«Γράψε για να ξαλαφρώσεις, γιατί αλλιώς θα πεθάνεις από την αγωνία, καημενούλα μου». Η παραίνεση προέρχεται από την ατζέντισσα της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Την προτρέπει να γράψει για να γεμίσει τις ώρες δίπλα στην κόρη της, που έχει πέσει σε κώμα. «Γράψε ένα γράμμα στην Πάουλα… Θα τη βοηθήσει να μάθει ό,τι έγινε όσο καιρό κοιμόταν». Το γράμμα ξέφυγε από την έκταση μιας απλής επιστολής, έγινε βιβλίο στο οποίο αναμειγνύονται ιστορίες από το οικογενειακό παρελθόν με τα αισθήματα της στιγμής. Πόσα μπορεί να πει μια μάνα σε μια κόρη που δεν την ακούει; Πόση λύπη μπορεί να αναβλύσει από την αναπόληση των ωραίων στιγμών, όταν παρατηρούσε το βλαστάρι της να ανθίζει; Η περιπέτεια άρχισε τον Δεκέμβρη του 1991: «Η κόρη μου Πάουλα αρρώστησε και λίγο αργότερα έπεσε σε κώμα. Αυτές οι σελίδες γράφτηκαν στις ατελείωτες ώρες στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου της Μαδρίτης και σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου όπου έμεινα για αρκετούς μήνες». Οι δυσκολίες της κατάστασης απελευθερώνουν τα αισθήματα. Η Αλιέντε έχει συνείδηση της κρισιμότητας της κατάστασης και αφήνεται στον μελοδραματισμό της. Είναι μια αντίδραση απολύτως κατανοητή. Σε αυτό το βιβλίο της παρασύρει τον αναγνώστη σε έναν διαφορετικό τρόπο διαβάσματος: η ιστορία περνά μέσα από τις πιέσεις της ταύτισης. Αναρωτιέται, λοιπόν, ο αναγνώστης αν θα είχε την ίδια συγκρότηση σε περίπτωση που ο ίδιος ζούσε ανάλογη δοκιμασία. Αποδεικνύεται ότι η ίδια η ζωή, ακατέργαστη, μπορεί να δώσει τις ίδιες, αν όχι μεγαλύτερες, συγκινήσεις από τις μυθοπλασίες με φανταστικά πρόσωπα.
Το αφήγημα «Πάουλα» δεν είναι ένα απλό ημερολόγιο νοσηλείας. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε διανθίζει το κείμενό της με περιστατικά από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια τα οποία τοποθετούνται σε ρεαλιστικό ιστορικό πλαίσιο και μας δίνουν θραυσματικές εικόνες της χιλιανής δικτατορίας. Αναδεύει το παρελθόν της για να διαλέξει τι θα πει. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου έχει πλέον πάρει φόρα και αναφέρεται ακόμη και σε αυτά που μια μάνα κρύβει από τα παιδιά της, όπως μια γνωριμία που την οδήγησε στην παραφορά. Ερωτας μεταξύ παντρεμένων: «Η ταχύτητα με την οποία πήρε τις αποφάσεις του, μου φάνηκε αδιάψευστη απόδειξη του έρωτά του για μένα, αλλά ύστερα ανακάλυψα πως ήταν ένας μάλλον ασταθής Δίδυμος και πως με την ίδια προθυμία που ήταν διατεθειμένος να το σκάσει μαζί μου για άλλη ήπειρο, μπορούσε να αλλάξει γνώμη και να επιστρέψει στο σημείο αφετηρίας. Αν ήμουν πιο πονηρή, ή τουλάχιστον αν είχα σπουδάσει αστρολογία όταν αυτοσχεδίαζα ωροσκόπια του περιοδικού στη Χιλή, θα είχα παρατηρήσει τον χαρακτήρα του και θα είχα φερθεί με περισσότερη φρονιμάδα». Αυτή είναι η Αλιέντε, χειμαρρώδης, αισθαντική, με χιούμορ. Στην «Πάουλα» πιο αληθινή από οπουδήποτε αλλού.
