Δεν ξέρουμε πώς ξεκινά το βίτσιο. Κάποιος λιγουρεύεται αγοράκια και αποφασίζει να γίνει κληρικός ή μήπως η συνύπαρξη σε κοιτώνες αρρένων δημιουργεί τις τάσεις; Δεν ξέρουμε ούτε για ποιο λόγο η Καθολική Εκκλησία συγκάλυπτε επί δεκαετίες τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστησαν χιλιάδες παιδιά.
Ξέρουμε όμως ότι ο κόσμος άρχισε να μιλάει και οι αποκαλύψεις είναι φρικτές. Ακόμη πιο φρικτές είναι οι μεθοδεύσεις για να μείνουν κρυφά τα ένοχα μυστικά των ρασοφόρων. Τα παιδιά έφαγαν πολύ ξύλο για να μην αναζητήσουν προστασία. Αίφνης όλοι μιλούν ανοιχτά. Εγιναν μελέτες που καταγράφουν ονόματα και περιπτώσεις, συστάθηκαν οργανώσεις στήριξης των θυμάτων. Οταν προ εξαμήνου ξεκίνησαν οι αποκαλύψεις που αφορούσαν εκκλησιαστικούς ηγέτες του Δουβλίνου, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄ εκφράστηκε για το ζήτημα σε συντεχνιακό πλαίσιο. Στη διάρκεια διάσκεψης με τους ιρλανδούς επισκόπους στο Βατικανό είπε ότι το απεχθές έγκλημα είναι «μια αμαρτία που προσβάλλει τον Θεό και παραβιάζει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων». Αμαρτία λοιπόν. Για τις αμαρτίες τι κάνουν οι επίσκοποι;
Εξομολόγηση και βουρ ξανά για τα ορφανοτροφεία και τα αναμορφωτήρια.
Μετά την Ιρλανδία και τους 46 ιερείς που ξεμπροστιάστηκαν για πράξεις στο διάστημα 1975-2004, πήραν σειρά η Αυστρία και η Ολλανδία. Είναι παράξενο το πώς απελευθερώθηκαν τα θύματα και αποφάσισαν να περιγράψουν τα μαρτύρια των παιδικών χρόνων παρακάμπτοντας τη δικαστική οδό. Για τους περισσότερους το έγκλημα έχει παραγραφεί, όμως αποφάσισαν να πάρουν μέρος στην καταγγελία, συμμετέχοντας σε ένα είδος ομαδικής ψυχοθεραπείας. Προ ολίγων ημερών ήλθε η σειρά της Γερμανίας, όπου αποκαλύπτεται ότι ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄ έχει τη φωλιά του λερωμένη, τουλάχιστον σύμφωνα με όσα επιτάσσει το Δίκαιο. Οταν ήταν ακόμη καρδινάλιος στο Μόναχο, έδωσε άφεση αμαρτιών σε παιδεραστή ιερέα. Αντί να τον στείλει στον ανακριτή για τις καταγγελίες που τον βάρυναν, τον δέχτηκε στην αρχιεπισκοπή του. Η αλλαγή περιβάλλοντος δεν θεράπευσε το κουσούρι και ο παπάς βίασε ένα παιδί ακόμη. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι ο βιασμός έγινε με τις ευλογίες του Πάπα, όμως αποδεικνύεται από τις έρευνες ότι η Εκκλησία έκανε τα πάντα για να κουκουλώσει όλες τις περιπτώσεις κακοποίησης.
Εχει ενδιαφέρον το εύρος των αποκαλύψεων. Εχουν μιλήσει προς ώρας περί τα 3.000 άτομα. Αν εξαιρέσουμε την Εκκλησία της Ολλανδίας που δημιούργησε από μόνη της την επιτροπή «Βοήθεια και Δίκαιο» για να καταγράψει και να βοηθήσει τα θύματα, οι υπόλοιπες επιδίδονται σε έναν αγώνα φτιασιδώματος. Δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, αλλά για τη δημόσια εικόνα. Η αγωνία τους να φαίνονται αγνοί, άγιοι, καθαρμένοι, τους οδήγησε στο δεύτερο επίπεδο του εγκλήματος, τη συγκάλυψη. Δεν έπρεπε επ΄ ουδενί να μιλήσουνκαι έτσι έπραξαν. Ακόμη και τώρα η μουγγαμάρα είναι η επίσημη θέση σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας. Δεν ξέρουμε αν οι καρδινάλιοι επαίρονταν αναμεταξύ τους για τα κατορθώματά τους, όμως είχαν βρει ένα modus vivendi. Τόσα χρόνια θεωρούσαν ότι οι μεταθέσεις των αμαρτωλών από ενορία σε ενορία επαρκούσανίσως και λίγο φραγγέλιο για να τιμωρηθεί η σαρξ. Το ερώτημα είναι πού βρίσκονταν οι Αρχές των κρατών που σήμερα εκπλήσσονται. Δεν υπήρχαν εισαγγελείς, δεν υπήρχαν υπουργοί, δεν υπήρχαν κοινωνικοί λειτουργοί για να σταματήσουν τις κακοποιήσεις; Επί δεκαετίες η Καθολική Εκκλησία καπέλωνε τους κρατικούς θεσμούς. Ονόμαζε «αμαρτία» πράξεις που στα δικαστήρια αντιμετωπίζονται ως «εγκλήματα» και έτσι ξεμπέρδευε από τους λαϊκούς.
Δεν ξέρουμε αν τα κακοποιημένα αγόρια έγιναν στην πορεία καλοί χριστιανοί ή αν βλέπουν Πιετά και βλαστημάνε. Αν πάντως η κατήχηση έπιασε τόπο, τους αρκεί η μεταμέλεια των θυτών. Τους αρκεί να στείλει άλλη μία επιστολή συγγνώμης, από αυτές που συνηθίζει, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄. Οσοι απαξιώνουν λόγω της εμπειρίας τους τον Καθολικισμό, θα ήθελαν να δουν τη δικαστική απόληξη του εγκλήματος: την τιμωρία. Και επειδή τίθεται ζήτημα παραγραφής, θα ανακουφίζονταν αν υπήρχε τουλάχιστον η προοπτική να ελέγχεται η Εκκλησία για τα στραβοπατήματα των ανθρώπων της.
