O δρόμος ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση για την Ελλάδα θα είναι μακροχρόνιος, θα χρειαστεί επιμονή και αυτοθυσία και θα είναι αμιγώς ελληνικός. Η συμφωνία της ΕΕ για δημιουργία μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας ως έσχατη λύση στον δανεισμό και η απόφαση της ΕΚΤ να δέχεται τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου και μετά το 2010, ασχέτως του βαθμού αξιολόγησής τους, είναι μια θετική εξέλιξη. Ας μη γελιόμαστε όμως. Η χώρα χρειάζεται πολυετή προσπάθεια ανάκαμψης, με μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, αφού οι δανειακές ανάγκες μας για το 2011 και το 2012 είναι υψηλότερες απ΄ ό,τι εφέτος, τη στιγμή που το έλλειμμα θα πρέπει να υποχωρήσει σταδιακά στο 3% ή το πολύ στο 4%. Και αυτό θα πρέπει να το πετύχουμε μόνοι μας, αφού μεγάλες βοήθειες δεν θα έχουμε από κανέναν.
Εκτός από τη δημοσιονομική εξυγίανση, θεωρώ ότι “κλειδί” των εξελίξεων είναι η ενίσχυση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Και ανταγωνιστικότητα σημαίνει πρωτίστως επενδύσεις. Με τι όρεξη όμως να επενδύσει ένας επιχειρηματίας, Ελληνας ή ξένος, όταν βρίσκει μπροστά του τείχος διαφθοράς, πολυνομίας και γραφειοκρατίας; Δεν είναι μόνο θέμα ΕΣΠΑ ή εγγύησης του ΤΕΜΠΜΕ, είναι θέμα αλλαγής βασικών λειτουργιών του κράτους. Υπάρχουν ωστόσο και θετικά σημάδια αλλαγής το τελευταίο χρονικό διάστημα, έστω και υπό το βάρος της κρίσης. Είναι παρήγορη η πολιτική συναίνεση των τελευταίων εβδομάδων. Η συναίνεση όμως αυτή θα πρέπει να έχει χρονική διάρκεια και να χαρακτηρίζει την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου.
Ο κ. Δ. Δασκαλόπουλος είναι πρόεδρος του ΣΕΒ.
