Το καλοκαίρι του 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ο τέως πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής έλεγε: «Η ελληνική οικονομία αντέχει». Την ίδια περίοδο πριν από τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης ο σημερινός πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου υποστήριζε ότι η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας δεν οφείλεται στη διεθνή κρίση αλλά στην πολιτική της ΝΔ.
Το καλοκαίρι του 2009, εν όψει των εθνικών εκλογών, οι ρόλοι και τα επιχειρήματα αντεστράφησαν. Ο κ. Καραμανλής μιλούσε για τις καταστρεπτικές επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης στη χώρα μας και ο κ. Παπανδρέου υποστήριζε ότι «η ελληνική οικονομία θα αντέξει» με την προεκλογική ρήση που πλέον κυκλοφορεί ως ανέκδοτο «λεφτά υπάρχουν».
Είναι προφανές ότι οι δύο θεσμικοί παράγοντες της χώρας, ο πρόεδρος της κυβέρνησης και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχαν στο κάδρο τους τις εκλογές και τον μετέπειτα ρόλο που επιφύλαξε για τον καθένα η κάλπη.
Στον κόσμο της οικονομίας, όμως, στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις και στους εργαζομένους είχε σημάνει συναγερμός για την απειλή της χρεοκοπίας από τότε.
Τίποτε από όσα συμβαίνουν δεν αποτέλεσε έκπληξη. Ο κ. Καραμανλής, ο οποίος σήμερα κρύβεται, γνώριζε πολύ καλά από τους συμβούλους του ότι «ήταν απλά θέμα χρόνουήκαικάποιου σημαντικού εξωγενούς γεγονότοςγια να συμβεί το μοιραίο». Οταν η διεθνής κρίση έπληξε και τη χώρα μας, οι μακροοικονομικές ανισορροπίες- τα δίδυμα ελλείμματα του προϋπολογισμού και του ισοζυγίου και το δημόσιο χρέος- μας οδήγησαν στον γκρεμό.
Σε αυτή τη διαδρομή αυτό που δοκιμάζεται περισσότερο είναι οι ηγέτες και οι ηγετικές ομάδες. Στο πεδίο της πολιτικής ο κ. Καραμανλής χάθηκε, η κορυφή της ΝΔ σιωπά και ο κ. Παπανδρέου χρειάστηκε πέντε μήνες για να ταυτοποιήσει τη διεθνή κρίση με το εσωτερικό πρόβλημα της χώρας και να κερδίσει την υποστήριξη των ευρωπαίων εταίρων.
Στον ιδιωτικό τομέα οι πρώτοι που ανησύχησαν και αντέδρασαν είναι οι έλληνες τραπεζίτες. Οχι μόνο διέσωσαν τους ομίλους που έχτισαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αλλά αγωνίζονται να διαφυλάξουν την εργασιακή ειρήνη και να στηρίξουν τις επιχειρήσεις-πελάτες τους που παραπαίουν. Ισως ακόμη στηρίζουν με τις προτάσεις τους την ίδια την κυβέρνηση που βρέθηκε στα όρια του πανικού…
Τους μεγάλους κινδύνους αντελήφθη και η ηγεσία του ΣΕΒ, που διά του προέδρου της επιδιώκει την αναγκαία για την επιβίωση των επιχειρήσεων διατήρηση των γραμμών επικοινωνίας με τους εργαζομένους.
Ομως, αλίμονο, το τιμόνι σ΄ αυτή την κρίση το κρατούν στα χέρια τους πολιτικοί που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
