Στο περίφημο πλέον φιλοσοφικό ερώτημα «ποιοι τα φάγαμε» προστίθενται καθημερινά πολλές και διαφορετικές απαντήσεις. Από τις συγχωνεύσεις των σχολείων, για παράδειγμα, προκύπτουν απίστευτες περιπτώσεις καθημερινής και θεσμοθετημένης παράνοιας, που από μόνες τους συνεισφέρουν σημαντικά στοιχεία στην υπόθεση.
Τρία χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Απόσταση μεταξύ τους: δεκαέξι και είκοσι ένα χιλιόμετρα- λιγότερο από Αθήνα- Γλυφάδα και χωρίς κυκλοφοριακό.
Στο πρώτο χωριό, το τοπικό γυμνάσιο είχε 22 μαθητές και 16 καθηγητές (οι τρεις με ωράριο).
Στο δεύτερο χωριό, το γυμνάσιο είχε 18 μαθητές και 15 καθηγητές (οι δύο με ωράριο).
Στο τρίτο χωριό, το γυμνάσιο είχε 19 μαθητές και 15 καθηγητές (οι δύο με ωράριο).
Σύνολο: τρία γυμνάσια με 59 μαθητές και 46 καθηγητές. Μόνο η ετήσια μισθοδοσία των καθηγητών του κάθε σχολείου ήταν πάνω 600.000 ευρώ.
Με άλλα λόγια, το Ελληνικό Δημόσιο (δηλαδή ο έλληνας φορολογούμενος…) πληρώνει ετησίως κοντά 2 εκατ. ευρώ σε σαράντα έξι άτομα διδακτικό προσωπικό για να διδάσκουν πενήντα εννέα μαθητέςσε τρία διαφορετικά σχολεία… Είμαι βέβαιος ότι το Ιτον στην Αγγλία και το Βασάρ στην Αμερική αποκλείεται να κοστίζουν περισσότερο!
Δεν ξέρω πώς το Ελληνικό Δημόσιο ανέχτηκε ως τώρα τέτοια φαινόμενα- αλλά δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι κάποιοι τοπικοί πολιτευτές ή νομάρχες ή περιφερειάρχες φροντίζουν να υπάρχει και να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε.
Μια κατάσταση όμως που έχει ένα όνομα: φαυλοκρατία. Φαύλοι τοπικοί παράγοντες μοίραζαν σχολεία και καθηγητές λες και τα μοίραζαν από την τσέπη τους. Φαύλοι συνδικαλιστές επιδοκίμαζαν τους φαύλους παράγοντες για να πολλαπλασιάζουν τις θέσεις εργασίας και τις άκοπες αμοιβές των συνδικαλιζομένων τους. Και καλομαθημένες στη φαυλότητα τοπικές κοινωνίες χειροκροτούσαν ένα σύστημα με το οποίο είχαν βολευτεί.
Ετσι, στην ορεινή Αρκαδία φτιάχναμε γυμνάσια. Στην πεδινή Αρκαδία ΤΕΙ ή πανεπιστημιακές σχολές. Στις μεγαλύτερες πόλεις ιδρύαμε πανεπιστήμια- και όλα αυτά όχι για να μάθουν γράμματα τα παιδιά, αλλά για να ζήσουν οι καφετέριες και τα ενοικιαζόμενα, για να αρπάξουν ψήφους οι πολιτευτές, για να εξασφαλίσουν οι συνδικαλιστές τα κεκτημένα τους… Οταν λοιπόν φτάσουμε στον λογαριασμό και αφού καταγγείλουμε την «ολιγαρχία» (που λέει και το ΚΚΕ), παρακαλώ πολύ να επισυνάψουμε στη «λυπητερή» και την ορεινή Αρκαδία, και την πεδινή, και όλες τις «τοπικές κοινωνίες» που μετείχαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στη μοιρασιά.
Οχι για να βρούμε «ποιοι τα φάγαμε». Αυτό είναι δευτερεύον. Αλλά για να είμαστε επιτέλους έντιμοι με τον εαυτό μας.
jpretenteris@dolnet.gr

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ