Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτουν και τα δύο μεγάλα κόμματα στις δημοσκοπήσεις. Είναι η πρώτη φορά, όμως, που μέσα σε δύο μήνες (Ιανουάριος- Μάρτιος) το ΠαΣοΚ χάνει 8,2 μονάδες και η ΝΔ άλλες 8,5 (GΡΟ).
Τέτοια πτώση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν έχει καταγραφεί ποτέ άλλοτε στην ελληνική πολιτική. Αρκεί να υπενθυμίσω ότι η πτώση της ΝΔ εκείνο το καταστροφικό τρίμηνο Σεπτέμβριος- Νοέμβριος 2008, με τη ΔΕΘ, τον Βουλγαράκη και το Βατοπαίδι, δεν ξεπέρασε τις 4 μονάδες.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Ολα δείχνουν πως αυτή τη στιγμή συντελούνται απροσδιόριστες διεργασίες στα βάθη της ελληνικής κοινωνίας, την εξέλιξη των οποίων ουδείς μπορεί να προδικάσει ή να προβλέψει. Και ότι αυτές οι διεργασίες δείχνουν (προς το παρόν) να πλήττουν πρωτίστως και συντριπτικά τα δύο μεγαλύτερα κόμματα.
Ευλόγως, θα προσθέσω. Μόνο ένας φανατικός οπαδός της ΝΔ ή του ΠαΣοΚ θα μπορούσε να θεωρήσει ότι η ραγδαία πτώση τους είναι προϊόν αδικίας ή κακοπιστίας.
Οι μεν οδήγησαν την ελληνική οικονομία στη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της ενώ την ίδια στιγμή απέκρυπταν ή παραποιούσαν το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής. Οχι μόνο δημιούργησαν το πρόβλημα αλλά αρνήθηκαν και να το αντιμετωπίσουν.
Οι δε διαβεβαίωναν ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι μόλις έρθουν στα πράγματα θα αρχίσει η μοιρασιά τους. Οχι μόνο δεν είχαν καταλάβει τίποτε, αλλά άργησαν και να το συνειδητοποιήσουν- διότι αρνούμαι να δεχτώ πως και αυτοί ήξεραν αλλά προσποιούνταν τους ανήξερους για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας…
Είναι φυσικό, λοιπόν, ο θυμός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού να στρέφεται κατά της ΝΔ και του ΠαΣοΚ. Αυτό ακριβώς καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις και, επιτρέψτε μου να πω, σε μικρότερη έκταση από την πραγματική.
Αλλά να προσθέσω κάτι. Ο θυμός δεν είναι παρά μια πρώτη αντίδραση, όχι στα μέτρα αλλά σε ένα αίσθημα κοροϊδίας και εξαπάτησης- το οποίο μπορεί να αποδειχθεί πολύ σημαντικότερος καταλύτης εξελίξεων στην κοινωνία από την περικοπή των επιδομάτων… Ενας ολόκληρος λαός αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να απαρνηθεί τις ψευδαισθήσεις του (τις ψευδαισθήσεις πλούτου, μούρης ή ιδεών…) με τις οποίες έζησε μερικές δεκαετίες. Και είναι απολύτως προφανές ότι θα στραφεί πρωτίστως εναντίον εκείνων που τις δημιούργησαν, τις καλλιέργησαν και τις καπηλεύτηκαν.
Ο θυμός, όμως, δεν είναι πολιτική για να μετρηθεί σε ποσοστά. Και γι΄ αυτό είμαι βέβαιος ότι έρχεται μπόρα. Ισως όχι με την έννοια της «κοινωνικής έκρηξης» που εύχεται και υποδαυλίζει εδώ και δεκαετίες μια παντελώς αναξιόπιστη Αριστερά. Αλλά με την ευθεία και έμπρακτη αμφισβήτηση ενός πολιτικού συστήματος το οποίο δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις περιστάσεις.
Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται στην κατάσταση της Ιταλίας προτού εμφανιστεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Στην Ιταλία ο καταλύτης ήταν οι υποθέσεις διαφθοράς και η επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» του Αλεσάντρο ντι Πιέτρο. Στην Ελλάδα, τον ρόλο του Ντι Πιέτρο μπορεί να τον αναλάβει η οικονομία.
Διότι αν η οικονομία δεν ανορθωθεί γρήγορα (πράγμα το οποίο ουδείς περιμένει…), αν η έκτακτη ανάγκη γίνει μόνιμη κατάσταση, αν φανεί ότι οι θυσίες δεν αποδίδουν, αν οι έλληνες πολίτες υποψιαστούν ότι για άλλη μία φορά πιάνονται κορόιδα, αν αισθανθούν ότι βαδίζουν έναν δρόμο χωρίς ελπίδα και χωρίς επιστροφή, τότε ο τόπος θα γεμίσει σωτήρες.
Και σε μια κοινωνία όπου ο θυμός θα εξελίσσεται σε οργή, κανείς δεν ξέρει ποιον σωτήρα θα διαλέξουν οι πολίτες.
