O «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατρακύλησε στην ανυπαρξία την ημέρα που όλοι κατάλαβαν ότι είχε πτωχεύσει και είδαν πολύ αργά ότι ήταν γυμνός. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά με αυτό που μας συμβαίνει εδώ, στην Ελλάδα, τώρα μόνο που κάτι προλαβαίνουμε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, η κυβέρνηση της χώρας προχώρησε σε μέτρα δημοσιονομικής σωτηρίας σκληρά που θα έπρεπε να πείσουν και τις λεγόμενες «αγορές» ότι, ναι, μπορούν να μας δανείσουν ακόμα κάτι χωρίς να χάσουν τα λεφτά τους.
Αυτό ήταν και παραμένει το πιο επείγον πρόβλημα. Ηταν υποχρεωμένη η κυβέρνηση να το αντιμετωπίσει. Αν, «εθνικά υπερήφανη», δεν το αντιμετώπιζε, πώς θα πλήρωνε υπαλλήλους και συνταξιούχους στο τέλος αυτού ή του άλλου μήνα; Με σημαίες και εμβατήρια;
Είναι τραγικό ότι αυτό που κατάλαβε ο Γιώργος Καρατζαφέρης, παρά τον λαϊκισμό του, δεν το καταλαβαίνουν οι άμεσοι και κύριοι υπεύθυνοι του εθνικού μας φαλιμέντο, δηλαδή η σαμαρική Νέα Δημοκρατία. Και επειδή ο κ. Σαμαράς παριστάνει ότι αυτά δεν τον αφορούν, κι ας ήταν υπουργός του Καραμανλή, ας δώσει στη δημοσιότητα μία έστω άρνησή του στο Υπουργικό Συμβούλιο να αποδεχθεί την οικονομική πολιτική της παράταξής του. Ακόμη και χωρίς… απειλή παραίτησης!
Είναι, αντίθετα, λογικό τα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα της λεγόμενης «Αριστεράς» να κραυγάζουν τα γνωστά χωρίς να προτείνουν τίποτε. Ή μάλλον, όχι, προτείνουν: να τα σπάσουμε με την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ευρώ, το ΝΑΤΟ και να πορευτούμε αλλιώς: προφανώς με μια συνεχώς υποτιμώμενη δραχμή. Και προσθέτουν το χιλιομπαλωμένο «να πληρώσουν οι πλούσιοι»- κι ας γνωρίζουν ότι, δυστυχώς, οι περισσότεροι πλούσιοι δεν είναι εδώ, είναι στους φορολογικούς παραδείσους τους.
Και όμως, είναι επιτακτικό καθήκον της κυβέρνησης όχι να ικανοποιήσει την κυρία Παπαρήγα που ζώστηκε τα φισεκλίκια της «αντίστασης και πάλης» αλλά να χτυπήσουν με μια σωστή, αυστηρή και δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση τη θριαμβεύουσα παραοικονομία και με αυστηρούς νόμους αυστηρά εφαρμοζόμενους την ξεδιάντροπη και πολύφερνη αδελφούλα της Διαφθορά.
Οπως είναι καθήκον της, γρήγορα, πολύ γρήγορα, να χαράξει και μιαν αναπτυξιακή πολιτική ώστε να γνωρίζουμε όλοι ότι οι σημερινές θυσίες οδηγούν αύριο σε ουσιαστικές βελτιώσεις της οικονομικής δραστηριότητας και της κοινωνικής πραγματικότητας.
Με άλλα λόγια, να τεθούν σταδιακά οι βάσεις για μια καλύτερη ζωή. Με άλλη Παιδεία, με άλλη πολιτική για την Υγεία, με μεγαλύτερη εσωτερική ασφάλεια, με προδιαγραφές ειρήνης ως προς την εξωτερική μας πολιτική, με διαφορετική δημόσια διοίκηση. Και ασφαλώς, με διαφορετική πολιτική δημοκρατική ζωή.
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα τα ερμηνεύουν πολλοί σαν εξόδιο ακολουθία. Πρέπει η κυβέρνηση να τους αποδείξει ότι έχουν άδικο, ότι υπάρχει μέλλον. Οτι υπάρχει νέο ξεκίνημα.
