Oλα τα σπίτια έχουν και τα σκουπίδια τους. Ουδείς εκπλήσσεται συνεπώς οσάκις πληροφορείται περί της παρανόμου δραστηριότητος του άλφα ή βήτα υπουργού, υφυπουργού, γραμματέως κ.λπ., είτε της μιας είτε της άλλης κυβερνήσεως.
Ο Λαός, που δεν κοιμάται, έχει σχηματισμένη γνώμη για πρόσωπα και για πράγματα. Και ευκαιρίας δοθείσης αποβάλλει του Κοινοβουλίου και θέτει εκτός της πολιτικής ζωής πρόσωπα τα οποία κατηγορήθηκαν για διαρπαγή του δημοσίου χρήματος.
Ως εδώ όλα είναι… φυσιολογικά. Τα όσα ακολουθούν είναι τόσο παράδοξα, ώστε συνιστούν ανοιχτή πρόκληση για την Κοινή Γνώμη – ανοιχτή πρόκληση στην Κοινωνία.
Δεν θα ήταν απροσδόκητο ένας διατελέσας υπουργός να ομολογήσει χρηματισμό του. Ανθρώπινες οι αδυναμίες και σύνηθες το σφάλλειν. Συνηθισμένη και η μετάνοια, πιθανή και η συγγνώμη. Αλλά όχι και εξιδανίκευση της αρπαγής του δημοσίου χρήματος!
Χορηγία για τον προεκλογικό μου αγώνα… Ιδού ο όρος που… νομιμοποιεί τη δωροδοκία υπουργού από πολυεθνική εταιρεία. Τα σχόλια είναι περιττά.
Βέβαια, όπως έχει γράψει ο Σαίξπηρ, εκείνοι δεν θα ήσαν λύκοι, αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά. Διότι όλα αυτά λέγονται και γίνονται με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας.
Οταν ένας πρώην υπουργός ή άλλος τις κρατικός αξιωματούχος οχυρούται πίσω από το ευεργέτημα της παραγραφής και επαίρεται ότι λαδώθηκε, και το διαπράττει αυτό στο Βουλευτήριο ενώπιον όχι μόνον των παρόντων βουλευτών, αλλά και εκατομμυρίων τηλεθεατών, τι άλλο χρειάζεται να συμβεί για να διαπιστώσουμε ότι είμαστε μια κοινωνία εν παρακμή;
Η παρέμβαση του Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για άσκηση διώξεως σώζει ίσως το κύρος της Πολιτείας, αλλά δεν θεραπεύει την αρρώστια.
Η Πολιτική έχει και το πεπόνι και το μαχαίρι: O τρώσας και ιάσεται!
