Στις 26 Απριλίου 1986 εξερράγη ο αντιδραστήρας του πυρηνικού εργοστασίου του Τσερνομπίλ, μολύνοντας με ραδιενέργεια τον ουρανό της γύρο περιοχής και του Κιέβου. Η σοβιετική Κυβέρνηση δια στόματος του γενικού γραμματέα του κόμματος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ επίσημα προειδοποίησε τον κόσμο για τις συνέπειες της καταστροφής στις 9 Μαϊου. Μέχρι τότε η αθλητική ζωή στην πόλη του Κιέβου διεξάγονταν σαν να μην συνέβη τίποτα. Ολοι λίγο πολύ γνώριζαν το μέγεθος της καταστροφής, αλλά το σήμα για τα προληπτικά μέτρα που έπρεπε να ληφθούν καθυστερούσε επικίνδυνα.
Την επομένη της έκρηξης η Ντιναμό Κιέβου θα αντιμετώπιζε στο Κίεβο την Σπαρτάκ Μόσχας για το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της ΕΣΣΔ. Ο αγώνας διεξήχθη κανονικά, η Ντιναμό νίκησε 2-0 και έπειτα από λίγα εικοσιτετράωρα αναχώρησε για τη Λυών της Γαλλίας όπου στις 2 Μαϊου θα αντιμετώπιζε την Ατλέτικο Μαδρίτης στον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων της UEFA. Το πως βίωσε τις δραματικές εκείνες στιγμές φτάνοντας μάλιστα μέχρι το Τσερνομπίλ, διηγήθηκε πολλά χρόνια μετά ο τότε αρχηγός της Ντιναμό Βλαντιμίρ Μπεσόνοφ.
«Πληροφορήθηκα τι συνέβη στο Τσερνομπίλ τυχαία την επομένη της καταστροφής. Στις 27 Απριλίου είχαμε αγώνα με την Σπαρτάκ Μόσχας στο Κίεβο την οποία νικήσαμε 2-0. Μετά το παιχνίδι ο προπονητής της ομάδας Βαλερί Λομπανόφσκι δεν μας άφησε να πάμε σπίτια μας. Μείναμε στο αθλητικό κέντρο της ομάδας. Στο πούλμαν πάντοτε καθόμουν στο πίσω κάθισμα από το δικό του. Κατά τη διαδρομή αν θυμάμαι καλά διηγούνταν στον Βερεμέεφ ή τον Πούζατς ότι έγινε έκρηξη στον ατομικό σταθμό του Τσερνομπίλ κατά την οποία σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι και ότι έσβησε η φωτιά. Ο τελικός του κυπέλλου κυπελλούχων και η έκρηξη στο Τσερνομπίλ έγιναν σε κοντινές ημερομηνίες. Οταν φτάσαμε στο Παρίσι στο αεροδρόμιο μας κοιτούσαν ύποπτα. Ελεγαν μάλιστα με κριτική διάθεση, ολόκληρη πόλη εξαφανίσθηκε και αυτοί ήρθαν να παίξουν ποδόσφαιρο. Κατεβάσαμε τα μάτια, οι επικριτές μας απομακρύνθηκαν και εμείς μείναμε σκεπτικοί. Από το Παρίσι πήγαμε στη Λυών όπου τα τηλεοπτικά κανάλια μιλούσαν μόνο για το Τσερνομπίλ. Εδειχναν μάλιστα φωτογραφίες από το β΄ παγκόσμιο πόλεμο όταν το Κίεβο ήταν γεμάτο ερείπια, λέγοντας ότι και τώρα το Κίεβο είναι έτσι ακριβώς. Τις αποστολές της Ντιναμό στο εξωτερικό πάντοτε συνόδευαν άνθρωποι της ασφάλειας. Πριν πετάξουμε για τον τελικό της Λυών μας συγκέντρωσαν και κάποιος μας συμβούλεψε «κοιτάξτε καλύτερα να μην δώσει ο θεός κάποιος από εσάς να αρχίσει να μιλάει για το Τσερνομπίλ». Πες μας τουλάχιστον τι ακριβώς συνέβη εκεί, του είπα αλλά απάντηση δεν πήρα. Κατά την επιστροφή το Κίεβο έδειχνε νεκρή πόλη. Τα παιδιά είχαν απομακρυνθεί. Το ίδιο και οι γυναίκες. Επί της ουσίας η ομάδα δεν γνώριζε τίποτα. Ο Γκορμπατσόφ μίλησε για την καταστροφή στις 9 Μαΐου. Στο Κίεβο εκείνες τις μέρες διοργανώθηκε και η ποδηλατοδρομία της ειρήνης. Την παρακολούθησα από κοντά. Δεν είχαν έρθει όμως κανείς από τους ξένους ποδηλάτες που αρχικά δήλωσαν συμμετοχή. Μόνο σοβιετικοί, ανατολικογερμανοί και κορεάτες ποδηλάτες συναγωνίστηκαν στους δρόμους του Κιέβου. Προσπαθούσαμε να διώξουμε από μέσα μας τη ραδιενέργεια πίνοντας κόκκινο κρασί. Κατά τα μέσα Μαϊου ο Λομπανόφκσι έστειλε εμένα και τον Μπαλτατσά στο Τσερνομπίλ να μιλήσουμε για την επιτυχία μας στον τελικό του κυπέλλου Κυπελλούχων όπου νικήσαμε 3-0 σε όσους ηρωικά προσπαθούσαν να σταματήσουν την καταστροφή και να τους στηρίξουμε ηθικά. Δεν θα έλεγα ότι είμαστε χαρούμενοι για την αποστολή. Οι εργαζόμενοι ήρθαν στη συνάντηση μισοκοιμισμένοι και κατάκοποι. Οταν φύγαμε από το Τσερνομπίλ μας προειδοποίησαν να πετάξουμε τα ρούχα μας. Εφτασα σπίτι, χτύπησα το κουδούνι, γδύθηκα, πέταξα τα ρούχα στον κάδο των απορριμμάτων και μπήκα μέσα όπως με γέννησε η μάνα μου»
Ενα χρόνο μετά την καταστροφή ομάδα βετεράνων της εθνικής ομάδας της ΕΣΣΔ πήγε στο Τσερνομπίλ για να στηρίξει ψυχολογικά και ηθικά όσους κατοίκους είχαν απομείνει εκεί, παίζοντας έναν αγώνα με μια τοπική ομάδα. Ο Γκενάντι Λογκοφέτ θυμάται ότι πριν το ταξίδι τους προειδοποίησαν ότι «δεν θα φάτε και δεν θα πιείτε τίποτα εκεί και μετά το παιχνίδι θα βγάλετε φανέλα, σορτσάκι, παπούτσια, κάλτσες και θα τα πετάξετε. Στην πόλη δεν θα βγείτε για βόλτα, αλλά θα πάτε κατευθείαν στο αεροπλάνο. Παίξαμε ποδόσφαιρο αλλά οι θεατές που κάθονταν στην εξέδρα είχαν πένθιμα πρόσωπα. Στο γήπεδο επικρατούσε νεκρική σιωπή. Οταν τελείωσε το παιχνίδι ο Αντρέι Γιακούμπικ, παρά τις προειδοποιήσεις, αποφάσισε να πλύνει τα παπούτσια του με νερό. «Αφησέ τα, έχουν ήδη ποτίσει ραδιενέργεια» τον σταμάτησε ο Εντικ Στρελτσόφ. Ενα – δυο χρόνια μετά οι γιατροί διέγνωσαν ότι ο αδύναμος οργανισμός του Στρελτσόφ είχε προσβληθεί από καρκίνο».
Για το ίδιο παιχνίδι ο Γιούρι Σεβίντοφ θυμάται ότι «το γήπεδο στο οποίο παίξαμε το 1987 απείχε είκοσι χιλιόμετρα από το Τσερνομπίλ. Στους ανθρώπους που απέμειναν να ζουν εκεί, έδιναν επιπλέον 15 ρούβλια. Να δουν το παιχνίδι με την εθνική ομάδα βετεράνων της ΕΣΣΔ ήρθαν στο γήπεδο πάρα πολλοί. Είχες όμως την αίσθηση ότι στις εξέδρες δεν υπήρχε κανένας. Τόσο ήσυχα οι τοπικοί κάτοικοι παρακολουθούσαν την αναμέτρηση».
