AYTH η ιστορία της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θυμίζει, από πολλές απόψεις, το δικό μας νεόκοπο νομοσχέδιο για την «πάταξη της διαπλοκής». Οπως, σ’ αυτό, βασικός μέτοχος σ’ ένα MME θεωρείται όποιος κατέχει το 1% των μετοχών (!), έτσι και η EE θεωρεί πως η Τουρκία είναι ευρωπαϊκή, ενώ μόλις το 3% του εδάφους της (Ανατολική Θράκη, Κωνσταντινούπολη) βρίσκεται στην Ευρώπη. Που θα πει πως το 97% της τουρκικής επικράτειας είναι γεωγραφικά αμέτοχο της ηπείρου μας.
(Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη πως η έννοια Ευρώπη δεν οριοθετείται στα γνωστά ιστορικά σύνορά της, αλλά πως είναι η ήπειρος της δημοκρατίας, της ελεύθερης έκφρασης, της ανοχής, των ανθρώπινων δικαιωμάτων κτλ. – και άρα, μπορεί να συμπεριλάβει και όλους τους γείτονές της που ασπάζονται αυτές τις αρχές. Τότε, όμως, μετά την ένταξη της Τουρκίας, θα μπορούν να μπουν στο «Ευρωπαϊκό Σπίτι» και οι γείτονες της γείτονος που θα είναι ήδη ευρωπαϊκή (Συρία, Ιράκ, Ιράν, Αρμενία, Γεωργία, και πάει λέγοντας, μέχρι τα Ιμαλάια και τον Ειρηνικό!..)
ΠΟΛΥ σοβαρότερη, όμως, είναι η άλλη πλευρά του «μετοχικού» θέματος.
Με την έναρξη διαπραγματεύσεων για την ένταξη, η «φίλη γείτων» κηρύχθηκε, ουσιαστικά, αμέτοχη, δηλ. αθώα, πλήθους διεθνών αδικημάτων, πασίγνωστων στην Υφήλιο, απόλυτα αντίθετων με το ευρωπαϊκό «κεκτημένο» και καταδικασμένων με σωρεία αποφάσεων των Διεθνών Οργανισμών:
Κηρύχθηκε αμέτοχη του Αττίλα και της κατοχής της B. Κύπρου… αμέτοχη της αιχμαλωσίας και «εξαφάνισης» χιλιάδων ελληνοκυπρίων… αμέτοχη της εισροής μυριάδων τούρκων εποίκων, που αλλοίωσαν δημογραφικά τα κατεχόμενα… αμέτοχη της οικειοποίησης (τι ευφημισμός!) των εκεί ελληνοκυπριακών περιουσιών… αμέτοχη των βανδαλισμών σε εκκλησίες και νεκροταφεία… Αμέτοχη, ακόμα, της παρουσίας 40.000 στρατού κατοχής… αμέτοχη της περιφρόνησης του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συμφωνιών… αμέτοχη των καθημερινών προκλήσεων και παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου…
Αμέτοχη, επίσης, της ιδιοτυπίας, επικυρίαρχος αυτής της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας να είναι ο στρατός και το στρατοκρατούμενο Συμβούλιο Ασφαλείας, που αψηφούν της αποφάσεις κυβέρνησης και Βουλής – εκτός αν χρησιμοποιούνται ως προπέτασμα και άλλοθι της πολιτικής διγλωσσίας…
Αμέτοχη, τέλος, των επίσημων και ανεπίσημων καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυρίως των δικαιωμάτων των μειονοτήτων (Κούρδοι, Ελληνες, Αρμένιοι, Αλβανοί, Βόσνιοι, αλλά και ισλαμικές θρησκευτικές μειονότητες όπως οι Αλεβίτες, που αποτελούν το 1/4 του μωαμεθανικού πληθυσμού). Μια κατάσταση, που περιβάλλεται από «κλίμα παράνοιας», όπως διαπιστώνει ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Αγκυρας, Μπασκίν Οράν, σε έκθεσή του για λογαριασμό του κρατικού Συμβουλευτικού Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IHDK). Χαρακτηριστικά: το Συμβούλιο αυτό υπάγεται στον πρωθυπουργό – αλλά ο Ερντογάν αποκήρυξε την έκθεση – τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια!
KAI αναρωτιέσαι: Πώς κανένα μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (ούτε καν η Ελλάδα και η Κύπρος) δεν «έθεσε στο τραπέζι» των Βρυξελλών αυτά τα καιριότατα και κραυγαλέα αντι-ευρωπαϊκά χαρίσματα της υποψήφιας; Πώς κανένας δεν «θυμήθηκε ότι καμιά χώρα δεν έχει γίνει δεκτή στην EE, έχοντας τέτοιο, μελανότατο, ποινικό μητρώο; Πώς μπορεί να συζητείται η ένταξη μιας χώρας που κατέχει manu militari το ένα τρίτο του εδάφους ενός μέλους της EE και που διατηρεί εκεί πολυάριθμο στρατό κατοχής; Πώς γίνονται διαπραγματεύσεις με μια χώρα που δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη ενός νομιμότατα εκλεγμένου μέλους της EE, αλλά ταυτόχρονα απαιτεί την («ανύπαρκτη», κατ΄αυτήν) ψήφο του για την είσοδό της στο Ευρωπαϊκό Σπίτι; Πώς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μεταβλήθηκε σε Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, απ’ όπου η Τουρκία βγήκε άμωμη, πάναγνη και αθώα από όλα τα καθ’ έξιν, κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν κακουργήματά της; Λουτρό-συχωροχαρτι, που την όπλισε με το θράσος να αξιώνει την χωρίς όρους ένταξή της και να… απειλεί πως θα αποχωρήσει από τη σύνοδο, αν δεν γίνουν όλα τα κέφια της;
ΠΑΜΠΟΛΛΑ έχουν γραφτεί για το τεράστιο κόστος που θα σημαίνει για την Ευρωπαϊκή Ενωση η ένταξη της Τουρκίας, καθώς και για τον κίνδυνο να πλημμυρίσει η Ευρώπη (και η Ελλάδα και η Κύπρος) από εκατομμύρια πειναλέων Τούρκων. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να τ’ αναμασήσω.
Θα σταθώ μόνο σ’ ένα άλλο σημείο: H EE νομίζει πως, εντάσσοντας την Τουρκία, θα επεκτείνει το ευρωπαϊκό «κεκτημένο» σε μιαν ογκώδη ανατολική περιοχή; Δεν προβληματίζεται τάχα από το εξώφθαλμο: ότι η «γείτων» είναι κράτος λίαν ευνοούμενο από τις ΗΠΑ, που άσκησαν αφόρητη πίεση για την ένταξή της; Γιατί άραγε; Από έγνοια για την EE; ‘H μήπως για ν’ αποσπάσει η «φαβορίτα» τους πλήθος κέρδη απ’ την EE – και, προπάντων, για να έχουν οι ΗΠΑ μέσα στην Ενωση έναν απόλυτα «δικό τους άνθρωπο»; Και ποιος αγνοεί πως η Ουάσινγκτον βλέπει με μισό μάτι την EE, πως θέλει να βγάλει τα μάτια της Ενωσης ως πολιτικής και οικονομικής δύναμης – και πως το μάτι της «ευρωπαϊκής» Τουρκίας θα είναι ολότελα αμερικάνικο;
ΟΣΟ για τη δική μας πλευρά, όλοι οι κομπασμοί για βρυξελλικές «επιτυχίες» δεν μπορούν να κρύψουν το ολοφάνερο: πως η χώρα μας ήταν ουσιαστικά αμέτοχη στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αφού δεν κατόρθωσε να ανταλλάξει το «ναι» της με αυτονόητα και κεκτημένα οφέλη, και περιορίστηκε σε αόριστες υποσχέσεις του «κουμπάρου» – που στηρίζονται στο παμπάλαιο τουρκικό αξίωμα: «Να ζητάς, να παίρνεις, ν’ αρπάζεις, να τάζεις και να μη δίνεις ποτέ τίποτα».
ΙΣΩΣ με ρωτήσουν: γιατί τα γράφω αυτά κατόπιν εορτής. Μα επειδή πιστεύω πως η «γιορτή» τώρα μόλις αρχίζει. Και πως τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε πάλι εμείς…
