Δραματική ήταν η κατάσταση που επικρατούσε στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας κατά τη διάρκεια του περασμένου Σαββατοκύριακου. Μονοψήφια και διψήφια νούμερα εισιτηρίων σε παραστάσεις αιθουσών στο κέντρο της Αθήνας είναι κάτι ανήκουστο σε περίοδο χριστουγεννιάτικων εορτών, όπου σύμφωνα με την ως σήμερα παράδοση τα ταμεία «σπάνε», καθότι γιορτές σημαίνει και κλειστά σχολεία και περισσότερες έξοδοι.
Αυτά όμως σε άλλες εποχές.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η πτώση των εισιτηρίων της εβδομάδας που μας πέρασε σε σύγκριση με την αντίστοιχη του 2009 αγγίζει το 40%! Μιλάμε δηλαδή για ολική καταστροφή. Η παραδοξότητα όμως ποια είναι; Οτι το αφτί της ελληνικής κινηματογραφικής διανομής δεν ιδρώνει με τίποτε. Αντί να στηρίζουν τις ταινίες που παίζονται, οι εταιρείες επιμένουν να φορτώνουν τις αίθουσες με όλο και περισσότερες νέες ταινίες, ελπίζοντας σε τι αλήθεια; Από την Πέμπτη που μας έρχεται μας περιμένουν οκτώ ταινίες πρώτης προβολής και μια επανέκδοση. Για ποιους;
Μια πτώση προσέλευσης του κοινού στις αίθουσες όλοι την περίμεναν. Οχι όμως σε τόσο μεγάλο βαθμό. Από τη μια η οικονομική κρίση με τον κόσμο πια να μετρά και το σεντ, από την άλλη οι απανωτές απεργίες διαρκείας που κάνουν απαγορευτική την πρόσβαση σε οποιοδήποτε σημείο της Αθήνας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα επεισόδια καταστροφής στο κέντρο. Δεν είναι λοιπόν μόνον η διάθεση που κλονίζεται. Είναι και η αίσθηση του φόβου που επικρατεί πια στον κόσμο. «Ο κόσμος φοβάται να μπει πλέον στην αίθουσα γιατί δεν ξέρει τι θα βρει όταν βγει έξω» μου εξομολογήθηκε αιθουσάρχης κεντρικού κινηματογράφου.
Τον πιστεύω.
