ΛΟΝΔΙΝΟ Oι βετεράνοι της ροκ δεν φαίνεται να το βάζουν κάτω και συνεχίζουν να διεκδικούν τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών που κάποτε μεσουρανούσαν στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Πρώτος και καλύτερος ο σερ Κλιφ Ρίτσαρντ. Τόνισε την αναγκαιότητα να θεσπιστεί το υπό συζήτηση σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης το οποίο θα επιτρέπει στους καλλιτέχνες να εισπράττουν ποσοστά για τις ηχογραφήσεις τους εφ΄ όρου ζωής. Σύμφωνα με την τρέχουσα νομοθεσία οι δημιουργοί χάνουν τα δικαιώματα από τη μουσική τους όταν περάσουν πενήντα χρόνια. Ετσι τα πρώτα χιτ του Ρίτσαρντ θα φύγουν από τη σκέπη των copyrights την 1η Ιανουαρίου 2009 και των Μπιτλς τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2013. Αλλά και ένας άλλος σερ, το πρώην «σκαθάρι» Πολ Μακ Κάρτνεϊ, και οι U2 έχουν ταχθεί υπέρ αυτής της τροποποίησης. Πέρα όμως από τα ηχηρά ονόματα της μουσικής, τα οποία ούτως ή άλλως έχουν τα οικονομικά τους προβλήματα λυμένα, το νέο μέτρο θα ευεργετήσει κυρίως τους «αόρατους μουσικούς», ήτοι τεχνικούς, αλλά και λιγότερο διάσημους καλλιτέχνες που βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται όσο οδεύουν προς τη συνταξιοδότηση.

Το σκεπτικό είναι η ισχύς των δικαιωμάτων να επεκταθεί στα 95 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία ενός τραγουδιού, ενώ μέχρι στιγμής φτάνει μόλις τα πενήντα. «Αυτή η αλλαγή θα γεφύρωνε το χάσμα στο εισόδημα που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες όταν πλησιάζουν τα εβδομήντα,καθώς οι περισσότεροι άρχισαν να ηχογραφούν όταν ήταν είκοσι ετών» εξηγεί ο Τσάρλι Μακ Κρίβι, μέλος της επιτροπής της ΕΕ που προωθεί το συγκεκριμένο ζήτημα.

Την άλλη όψη του νομίσματος όμως προσπαθεί να υπογραμμίσει η βρετανική κυβέρνηση, η οποία δήλωσε την αντίθεσή της στην επέκταση των πνευματικών δικαιωμάτων: οι περισσότεροι μουσικοί δεσμεύονται από τα συμβόλαιά τους να επιστρέφουν τα ποσοστά από τα πνευματικά δικαιώματα στις δισκογραφικές εταιρείες τους, οπότε είναι δώρον άδωρον. Επισήμανε επίσης ότι η τροποποίηση αυτή θα επιβαρύνει τους καταναλωτές καθώς θα αναγκάζονται να αγοράζουν σε υψηλότερη τιμή τα CD, λέγοντας αντίο στις ανεξάρτητες και πάμφθηνες ευρωπαϊκές κυκλοφορίες. Σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των τραγουδοποιών, αυτά διαφοροποιούνται. Τα ποσοστά πληρώνονται επί εβδομήντα χρόνια μετά τον θάνατο του συνθέτη-στιχουργού.