Η εκλογή Γενικού Γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας δεν έλυσε τα προβλήματα της προοδευτικής παράταξης. Είναι ενδιαφέροντα (και χρήσιμα) τα σχόλια ενός φίλου του Μιτεράν, θερμού υποστηρικτή των σοσιαλιστικών θέσεων- αλλά και αυστηρού κριτικού των ενδοκομματικών ερίδων. ΟΠιερ Μπερζέ, επί μακρόν συνεργάτης τουΦρανσουά Μιτεράν, πρώην πρόεδρος της Οπερας της Βαστίλλης και γνωστός για το καλλιτεχνικό, εκδοτικό και φιλανθρωπικό του έργο, σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο (ΑFΡ) χαρακτήρισε τις συνθήκες των εκλογών του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας «αξιοθρήνητες».
– Πώς είδατε την εκλογή της Μαρτίν Ομπρί στην ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος;
«Γνωρίζω τη Μαρτίν Ομπρί, είναι φίλη από πολύ παλιά. Βλέπω όμως πολύ αρνητικά την εκλογή της γιατί δεν διευθύνει κανείς ένα κόμμα με 102 ψήφους διαφορά, ο αριθμός είναι γελοίος. Τελικά η πραγματική νικήτρια αυτής της ψηφοφορίας λέγεται Σεγκολέν Ρουαγιάλ γιατί έχει πίσω της το 50% των ψήφων. Η Μαρτίν Ομπρί δεν μπορεί να διευθύνει το κόμμα παρά μόνο με μικρά κομμάτια οπαδών, του Ντελανοέ, του Αμόν, του ΣτροςΚαν, του Ζοσπέν, και ένα μικρό κομμάτι δικών της οπαδών. Είναι πολύ πιθανό το Σοσιαλιστικό Κόμμα να αποδειχθεί ακυβέρνητο, αλλά τόσο το χειρότερο. Η σύνεση επέβαλλε να προσφύγουμε σε μια τρίτη ψηφοφορία. Οχι αμέσως αλλά σε δυο-τρεις μήνες, όταν τα πνεύματα θα είχαν ηρεμήσει. Αυτό που έγινε είναι εντελώς αξιοθρήνητο και δεν είναι αντάξιο του κόμματος του Ζορές, του Μπλουμ και του Μιτεράν».
– Κατά την άποψή σας υπάρχει μέτωπο εναντίον της Σεγκολέν Ρουαγιάλ;
«Αδιαμφισβήτητα. Δεν της συγχωρούν ότι ήταν εκεί όταν οι άλλοι δεν ήταν, ότι ήταν δημοφιλής όταν εκείνοι δεν ήταν και ότι χρίστηκε (το 2006 ως υποψήφια για την προεδρία της χώρας) από τα οργανωμένα μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Παρατηρώ κάτι εκπληκτικό: όταν ο Φρανσουά Μιτεράν είχε ηττηθεί δύο φορές η νομιμότητά του δεν είχε αμφισβητηθεί και το ίδιο είχε συμβεί με τον Λιονέλ Ζοσπέν όταν είχε χάσει τις προεδρικές εκλογές το 1995 και το 2002. Αυτό το οποίο εξοργίζει αλλά και γοητεύει στη Σεγκολέν είναι τελικά το ίδιο πράγμα: ένας πολύ καινούργιος τρόπος να κάνει κανείς πολιτική. Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τη στάση της και για το περιβάλλον της. Θα είναι παρούσα το 2012 και από σήμερα ως το 2012 πρέπει να οικοδομήσει ένα πρόγραμμα. Αν υπάρξουν προκριματικές εκλογές δεν νομίζω- και ούτε και εκείνη- ότι θα χάσει».
– Θα εξακολουθήσετε δηλαδή να υποστηρίζετε τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ;
«Την υποστηρίζω πλήρως εδώ και χρόνια και θα συνεχίσω. Δεν πρόκειται για ένα απλό ρεύμα, γιατί υπάρχουν πολλά μέλη τα οποία έχουν βαρεθεί το παλαιό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ρεύματα στα οποία μόνο ο πλοίαρχος Κουστώ θα μπορούσε να βρει τον δρόμο τους. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ ξεκινάει από μια λαϊκή ψήφο, από μια συμμετοχική δημοκρατία.
Ολα αυτά είναι τελείως διαφορετικά για το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πρέπει να είναι υποψήφια στις προεδρικές εκλογές του 2012 υπό τη σημαία του Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά κυρίως με τα χρώματα της Αριστεράς. Πέρα από μια κατεύθυνση, η οποία δεν υπάρχει πια εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει πλέον Σοσιαλιστικό Κόμμα ως τέτοιο. Δεν έχει παρά να δει κανείς σε ποια κατάσταση άφησε αυτό το κόμμα ο Φρανσουά Ολάντ, και όλο αυτό βεβαίως ήταν απολύτως κατασκευασμένο από τον Λιονέλ Ζοσπέν».
