O μεγάλος θανατικός του 2011 συνεχίζεται αλλά οι επικήδειοι δεν έχουν όλοι ίσο μέγεθος. Κάποιοι είναι κοντύτεροι ή γραμμένοι με ψιλά γράμματα στις πίσω σελίδες. Δύο από εκείνους του τελευταίου είδους, αναφέρονται σε δύο άσχημα κορίτσια του ευρύτερου ροκ φάσματος, δύο γυναίκες που υπηρέτησαν η καθεμιά, με συνέπεια και χωρίς σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα, το στιλ που είχαν επιλέξει.
Η Poly Styrene των X-Ray Spex δεν είχε ογκώδη δισκογραφία σε αντίθεση με την Phoebe Snow που στη δεκαετία του ’70 και του ’80 υπήρξε παραγωγικότατη. Η Poly Styrene από το Κεντ της Αγγλίας, θήτευσε αρχικά στο «έντεχνο» πανκ και η Phoebe Snow στο soft rock και στη λευκή, «γαλανομάτα» soul. Η Poly όταν πρωτοτραγούδησε με την μπάντα των X-Ray Spex στο μνημειώδες album «Germ Free Adolescents» του 1978 αισθανόσουν ότι άδειαζε τα πνευμόνια της με τόση τραχύτητα, μανία και επιμονή που βράχνιαζε στις «ψιλές» λυγίζοντας τη φωνή της επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι δεν επιζητά την αισθαντικότητα, σε καμία μορφή της.
Αντίθετα, η Phoebe Snow, κοντράλτα, με ερμηνευτική γκάμα συμπαγή και βαθιά, και με συνθετικό ταλέντο τέτοιο που στεκόταν πάντα ένα βήμα πριν από το «ξέσπασμα» στο μαζικό προσκήνιο, τραγουδούσε αρχοντικά, ιδιαίτερα, «μορφωμένα» και όπως αρμόζει στο «μελετηρό» ακροατήριο του Νιου Τζέρσεϊ από όπου καταγόταν.
Η Poly και η Phoebe ήταν εντελώς διαφορετικές καλλιτέχνιδες μεταξύ τους αλλά μοιράζονταν έναν βασικό κοινό παρανομαστή που τις έθεσε αμφότερες στις εφεδρείες των «σκηνών» στις οποίες έδρασαν. Ήταν άσχημες, σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς που θέλουν τις ποπ σταρ θελκτικές, λαμπερές και σεξουαλικά υποσχόμενες.
Η Poly επισκιάστηκε από την Siouxsie. Η Phoebe από την Carly Simon. Ωστόσο, ούτε η Siouxsie ούτε η Carly δεν τραγούδησαν ποτέ με την ιδιαίτερη ποιότητα που διέθεταν οι δύο άσχημες τραγουδίστριες (και συνήθως όλοι οι άσχημοι ερμηνευτές) : το αποτέλεσμα της ερμηνείας που επικοινωνεί την συναισθηματική γκάμα του τραγουδιστή, όχι τόσο από επιλογή, όσο από ανάγκη.
Κοινώς, αν η Siouxsie συνόδευε τη φωνή της πάντα με μία προσεγμένη παρουσία, θεατρική και μοιραία η Poly δεν είχε αυτή τη δυνατότητα – έπρεπε όλο το αισθητικό κομμάτι που δεν είχε με το μέρος της, να το μετουσιώσει στη φωνή της. Αν η Carly τραγουδούσε ως μία χειραφετημένη, μοντέρνα, έξυπνη και sexy Αμερικανίδα που τραγουδάει δικό της υλικό, η Phoebe δεν είχε αυτή τη δυνατότητα –έπρεπε όλο το «ζωικό ρευστό» που δεν απέπνεε με την παρουσία της να το διοχετεύσει στις ερμηνείες και στις συνθέσεις της.
Η Siouxsie και η Carly είχαν την πολυτέλεια (κατακτημένη, δίχως αμφιβολία) να αυξομειώνουν την ενέργεια που διαχέουν στο υλικό τους, ανάλογα με τις διαθέσεις τους, χωρίς να φοβούνται την αφάνεια, ως κατεστημένες σταρ που γνωρίζουν βαθιά την απήχησή τους. Η Poly και η Phoebe, ήταν μονίμως ανήσυχες (άρα σταθερά δημιουργικές), μονίμως υπό εξέταση (άρα πάντοτε με το μέγιστο δυνατό βαθμό ενέργειάς τους), πάντα με το φόβο του σβηστού προβολέα, άρα πάντα με την ειλικρινή «κατάθεση» των εαυτών τους.
Είναι δύσκολο να μην είσαι «όμορφος και λαμπερός» και να παίζεις στο πεδίο της ποπ κουλτούρας. Ειδικά αν είσαι τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Αν είσαι άσχημη, θα πρέπει είτε να καταφύγεις σε ασπίδες όπως η ιδιαίτερη σεξουαλικότητά σου για να σταδιοδρομήσεις (Janis Ian, Me’Shell, k.d. lang), ένα άλλοθι που προσφέρει επαρκή δικαιολογία για το μαζικό κοινό, όσον αφορά την «ασχήμια», είτε να καταφύγεις στο χώρο του γκροτέσκου για να καλύψεις ή να αιφνιδιάσεις (Beth Ditto, Lady Gaga).
Είναι δύσκολο να βγαίνεις απλώς όπως είσαι στη φυσιολογική ζωή σου (όπως έκανε η Poly Styrene και η Phoebe Snow) και να διεκδικείς το κοινό σου με την πένα ή με τη φωνή σου. Και οι δύο είχαν έτοιμα albums (η Poly πρόλαβε να το κυκλοφορήσει –«Generation Indigo»- πριν την αποτελειώσει ο καρκίνος, η Phoebe δεν πρόλαβε η ανακοπή της καρδιάς της μετά από το κώμα στο οποίο είχε πέσει από εγκεφαλική αιμορραγία). Και οι δύο έγραψαν καθαρά και ίσα –ατρόμητα και ειλικρινά- τις σελίδες στην ιστορία του ροκ, που τους αναλογούσαν. Και οι δύο έχουν τον θαυμασμό μου, άφθαρτες, γενναίες και ιδιαίτερες.
