Οι ωραίες ημέρες των σεναρίων για εκλογές-blitzkrieg πριν από τις ευρωεκλογές τελείωσαν:

όταν είσαι δεύτερος στις δημοσκοπήσεις δεν διακινδυνεύεις, προσπαθείς να κρατηθείς στην εξουσία, ελπίζοντας στην επανάκαμψη των ωραίων ημερών. Ητοι, ο Κώστας Καραμανλής έχει χάσει το πλεονέκτημα στις κινήσεις, είναι υποχρεωμένος να κάνει αγώνα αντοχής ενώ σκόπευε να λαχανιάσει τους αντιπάλους, παρασύροντάς τους σε αγώνα ταχύτητας. Βέβαια, αποτελεί δημοσκοπικό κανόνα να υπολείπεται της αντιπολίτευσης κόμμα που κυβερνά πέντε χρόνια, παράδοξο ήταν ότι αυτό δεν είχε παρατηρηθεί και οφειλόταν στην κατάσταση στον ΠαΣοΚ- η οποία δεν άλλαξε, η κυβέρνηση βυθίστηκε στα λύματα που δημιούργησε η ίδια. Θεωρητικά, πρωθυπουργός που έχει τρία χρόνια περιθώριο θα προγραμμάτιζε την πορεία της κυβέρνησης έτσι ώστε η δημοτικότητά της να ανακάμψει τους μήνες που προηγούνται των εκλογών. Το μείγμα, όμως, αρνητικές δημοσκοπήσεις και λύματα, έχει δημιουργήσει κλίμα που ίσως δεν επιτρέπει κεντρικό προγραμματισμό: το ενδεχόμενο της ήττας αναγκάζει τα μεγαλοστελέχη να νοιαστούν για την τύχη τους, για τη μετακαραμανλική εποχή. Είναι σε θέση ο κ. Καραμανλής να αποδείξει ότι αυτή η εποχή αργεί; Αμφιβάλλω – διότι τον γνωρίζουν καλύτερα από εμάς και επιπλέον διαπιστώνουν πως η επικοινωνιακή φούσκα που τον προφύλασσε έσκασε, όπως συνέβη και με τα χρηματιστήρια που κατέρρευσαν.

Δεν είναι βέβαια αυτόχειρες για να τον ανατρέψουν, αλλά θα αγωνιούν για την επόμενη αδέσποτη (τη μετά τα Βατοπέδια Siemens, Κεφαλογιάννηδες, Βουλγαράκηδες), αυτήν που θα τον αποτελειώσει. Ο συνδυασμός φόβου και προσωπικών φιλοδοξιών θα κάνει τα πράγματα κάθε ημέρα πιο χαοτικά στην κυβέρνηση.