Το 2010 αναμφισβήτητα υπήρξε μια δύσκολη χρονιά, με το φάντασμα της οικονομικής κρίσης και του ΔΝΤ να πλανιέται στον ελληνικό ουρανό προκαλώντας φόβο και πανικό. Λέω «φάντασμα» γιατί θεωρώ πως η ιδέα «κρίση» είναι μέχρι στιγμής πολύ πιο επαχθής από την ίδια την κρίση. Η ιδέα «κρίση» είναι αυτή που δίνει στους εργοδότες το άλλοθι για να πετσοκόψουν μισθούς και να προχωρήσουν σε απολύσεις. Η ιδέα «κρίση» είναι αυτή που εμποδίζει τον καταναλωτή να ξοδέψει οδηγώντας σε κατάρρευση την ντόπια αγορά. Η ιδέα «κρίση» ήταν αυτή που οδήγησε στο λιντσάρισμα των τριών υπαλλήλων της Μarfin στο κέντρο της Αθήνας μπροστά σε έναν όχλο που αποθέωνε τους δολοφόνους- κατά τη γνώμη μου, μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Γενικότερα το 2010 σημαδεύτηκε από μια έξαρση της βίας με συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις (που άφησαν πίσω τους νεκρούς αστυνομικούς, δημοσιογράφους αλλά και ανήλικους μετανάστες), δημόσιους ξυλοδαρμούς και επεισόδια μέσα και έξω από τα γήπεδα. Η εγκληματικότητα αυξήθηκε, ο ρατσισμός επίσης (με αποκρουστικές ρατσιστικές «κορόνες» να εκστομίζονται πλέον και από δήθεν αριστερά στόματα), ενώ κάποιοι- από ανεύθυνοι ως επικίνδυνοι- έφθασαν σε σημείο να απαξιώσουν ως και το πολίτευμα της δημοκρατίας. Υπήρξε κάτι ελπιδοφόρο τη χρονιά που πέρασε; Ισως οι εκλογές Καμίνη- Μπουτάρη, με τον τελευταίο να βάζει τέλος(;) σε ένα θεοκρατικό καθεστώς που λυμαινόταν τη συμπρωτεύουσα εδώ και χρόνια.
Ο κ. Θανάσης Χειμωνάς είναι συγγραφέας.
