Βέρνερ Χέρτζογκ Ενας «δάσκαλος» του σινεμά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

«Είμαι οι ταινίες μου» συνηθίζει να λέει ο γερμανός σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτζογκ, ένας παράξενος «ταξιδευτής» εξίσου παράδοξων εικόνων σε ταινίες όπως οι «Αγκίρε: Η μάστιγα του Θεού», «Βόιτσεκ», «Φιτζκαράλντο» και, πρόσφατα, πολλά ντοκυμαντέρ, ανάμεσα στα οποία το «Grizzly man» και το υποψήφιο για Οσκαρ «Εncounters at the end of the world» (2007).

Απρόβλεπτος και πάντοτε ανήσυχος, ο έμπειρος κινηματογραφιστής, ο οποίος επαναπροσδιορίζει για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες την τέχνη του, θα είναι ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα του επετειακού 50ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών και Θεσσαλονίκης, το πλήρες έργο του Χέρτζογκ θα προβληθεί από τις 13 ως τις 22 του προσεχούς Νοεμβρίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ. Ο ίδιος θα δώσει το παρών στη διοργάνωση για να παρουσιάσει τις ταινίες του και να παραδώσει ένα masterclass. Το Φεστιβάλ θα τιμήσει τον γερμανό δημιουργό με Χρυσό Αλέξανδρο για τη συμβολή του στην έβδομη τέχνη, ενώ η ρετροσπεκτίβα θα συμπληρωθεί από ειδική δίγλωσση έκδοση για τη ζωή και το έργο του σκηνοθέτη.

Γεννημένος στο Μόναχο το 1942, ο Βέρνερ Χέρτζογκ (του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Βέρνερ Χ. Στίπετιτς) μεγάλωσε προστατευμένος από τη ναζιστική θηριωδία, σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Ιδιοφυής, πρωτοπόρος και εκκεντρικός, έχει αφήσει τα χνάρια του σε όλα τα κινηματογραφικά είδη, δημιουργώντας έργο με έντονες φορμαλιστικές αναζητήσεις, που ξεπερνά την εποχή του. Ανήκει στη γενιά των σημαντικότερων εκφραστών του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου, ωστόσο το δικό του κινηματογραφικό σύμπαν δύσκολα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο κίνημα ή κατηγοριοποιείται με βάση το ύφος ή τη θεματολογία. Η απουσία κινηματογραφικών ερεθισμάτων όχι μόνο δεν απέτρεψε αλλά, αντιθέτως, ενίσχυσε την επιθυμία του να στραφεί στον κινηματογράφο.

Το 1961 και ενώ ήταν ακόμη μαθητής εργάστηκε σε χαλυβουργείο για να συγκεντρώσει το ποσό που θα χρηματοδοτούσε την πρώτη ταινία του, το μικρού μήκους ντοκυμαντέρ «Ηerakles» (1962). Εκτοτε η διαδρομή του σηματοδοτήθηκε από έναν οραματικό κινηματογράφο, ο οποίος συνδυάζοντας εξπρεσιονιστικά στοιχεία με το συναίσθημα και τη φαντασία του ρομαντισμού εξερεύνησε τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.