Είναι γνωστό το ανέκδοτο με τον Σουλτάνο που έβαζε όλο και περισσότερους, όλο και επαχθέστερους φόρους. Οσον καιρό οι πληροφοριοδότες του ανέφεραν ότι ο λαός θύμωνε με τους όλο και σκληρότερους φόρους, εκείνος επέμενε. Οταν όμως έμαθε ότι στο παζάρι μόλις έμαθαν για τον τελευταίο εξοντωτικό φόρο, που κανείς δεν είχε την ευχέρεια να πληρώσει, όλοι γελούσαν, τότε κατάλαβε ότι είχε ξεπεράσει τα όρια της ανοχής. Και άρχισε να καταργεί φόρους…
Στην ελληνική περίπτωση δεν υπάρχει Σουλτάνος στον οποίο οι πάσης φύσεως «χαφιέδες» να αναφέρουν τι γίνεται στην αγορά. … Τι γίνεται στην αγορά; Στην αγορά συναθροισμένοι οι πολίτες παρακολουθούν τις δραματικές εξελίξεις της ιστορίας Δυστυχώς Πτωχεύουμε, που μοιάζει ιλαροτραγωδία.
Ο Πρωθυπουργός (αυτό όλοι το αναγνωρίζουν) τρέχει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, αγωνιζόμενος να εξασφαλίσει πολιτική υποστήριξη, να αποτρέψει την πτώχευση της χώρας. Στην Αθήνα όμως ο κυβερνητικός μηχανισμός προφανώς στερείται τόλμης και φαντασίας. Φαίνεται να εξαντλείται στο πώς θα μαζέψει περισσότερα για τον δημόσιο κορβανά, αλλά δεν δείχνει έτοιμος και πρόθυμος να καθοδηγήσει τους πολίτες στο πώς θα κερδίσουν χρήματα για να πληρώσουν τους φόρους από το περίσσευμα και όχι το υστέρημά τους.
Ολοι μιλούν για την Ανάπτυξη, αλλά κανείς δεν εξηγεί τι σχεδιάζει, αν σχεδιάζει, το όποιο αρμόδιο υπουργείο για να αυξηθεί το εθνικό εισόδημα και να μην τρέχουμε για όλο και περισσότερα δανεικά!
Κάτι δεν πάει καλά. Περικόπτονται οι αποδοχές των δημοσίων κ.λπ. υπαλλήλων, αλλά οι περικοπές δεν αρκούν και πιθανώς έρχονται νέα μέτρα. Σκέφθηκε κανείς ότι θα ήταν απλούστερο να απαγορευθούν λ.χ. για μια 10ετία οι προσλήψεις και με σωστές μετατάξεις να αξιοποιηθεί το εν πολλοίς σχολάζον προσωπικό; Μπορεί κανείς να υπολογίσει πόσα δισεκατομμύρια ευρώ θα κοστίσουν οι νέες προσλήψεις που θα γίνουν ενώ δεν χρειάζονται;
Αλλά το κεφάλι του… Σουλτάνου είναι αγύριστο. Και δυστυχώς έχει και μιμητές… Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα την ώρα που το φάντασμα των απολύσεων πλανάται σε όλη τη χώρα να επιβάλει φόρο στις… αποζημιώσεις εργαζομένων λόγω απολύσεως; Είναι πέρα από κάθε λογική η φορολόγηση της δυστυχίας.
Στοιχειώδες, πράγματι.
