεπτομέρειες, φαίνεται πως ο κ.Πολ βασίζει τις προβλέψεις του στην εξοικονόμηση τρισεκατομμυρίων δολαρίων από ασαφείς – και απίθανες – περικοπές δαπανών. Έτσι, στο τέλος, είναι κι αυτός ένας σπάταλος σαν όλους τους άλλους.
Υπάρχει άραγε τρόπος να κάνει κανείς τις δημοσιονομικές προτάσεις των Ρεπουμπλικάνων να μοιάζουν υπεύθυνες; Όχι βέβαια – εκτός αν πιστεύετε στην μαγεία ή περάσατε τις τελευταίες δύο δεκαετίες κρυμμένος σε κάποια σπηλιά. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, μάλλον θα θυμάστε ότι οι ίδιοι άνθρωποι που μας λένε σήμερα πόσο καλό πράγμα είναι οι φοροαπαλλαγές για την ανάπτυξη ήταν οι ίδιοι που μας διαβεβαίωναν ότι οι αυξήσεις φόρων του Μπιλ Κλίντον το 1993 θα οδηγούσαν σε οικονομική καταστροφή, και ότι οι μειώσεις φόρων του Τζορτζ Μπους το 2001 θα δημιουργούσαν συνθήκες διαρκούς ευημερίας. Για κάποιο λόγο, καμιά από αυτές τις προβλέψεις δεν επαληθεύτηκε.
Αυτό που πρέπει να ξέρετε λοιπόν για τις ρεπουμπλικανικές προτάσεις είναι πως, εκτός από δημοσιονομικά ανεύθυνες και εις βάρος των εργαζόμενων Αμερικανών, είναι και πολύ κακές πολιτικές για ένα κράτος που εξακολουθεί να βρίσκεται σε οικονομική δυσπραγία και πρέπει να αντιμετωπίσει μακροπρόθεσμα ελλείμματα.
Αν ανησυχείτε λοιπόν για μια «κατάρρευση τύπου Ελλάδας», να ξέρετε πως τα σχέδια των Ρεπουμπλικάνων θα μειώσουν άμεσα τις δαπάνες, αντιγράφοντας την καταστροφική ευρωπαϊκή συνταγή της λιτότητας, την ίδια στιγμή που θα προωθούν μελλοντικές φοροπερικοπές που θα τινάξουν στον αέρα τους επόμενους προϋπολογισμούς.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν κάποιος που μας προσφέρει αυτόν τον τοξικό συνδυασμό ανευθυνότητας, ταξικής πάλης και υποκρισίας μπορεί, στ΄ αλήθεια, να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ.
