Oπως όλοι οι άλλοι δημοσιογράφοι είμαι σήμερα «απεργός». Το αποφάσισαν, μάθαμε, τα σωματεία των ΜΜΕ. Χωρίς να μας ρωτήσουν.
Η ανακοίνωση των συνδικάτων αναφέρεται τυπικά σε μερικά προβλήματα των ΜΜΕ αλλά χωρίς αναφορά στην κρίση (κλείσιμο εφημερίδων και ΜΜΕ, απειλές απολύσεων, ανεργία, εργασία με «μπλοκάκια», Ταμεία), στην ουσία όμως είναι ξεκάθαρα πολιτική. Καταγγέλλει την «επιδρομή που επιχειρείται σε βάρος των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας» και «καταδικάζει» «πολιτικές που εκπορεύονται από συγκεκριμένα κέντρα για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα ντόπιων και διεθνών κεφαλαιοκρατικών οργανισμών…».
Η απεργία της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ στρέφεται, όπως και προηγούμενη, εναντίον των μέτρων που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να πάρει για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο πτώχευσης της χώρας ενώ οι ψυχολογικά κατανοητές απεργίες αυξάνουν το κόστος τους. Πιστεύω ότι αυτά τα μέτρα έπρεπε να παρθούν, αν και πιο νωρίς, και ότι πρέπει να συμπληρωθούν με άλλα, φορολογικά και όχι μόνο, που να εξασφαλίζουν δικαιοσύνη ως προς τις θυσίες και τις προϋποθέσεις μιας σωστής ανάπτυξης. Εφόσον τα πιστεύω αυτά- και τα σημειώνω από καιρό- πώς να είμαι απεργός χωρίς να είμαι ανακόλουθος και δίγλωσσος; Και τι σόι δημοκρατία έχουμε όταν κάποιοι πολιτικά ενταγμένοι συνδικαλιστές έχουν τη δυνατότητα να φιμώνουν τα ΜΜΕ χωρίς να τους απασχολεί η άποψη όσων φιμώνονται; Προσωπικά θα ήμουνα έτοιμος να πάρω μέρος σε όποια κινητοποίηση, έστω κι αν διαφωνούσα, αν είχε προηγηθεί συζήτηση και ψηφοφορία. Αλλά η υποχρεωτική απεργία που αποφασίζεται από μερικούς «απαράτσικ» θυμίζει πολύ την υποχρεωτική εργασία: είναι απαράδεκτη. Απαράδεκτη και ηλίθια. Τα ΜΜΕ, γενικά, βρίσκονται σε κίνδυνο: δεν θα σωθούν διά της σιωπής. Και επιπλέον με το σύστημα αυτό θάβεται για 24 ως 48 ώρες η ενημέρωση των πολιτών για την επιτυχία ή την αποτυχία του γενικού απεργιακού κινήματος. Αν τα ΜΜΕ είχαν απεργήσει πριν από λίγες ημέρες δεν θα μαθαίναμε τίποτε, έγκαιρα, για τις (χωριστές) διαδηλώσεις των συνδικάτων αλλά και για τον απαράδεκτο φασιστικό ξυλοδαρμό του γραμματέα της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλου και τον εξίσου φασιστικό και στα όρια της απόπειρας «ψεκασμό» με χημικά, από «όργανα της τάξης», του Μανώλη Γλέζου που μπορεί να μην τον αναγνώρισαν, αλλά που αποκλείεται να μην είδαν τα κάτασπρα γεροντικά μαλλιά του.
Ειδικά εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε ένα σωματείο ενωτικό που ασκεί μάλιστα «εξουσία» σε συνδυασμό και με τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Αυτό το σωματείο θα έπρεπε να έχει ενωτικές πολιτικές που να μη δημιουργούν προβλήματα συνείδησης σε όσα μέλη του τη διαθέτουν. Διαπιστώνω ότι δεν συμβαίνει πια αυτό. Υπάρχει συνεπώς θέμα.
