Και εκεί που η κυβέρνηση ολοκλήρωνε προχθές το φορολογικό νομοσχέδιο, μια πληροφορία έφτασε στην καρδιά του συστήματος: υπάρχουν (ναι, πιστέψτε το) δύο (πολύ) μεγάλες νέες ξένες επενδύσεις που ετοιμάζονται να μας χτυπήσουν την πόρτα.
Πρόκυψε όμως ένα ζητηματάκι. Ρώτησαν οι επίδοξοι επενδυτές τι φόρους τελικά θα πληρώνουν. Μόλις άκουσαν την απάντηση πάγωσαν σαν σταλακτίτες. Αφού συνήλθαν, πληροφόρησαν τους δικούς μας ότι στην Τουρκία πρόσφατος νόμος προβλέπει φόρο 2% για όλες τις νέες ξένες επενδύσεις για τα πρώτα επτά χρόνια της εγκατάστασης και λειτουργίας τους στη χώρα. Και τους είπαν ότι μάλλον θα αστειευόμαστε με αυτά που λέμε. Μόλις το άκουσαν οι δικοί μας, έγιναν εκείνοι σταλακτίτες…
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η αυξημένη προστασία και η φορολογική ελάφρυνση των ξένων επενδύσεων συνετέλεσαν όσο τίποτε άλλο στο ελληνικό οικονομικό «θαύμα» της εποχής: ο Καραμανλής πέτυχε τότε ρυθμούς ανάπτυξης μεγαλύτερους από εκείνους της Γερμανίας και της Ιαπωνίας. Ετσι ανατάχθηκε η χώρα. Τώρα, είναι αδιανόητο. Και έτσι το «θαύμα» μετακομίζει. Και εμείς ερημώνουμε…
