Ολοι φωνάζουν και βγαίνουν στους δρόμους, στα παράθυρα της τηλεόρασης ή βγαίνουν απ΄ τα ρούχα τους και έχουν, κατά πώς πιστεύουν, όλοι δίκιο.
Μπορεί. Στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου βρέθηκαν αυτές τις δύσκολες μέρες (προπάντων, νύχτες) μπουκάλια με στουπί και βενζίνη, που προφανώς δεν είχαν παρασκευαστεί σωστά, και έτσι δεν εξερράγησαν πέφτοντας. Τυχερό το Μέγαρο Σλήμαν αλλά και η εξαιρετική παγκοσμίως συλλογή αρχαίων νομισμάτων που φυλάσσει. Εχουν περάσει πολλοί αιώνες από τότε που οι πόλεμοι γίνονταν με αυστηρούς κανόνες, οι οποίοι καθόριζαν το πεδίο της μάχης, τη θέση των αντιπάλων κτλ. (Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν ένα τέτοιο στυλ, το ίδιο και οι ιππότες της Κεντρικής Ευρώπης ως τον 10ο αιώνα· οι Ανατολίτες πάλι, όχι.) Οι επαναστατικοί αγώνες πάντως ήρθαν σε κάθε εποχή να καταργήσουν τους νόμους (ως όφειλαν). Αλλά τι γίνεται με τα μνημεία που δεν έχουν φωνή να διαδηλώσουν; Οι πρόσφατες οδομαχίες στο κέντρο της Αθήνας δεν άφησαν κανένα τους χωρίς τραύματα. Λοιπόν, αυτά τα μνημεία του πολιτισμού ανήκουν μόνο σε… εμένα;
Δεν είναι δικά ΜΑΣ; Βέβαια όταν πετάς πέτρες, μπορεί κάποια να σου ξεφύγει. Οι βόμβες όμως μολότοφ σε ένα μουσείο σημαίνουν άλλα πράγματα. Που αρχίζουν από την οικογένεια και το σχολείο και φθάνουν ως την πολιτιστική και πολιτική συνείδηση. Τι ψάχνω…
