Κυβερνητικοί κύκλοι μεταδίδουν ότι τα αναγκαία χθεσινά μέτρα δεν μπορούσαν να ληφθούν νωρίτερα γιατί «έπρεπε να προετοιμαστεί ψυχολογικά ο λαός». Μόνο που οι κυβερνήσεις δεν εκλέγονται για να κάνουν ψυχανάλυση στον λαό αλλά για να ηγούνται με θάρρος και οξυδέρκεια. Οταν δεν ηγούνται με θάρρος και οξυδέρκεια, τότε καλύπτουν το κενό άλλοι- στην περίπτωσή μας μη εκλεγμένοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Και σίγουρα ο λαός δεν θέλει να κυβερνάται από αξιωματούχους που δεν εξέλεξε εξαιτίας της ατολμίας εκείνων που εξέλεξε να περιφρουρήσουν τα συμφέροντά του εγκαίρως και πλήρως.
Το ενδιαφέρον που προσείλκυσε η επίσκεψη του επιτρόπου κ. Ολι Ρεν και η άμεση λήψη μέτρων μετά την αποχώρησή του ήταν ένδειξη ότι η εξουσία έχει γλιστρήσει από τα χέρια της κυβέρνησης. Τουλάχιστον υπάρχει ευρωπαϊκό «πακέτο βοήθειας» ή θα απευθυνθούμε στο ΔΝΤ; Μικρή η διαφορά. Η Ευρώπη αποκλείεται να στείλει 25 δισ. ευρώ για να πέσουν στην Ελλάδα από ελικόπτερα, όπως πολλοί κυβερνητικοί φαντάζονται και διαδίδουν. Απλώς η Κομισιόν προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του ΔΝΤ. Η Ελλάδα θα ζητεί π.χ. 5 δισ. τον μήνα από τις αγορές, αλλά σε περίπτωση «απεργίας δανειστών» η Ευρώπη θα είναι έτοιμη να προχωρήσει σε «πυροσβεστική» αγορά των αζήτητων ομολόγων ή (το πιθανότερο) σε παροχή εγγυήσεων στους δανειστές. Προϋπόθεση ασφαλώς είναι ότι κάθε μήνα θα κάνουμε όσα μας λένε. Δηλαδή, αυτό ακριβώς που γίνεται όταν μια χώρα έχει προστρέξει στο ΔΝΤ. Μόνο που το ΔΝΤ προσφέρει στις χώρες που επιτηρεί δάνεια με μικρότερο επιτόκιο από εκείνο το οποίο προσφέρουν οι δανειστές σε μια χώρα που την επιτηρεί η Κομισιόν. Εκείνο πάντως που έχει «ξεχάσει» η κυβέρνηση να μας πει είναι πως όταν τελούμε υπό την κηδεμονία μιας Κομισιόν μεταμφιεσμένης σε ΔΝΤ, τότε έχουμε μετατραπεί ήδη σε «Λετονία του Νότου». Προφανώς νομίζουν ότι δεν είμαστε έτοιμοι να το μάθουμε.
Εκείνο που σίγουρα δεν είμαστε έτοιμοι να μάθουμε είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να δανείζεται κάθε χρόνο όλο και περισσότερα μόνο για να πληρώνει το χρέος που λήγει την εκάστοτε χρονιά. Αυτό οδηγεί πολλούς να προβλέπουν ότι η δυναμική του χρέους είναι τέτοια ώστε η επαναδιαπραγμάτευσή του (πράξη που ισοδυναμεί τεχνικά με «γεγονός χρεοκοπίας» ) μπορεί να είναι απλώς θέμα χρόνου. Ως εκ τούτου το χρέος αυξάνεται τόσο γρήγορα ώστε τα νέα δανεικά, είτε με Κομισιόν είτε με ΔΝΤ, θα λιγοστεύουν όλο και περισσότερο. Με άλλα λόγια, αν δεν υπάρξει αφύπνιση, τότε η ιστορική προσφορά του πολιτικού μας συστήματος θα γίνει συγκρίσιμη με εκείνη των κομμουνιστικών καθεστώτων γειτονικών χωρών αφού εκείνο για το οποίο θα πρέπει σύντομα να «προετοιμαστεί ψυχολογικά» ο λαός θα είναι η «σύγκλιση προς τα κάτω», δηλαδή η εξίσωση του βιοτικού επιπέδου με ό,τι ισχύει στα υπόλοιπα Βαλκάνια.
