Θέλει κότσια για να βρεθεί κανείς απέναντι από τους ιδιοκτήτες ταξί. ∆εν είναι µόνο το δριµύ ταµπεραµέντο που τους οδήγησε να κλείνουν αεροδρόµια, λιµάνια και να µοιράζουν έντυπα µε τα αιτήµατα του κλάδου στον ίσκιο του Κέβιν Σπέισι, στην Επίδαυρο, είναι και η δύναµη που αντλούν χρόνια τώρα ως καλά οργανωµένη επαγγελµατική κάστα – εν δυνάµει εκλογική πελατεία. Ο κ. Χρήστος Πέτρου έχει βρεθεί αντίκρυ στους ιδιοκτήτες από τη θέση του προέδρου του Σωµατείου Οδηγών Ταξί Αττικής, κατηγορώντας τους για εργασιακή σχέση που θυµίζει αυτήν των τσιφλικάδων µε τους κολίγους, φέρνοντας τους οδηγούς αντιµέτωπους µε καθεστώς εργασιακού µεσαίωνα. Οι θέσεις του, υπέρ της απελευθέρωσης του επαγγέλµατος, λίγο έλειψε να του στοιχίσουν τη ζωή του. Μια «δολοφονική ενέδρα», µε µαρκάρισµα από µηχανάκι και µετά µπουνίδι, τον οδήγησε στην Πολυκλινική και εν συνεχεία στο Αστυνοµικό Τµήµα Οµονοίας. «Θα είχαν φάει µήνυση κάποιοι», αλλά είναι τυχεροί. Ο κ. Πέτρου δεν διαθέτει τα 100 ευρώ που απαιτούνται για τη διαδικασία. Ο κ. Χρήστος Πέτρου ξέρει καλά από «σκληρό ροκ»: από φτωχή οικογένεια της Λαµίας, µε πατέρα οικοδόµο, ήλθε στην Αθήνα µικρό παιδί ακόµη, το 1958, για να σπουδάσει µηχανικός αυτοκινήτων, σε τεχνική σχολή που χρηµατοδοτούσε το Ιδρυµα Ωνάση. Οργανωµένος στο συνδικαλιστικό κίνηµα από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, µετράει σχεδόν µία 20ετία στους κόλπους του ΚΚΕ – η σχέση του µε το κόµµα διερράγη το 1994. «Τώρα δεν ανήκω σε κανέναν, ανήκω στον εαυτό µου και στην οικογένειά µου» συνηθίζει να λέει. Οπου οικογένεια σηµαίνει σύζυγος, λογίστρια επί 18 χρόνια και προσφάτως απολυµένη, αλλά και κόρη, 32 ετών, που εργάζεται ως υπάλληλος σε γνωστή αλυσίδα επισιτισµού. «Με πτυχίο Μαθηµατικών, τυλίγει hot dogs, κατάλαβες; Ευτυχώς, δεν λες, που είναι ασφαλισµένη…» .
Στο ταξί, και στη θέση του οδηγού, µπήκε το 1978. Ο ίδιος επιµένει ότι αναγκάστηκε, «οι εργοδότες δεν θέλουν στις δουλειές τους συνδικαλιστές, τους τιµωρούν, οι πόρτες άρχισαν κάποια στιγµή να κλείνουν µία-µία».
∆εν θέλει να θυµηθεί καµία ιστορία, αναγνωρίζει την ιδιαιτερότητα της σχέσης ανωνυµίας πελάτη – οδηγού που κάνει αρκετούς από τους πρώτους να µιλούν εκ βαθέων, κρατάει όµως τις ιστορίες που ξέρει για τον εαυτό του.
«Ενα πρωτοβάθµιο σωµατείο όπως αυτό των Οδηγών Ταξί δεν µπορούσε να πείσει την Ειδική Υπηρεσία Ελέγχων Κοινωνικής Ασφάλισης του ΙΚΑ, για το καθεστώς εκµετάλλευσης που επικρατεί, και έτσι ζητήσαµε τη συνεργασία του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, δανειστήκαµε το κύρος και την εµβέλειά του» σηµειώνει ο κ. Πέτρου. « Σταµατήσαµε, στον δρόµο, 2.000 ταξί, για να διαπιστώσουµε ότι ιδιοκτήτες έχουν τους οδηγούς ανασφάλιστους στο ανατριχιαστικό ποσοστό του 87%. Ξέρετε για ποιας τάξης απώλεια µιλάµε ετησίως για το σύστηµα; Περίπου 60 εκατ. ευρώ». Ο κ. Πέτρου τονίζει ότι κανένας δεν εφαρµόζει τα νόµιµα ωράρια, έχει 12ωρα τον οδηγό στο τιµόνι, αλλά και κανένας δεν δίνει ρεπό, µε αποτέλεσµα η εργασία να επεκτείνεται σε 30-31 ηµέρες τον µήνα.
«Βρείτε µου ποιος εκδίδει µισθολογικές καταστάσεις, τηρεί εβδοµαδιαία βιβλία εργασίας και ανάπαυσης, βιβλία υπερωριών, και καταγράφει το σύνολο των δαπανών. Ουδείς τηρεί τις συµβατικές υποχρεώσεις του έναντι του νόµου». Ο ίδιος επιµένει µάλιστα ότι το άνοιγµα του επαγγέλµατος θα µείωνε τα κόµιστρα κατά 20%. Κανένας νοήµων επιβάτης ταξί δεν θα διαφωνούσε µαζί του, αν τον άκουγε να µιλάει για την ανάγκη κατάργησης των ελάχιστων τιµών. Γιατί να δίνει κανείς 3,20 ευρώ για µια απλή διαδροµή ή 35 ευρώ για να πάει ως το «Ελευθέριος Βενιζέλος»; Να δώσει ό,τι γράψει (η ταρίφα). Η ελεύθερη διακίνηση θα φέρει και τζίρο, δουλειά την οποία σήµερα κοιτάζουν µε τα κιάλια όταν τα ταξί δεν απεργούν. Οι αυξήσεις κάθε τρεις και λίγο στα κόµιστρα, η ανοχή απέναντι σε αυθαίρετες – ενίοτε – φορολογικές συµπεριφορές από ιδιοκτήτες είναι κοµµάτια ενός παζλ ιδιότυπου, που θέλει – πάντοτε κατά τον κ. Πέτρου – την Πολιτεία να δείχνει µεγάλη ανοχή απέναντι στη συγκεκριµένη επαγγελµατική κατηγορία.
Και να εθελοτυφλεί απέναντι στην ύπαρξη 5.000-6.000 αυτοκινήτων ταξί που τα δουλεύουν οδηγοί, χωρίς να πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόµου – προϋποθέσεις που συνοδεύουν την άδεια ταξί. Ιδιοκτήτες που έχουν επιλέξει τον ρόλο του επενδυτή και εκµεταλλεύονται τα ταξί, παρά το γεγονός, φέρ’ ειπείν, ότι έχουν παράλληλες εµπορικές – επιχειρηµατικές δραστηριότητες ή είναι συνταξιούχοι.
«Μέσω του Προεδρικού ∆ιατάγµατος Ρέππα έγινε προσπάθεια να “τακτοποιηθούν” αυτές οι περιπτώσεις. Αντί να τους πάρει από το αφτί και να τους σύρει στη ∆ικαιοσύνη, τους έδινε τη δυνατότητα να µεταβιβάσουν τις άδειες εντός έξι µηνών!» λέει ο πρόεδρος του Σωµατείου Οδηγών.
Ο κατάλογος των στρεβλώσεων δεν σταµατά εδώ. Ο κ. Πέτρου θα προσθέσει τον θεσµό των γραφείων ενοικίασης ταξί και τα «τοκογλυφικά ποσά» για τα οποία παραχωρείται η εκµετάλλευση. Την τραγική κατάσταση στην οποία βγάζουν τα εν λόγω γραφεία ταξί στους δρόµους, 2.000 – 3.000 αυτοκίνητα που θα έπρεπε να πάνε κατευθείαν στο συνεργείο. Το µαύρο χρηµατιστήριο των µεταβιβάσεων αδειών – άδειες που είχαν µοσχοπουληθεί για 200.000 ευρώ και έφθαναν στην Εφορία µε συµβόλαιο της τάξεως των 2.000 ευρώ.
Η δημοκρατικότητα των απόψεων του κ. Πέτρου δοκιμάζεται, όταν εκθέτει τις απόψεις του ως προς τα «προσόντα» που πρέπει να έχει ο εκάστοτε οδηγός ταξί.
Επικαλούμενος «την ευαλωτότητα απέναντι στην εργοδοσία» όλων όσοι είναι αλλοδαποί και σήμερα δουλεύουν σε καθεστώς κατ’ εξοχήν μαύρης εργασίας, επιμένει ότι ο οδηγός πρέπει να είναι πολίτης κράτουςμέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να γνωρίζει καλά την ελληνική γλώσσα, να διαθέτει μορφωτικό επίπεδο μέσης εκπαίδευσης και λευκό ποινικό μητρώο – ούτε να ακούει για άρτι αποφυλακισθέντες που προσπαθούν να επανενταχθούν. Θα επιμείνει μάλιστα ιδιαίτερα για όλα αυτά στον νυν υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και uni0394ικτύων κ. Ι. Ραγκούση. Και οι έλληνες οδηγοί, που είναι αγενείς, παίρνουν τριπλοκούρσα χωρίς να ρωτούν, έχουν το ταξί βρώμικο σαν τρώγλη ή τρώνε, πίνουν και καπνίζουν αγνοώντας τον πελάτη;
Εκείνοι δεν οφείλουν να εκπαιδευθούν;
«Και αυτοί βεβαίως, η εκπαίδευση είναι εκ των ων ουκ άνευ» σημειώνει ο κ. Πέτρου.
«Η προσπάθεια που καταβλήθηκε εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 δεν αφορούσε παρά 150 ανθρώπους. Το υπουργείο Πολιτισμού, επί υπουργίας της κυρίας Φάνης Πάλλη-Πετραλιά, εκταμίευσε περίπου 1,8 εκατ. ευρώ για τα σεμινάρια αυτά, ποσό που παρέδωσε στην Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ταξί (και στη Σχολή Ξεναγών). Μόνο τα 30.000 ευρώ εξ αυτών μπορούν να δικαιολογηθούν, το λέω επωνύμως και δημοσίως. uni0394εν δόθηκε ποτέ λογαριασμός. Μήπως είναι καιρός να ξαναρχίσουν τα μαθήματα;».
Με λόγο οξύ και καταγγελτικό, ο κ. Πέτρου δηλώνει υπέρμαχος – ποιου άλλου; – του γερμανικού μοντέλου. Στους κόλπους του οποίου, αρκεί μία φορά απρεπούς συμπεριφοράς σε ταξί για να αφαιρεθεί η άδεια. Οχι 15 φορές _ όπως στην ημεδαπή – άρνησης, επιλογής ή είσπραξης υπερβολικού κομίστρου.
«Τα καλύτερα ταξί; Θεωρητικά θα σας πω, τα έχουν οι χώρες της Σκανδιναβίας, και πάντως της Βόρειας Ευρώπης. Μη με ρωτάτε παραπάνω, πού να ξέρω, εγώ ως τη Λαμία έχω πάει…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
