Σ υχνά ο Νίκος Σεργιανόπουλος μιλούσε για τους εφιάλτες και τις μάχες που έδινε με αντίπαλο τον εαυτό του. Για τη μοναξιά, τη φυλακή και τον θάνατο που τον κατέτρεχαν από παιδί ακόμη στην πόλη της Δράμας. Με την πρώτη, όπως συχνά έλεγε, συμφιλιώθηκε. Τη δεύτερη την έζησε μόνο στα τηλεοπτικά πλατό, παρ΄ ότι πρόσφατα βρέθηκε ένα βήμα πριν από τον Κορυδαλλό. Με τον θάνατο πολλές φορές είχε φλερτάρει. «Εχει ηδονή ο τρόμος» συνήθιζε να λέει. Ο καλλιτέχνης, ο οποίος στα νιάτα του υπήρξε δραματικός ηθοποιός κλασικών έργων ως ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, έμελλε να γίνει γνωστός ως κωμικός ηθοποιός σε εύπεπτα σίριαλ της τηλεόρασης. Γεμάτη αντιφάσεις και παραδοξότητες η ζωή, που στην περίπτωση του 56χρονου ηθοποιού συνόψιζαν το «συνήθως» και όχι το «σπανίως», αποτελούσαν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.

Μια ζωή πάλευε να ξορκίσει τους φόβους του, να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, να δραπετεύσει από τα μικρά και τα εφήμερα. Από μικρό παιδί αισθανόταν αμήχανα στο σκοτάδι. Κι όμως, από το σκοτάδι των κινηματογραφικών αιθουσών έπαιρνε δύναμη και όνειρα, μες στο σκοτάδι του σινεμά έβλεπε τον ορίζοντα.

Στην πραγματική του ζωή έκανε ψυχανάλυση, στην τηλεοπτική του υποδυόταν τον ψυχολόγο. Στη μικρή οθόνη ήταν ο ζεν πρεμιέ, ο διανοούμενος, ο Μαρκοράς· ρόλοι, χαρακτήρες και ταυτότητες που είχε απεκδυθεί ο Νίκος Σεργιανόπουλος. Ο ένας από τους… δύο ξένους που όλοι οι τηλεθεατές αγάπησαν δίχως ενδοιασμό, στην ουσία παρέμεινε ξένος από όλους και από όλα. «Τον εαυτό μου τον συμπαθώ,τις περισσότερες φορές όμως θέλω να τον σκοτώσω» είπε στην τελευταία του συνέντευξη που έδωσε τον περασμένο Μάρτιο στο περιοδικό «Εsquire». Γι΄ αυτό αγάπησε την υποκριτική τέχνη. «Είχα διαβάσει κάπου μια ατάκα της Μπέτι Ντέιβις· είχε πει ότι γινόμαστε ηθοποιοί γιατί δεν πολυσυμπαθούμε τους εαυτούς μας.Μου άρεσε αυτή η εξήγηση» .

Ευαίσθητος και εύθραυστος, ό,τι του έδινε δύναμη, αυτό του τη στερούσε. Στην αρχή ήταν το ποτό που τον κρατούσε στα πόδια, κι αυτό όμως που τον λύγισε μια για πάντα.

Στη συνέχεια βρήκε στήριγμα στην κοκαΐνη για να διώξει τα φαντάσματα και τους δαίμονές του. Υπήρξε ωστόσο συνεπής. Εζησε όπως θέλησε. «Κατά τον δαίμονα εαυτού».

Η επιτυχία ήρθε γρήγορα. Αντί για φως όμως έφερε τα φώτα της δημοσιότητας, αντί για την καταξίωση ήρθε η αναγνωρισιμότητα. Παντού και πάντοτε αντικατοπτρισμοί. Τον ενοχλούσε η αδιακρισία, περισσότερο όμως τα αδιάκριτα βλέμματα. Σε μια συνέντευξη μιλούσε για το μαρτύριο που βίωνε κάθε φορά που πήγαινε στο σουπερμάρκετ για ψώνια. Την αμηχανία που του προκαλούσαν όσοι κοιτούσαν να δουν τι πράγματα είχε ψωνίσει και μες στο καλάθι του τύχαινε να έχει χαρτί υγείας. «Αγοράζω μια και καλή χιλιάδες ρολά για να μην αναγκάζομαι να το κάνω συχνά» έλεγε χαριτολογώντας, αλλά και τόσο σοβαρά.

Οταν τον περασμένο Δεκέμβριο συνελήφθη για κατοχή κοκαΐνης, το μέσο που τον ανέδειξε, το ίδιο μέσο τον έδωσε βορά στα θηρία και στα τηλεθηρία. Η κοινωνία των τηλεθεατών αισθάνθηκε προσβεβλημένη. Το τηλεοπτικό πρότυπο δεν ήταν πραγματικό πρότυπο. Τι τηλεπροδοσία! Η διαπόμπευση ενόχλησε τον 56χρονο ηθοποιό, περισσότερο όμως τον ενόχλησε ότι αποκαλύφθηκε η ηλικία του! Δεν είχε άδικο. Οπως λένε και οι φίλοι του, «ποτέ δεν υπήρξε μεσήλικος, αλλά ένα μεγάλο παιδί» .