Τελικά υπάρχουν γάζες στα νοσοκομεία; Ο υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος υποστηρίζει ότι δημιουργούνται ψευδείς ελλείψεις, ότι εκεί όπου υπάρχουν υλικά αναρτώνται ανακοινώσεις για να δημιουργηθεί πανικός. Από την πλευρά τους οι γιατροί διατείνονται πως ο υπουργός έχει οφθαλμαπάτες. Δεν είναι το πρώτο περιστατικό διαφωνίας που εκδηλώνεται μεταξύ νοσοκομείων και ηγεσίας του υπουργείου. Το προηγούμενο μάλιστα οδήγησε σε απολύσεις: μια διοικητής νοσοκομείου έλεγε ότι δεν υπάρχουν κλίνες, το υπουργείο διαβεβαίωνε ότι υπάρχουν για να αποδειχτεί ότι ορισμένοι γιατροί είχαν πριβέ θαλάμους για τους δικούς τους ανθρώπους. Επί ένα έτος ο κ. Λοβέρδος έρχεται αντιμέτωπος με τέτοια μικροπεριστατικά. Υπολογίζουμε ένα έτος γιατί πέρσι τέτοια εποχή κατευθυνόταν σε νοσοκομείο της Βόρειας Ελλάδας για να κάνει μια αξονική αλλά το μηχάνημα ήταν ξεκούρδιστο.
Θα ήταν πολύ βιαστικό να γενικεύσουμε και να αποδεχτούμε ότι ο υπουργός έχει πάντα δίκιο, να αποδεχτούμε ότι ο εξοπλισμός είναι διακοσμητικός, τα κρεβάτια άδεια, οι αποθήκες γεμάτες υλικά. Σε κάθε περίπτωση διαφωνίας υπάρχουν πολλές παράμετροι. Επίσης υπάρχουν πολλά κανάλια πληροφόρησης. Τον υπουργό τον ενημερώνει κάποιο στέλεχος που μίλησε με κάποιον υπάλληλο, που έριξε μια ματιά σε έγγραφα προμηθειών ή που ενδεχομένως μέτρησε ένα ένα τα κουτάκια με τις γάζες. Από την άλλη υπάρχουν συνδικαλιστές γιατροί και διοικητές νοσοκομείων που μεταφέρουν με τη σειρά τους ανάλογες εντυπώσεις από συναδέλφουςοι οποίοι μίλησαν με εφημερεύοντες, που ενδεχομένως μέτρησαν ένα ένα τα κουτάκια με τις γάζες. Καθένας υπολογίζει διαφορετικά τις ανάγκες. Από όλα αυτά τα μικροεπεισόδια, που αποτελούν υποσημειώσεις στο μεγάλο πρόβλημα της δημόσιας περίθαλψης, αποκαλύπτεται μια πεισματική άρνηση για αλλαγές που μας κάνει να περιμένουμε τα χειρότερα. Ο ιατρικός κόσμος αντιστέκεται στην μεταρρύθμιση έχοντας ως σύμμαχο τον χρόνο. Αν ο κ. Λοβέρδος δεν βαρεθεί, αν δεν λυγίσει, αν δεν λωλαθεί το πολύ πολύ να πιέζει μέχρι το τέλος της τετραετίας. Τα πρόσωπα στην πολιτική αλλάζουν νομοτελειακά.
Ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος είναι ίσως πιο φιλόδοξος υπουργός Υγείας των τελευταίων χρόνων. Ξεσκεπάζει απατεώνες, εντοπίζει τις διαρροές ρευστού, καταγγέλλει κυκλώματα και παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Ομολογουμένως νιώθουμε αμηχανία επαινώντας έναν υπουργό σε μέρες κατοχικής λιτότητας όμως είναι πολλά τα εκατομμύρια που εξοικονομεί ο τομέας της Υγείας με τους ελέγχους που εφαρμόζονται εσχάτως. Το ερώτημα είναι αν όλη αυτή η δυναμική προσπάθεια συνάδει με αξιοπρεπείς υπηρεσίες. Αν είναι να γίνει οικονομία και να μην υπάρχουν γάζες, γεννιούνται ερωτηματικά. Αν υπάρχουν γάζες και κάποιοι τις κρύβουν γεννιούνται κι άλλα ερωτηματικά. Αν οι διαπιστώσεις είναι διαρκώς συγκρουόμενες και ανταγωνιστικές το περιβάλλον με τις απορίες επεκτείνεται. Ως μόνη βεβαιότητα στον τομέα της Υγείας παραμένει ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Οι ασθενείς πορεύονται με το τυχερό τους. Αυτό λοιπόν που επείγει είναι να φτιαχτεί το νομοθετικό πλαίσιο που να καθορίζει ποιος και πως μετρά τις γάζες στα νοσοκομεία. Ένα οργανωμένο κράτος δεν επαφίεται ούτε στον ζήλο των πολιτικών ούτε στις μεμονωμένες πρωτοβουλίες του ιατρικού προσωπικού.
