Υπάρχουν ταινίες οι οποίες γυρίζονται χωρίς λεφτά και χωρίς σενάριο και σε καθηλώνουν, με πρόσφατο παράδειγμα το «Wasted youth» των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, Γιαν Φόγκελ. Υπάρχουν όμως και ταινίες οι οποίες γυρίζονται χωρίς λεφτά και χωρίς σενάριο αλλά δεν καταλαβαίνεις τον λόγο ύπαρξής τους. Ακόμη πιο πρόσφατο παράδειγμα η «Τρίτη» του Νίκου Κορνήλιου.
Η «Τρίτη» που με καμάρι πλασάρεται ως ταινία no budget- no script υποτίθεται ότι περιγράφει μια ημέρα από τη ζωή αρκετών ανθρώπων, ως επί το πλείστον νέων, που κυκλοφορούν στην Αθήνα των χιλιάδων προβλημάτων της εποχής μας. Μια ημέρα λοιπόν, η Τρίτη. Υπάρχει κάποιος λόγος που είναι η Τρίτη; Οχι, κανένας. Αρα θα μπορούσε να είναι η Τετάρτη, η Πέμπτη, η Παρασκευή ή η Δευτέρα. ΟΚ. Πες ότι η Τρίτη είναι ωραία λέξη. Πάμε παρακάτω να δούμε τι γίνεται.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γίνονται και πολλά. Τι βλέπουμε κατά τη διάρκεια αυτής της Τρίτης; Ανθρώπους να τσακώνονται μεταξύ τους, να μην μπορούν να επικοινωνήσουν. Η επικοινωνία, ή μάλλον η έλλειψή της, είναι εδώ ένα θέμα. Ουδείς μπορεί να συνεννοηθεί με τον διπλανό του ή με τον/τη σύντροφό του. Αυτή είναι η μόνη καλή ιδέα της ταινίας, η αδυναμία επικοινωνίας. Μακάρι να αξιοποιούνταν. Αυτό όμως θα απαιτούσε σενάριο ή έναν πολύ σπουδαίο σκηνοθέτη. Ο Κορνήλιος και σενάριο δεν έχει και σπουδαίος σκηνοθέτης δεν είναι.
Σε αρκετές περιπτώσεις το κρεβάτι φαίνεται να είναι στόχος. Η σεξουαλική πείνα που παραμένει πείνα. Κάποιοι άνδρες προσπαθούν να πέσουν στο κρεβάτι με τις κοπέλες τους και εκείνες αντιστέκονται, είτε επειδή ο κανακάρης ξέχασε τα γενέθλιά τους είτε επειδή… ξέρω κι εγώ; Εχουν περίοδο; Μια παντρεμένη «την πέφτει» σε έναν ντροπαλό ραδιοφωνικό παραγωγό. Μια παράλυτη σε καροτσάκι περιμένει το ραντεβού που ποτέ δεν έρχεται. Και πάει λέγοντας… Ε και; Για ποιον λόγο όλη αυτή η καταγραφή της μίζερης πραγματικότητας, σε μια μίζερη κοινωνία και με μίζερες εικόνες, θα πρέπει να με συγκινήσει αν όλη αυτή η εικονογράφηση δεν αποσκοπεί σε τίποτε και πουθενά;
Ελα ντε! Χαλαρή ταινία παρέας, θα μου πείτε. Χαλαρή ταινία παρέας είναι και ο «Καπνός» του Γουέιν Γουάνγκ όμως. Ακόμη και οι χαλαρές ταινίες παρέας πρέπει κάτι να έχουν να πουν. Το στοιχειώδες δηλαδή. Εν προκειμένω νομίζεις ότι οι ηθοποιοί (διόλου τυχαία, μαθητές του σκηνοθέτη) κάνουν ασκήσεις ερμηνείας. Γι΄ αυτό, δυστυχώς, όλη η ταινία, ή μάλλον όλη η μη ταινία, δείχνει να αφορά μόνο τους ηθοποιούς που έπαιξαν (ενδεχομένως δωρεάν) και θέλουν να δουν τον εαυτό τους στην οθόνη.
gzoump@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
