Εμανουέλ Μακρόν: Το αστέρι του γαλλικού «σοσιαλφιλελευθερισμού»

Πρώτα ήταν η «μετα-δημοκρατία», όταν ας πούμε πρωθυπουργός της Ιταλίας ανέλαβε ο «τεχνοκράτης» Μάριο Μόντι από τον εκλεγμένο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, καθ’ υπόδειξιν του ευρω-ιερατείου, χωρίς να μεσολαβήσουν κάλπες. Τώρα ακούμε πολύ το «πολιτική μετά-την-αλήθεια», με αφορμή την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ.

Και στη Γαλλία, το πολιτικό επίθετο που κυκλοφορεί παντού σήμερα είναι «σοσιαλφιλελεύθερος». Πάει «πακέτο» με τον Εμανουέλ Μακρόν, που έχει εδραιωθεί στην τρίτη θέση ως υποψήφιος πρόεδρος, πίσω από τον δεξιό Φρανσουά Φιγιόν και την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.

Σοσιαλφιλελευθερισμός είναι κατά πολλούς ο μανδύας που έχει φορέσει ο σοσιαλισμός στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των υπερεθνικών ενώσεων, όπως είναι η ΕΕ. Οταν οι αποφάσεις για τα κρίσιμα προβλήματα λαμβάνονται σε κέντρα που είναι εκτός του απόλυτου ελέγχου εκλεγμένων πολιτικών, όπως το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, ο ESM και λοιπά ακρωνύμια.

Υψηλή δημοφιλία

Και φαίνεται όντως ότι ο Μακρόν είναι το ανερχόμενο «αστέρι» αυτού του σοσιαλφιλελεύθερου ρεύματος. Με 20% στις δημοσκοπήσεις, έχει αφήσει πίσω τους κλασικούς Σοσιαλιστές του PS (τον «αριστερό» Μοντμπούρ και τον πιο εκσυγχρονιστή Βαλς), με πρόγραμμα πέραν της κλασικής διαχωριστικής γραμμής Αριστερά – Δεξιά.

Σε ηλικία μόλις 39 ετών, ο πρώην υπουργός Οικονομίας του σοσιαλιστή προέδρου Ολάντ είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη Γαλλία.

Διανοούμενος, με σπουδές Φιλοσοφίας και κυρίως πρώην τραπεζίτης –έχει παρομοιάσει το «επαναστατικό» του πνεύμα με αυτό της Ιωάννας της Λωραίνης –απέναντι στην «παράλυση, την ανισότητα και τη νωθρότητα» μιας βαθιά προβληματικής Γαλλίας. Περισσότερο από το 30% του εκλογικού σώματος πιστεύει ότι θα γινόταν ένας καλός πρόεδρος και το 55% εκτιμά ότι ο Μακρόν συνεισφέρει νέες ιδέες στην πολιτική. Και είναι σαφώς πολύ πιο δημοφιλής από τον βαθιά αντιπαθή Φρανσουά Ολάντ, τον μέντορά του, που φαίνεται όμως να τον στηρίζει από το παρασκήνιο.

Για τους αντιπάλους του ο Μακρόν είναι ο άνθρωπος των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, που έχει πουλήσει την «ψυχή» του PS. Για άλλους, θεωρείται ό,τι πρέπει για να διεμβολίσει το δίδυμο Φιγιόν – Λεπέν, αφού όπως σχολιάζεται «το πάνω χέρι στην Ευρωπαϊκή Ενωση το έχουν ούτως ή άλλως οι τραπεζίτες και όχι οι πολιτικοί. Αυτοί επέβαλαν το Σύμφωνο Σταθερότητας στις δημόσιες δαπάνες που έδωσε τη χαριστική βολή στο κράτος Πρόνοιας και αυτοί είναι τώρα που απαιτούν να προχωρήσουν οι κυβερνήσεις και πέραν του Συμφώνου».

Ο Μακρόν δεν ανήκει επισήμως σε κανένα πολιτικό κόμμα και δεν έχει εκλεγεί ποτέ σε αιρετό αξίωμα. Παραιτήθηκε από το υπουργικό συμβούλιο του Ολάντ και ίδρυσε δικό του φορέα, το κίνημα En Marche! (Εμπρός!), που έχει αποκτήσει δεκάδες χιλιάδες μέλη από τον Απρίλιο.

Απέναντι στην Αριστερά

Μεγάλο πρόβλημα; Η πλειοψηφία των απλών ψηφοφόρων του PS και φυσικά των κομμουνιστών, των οικολόγων και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι κατά των μεταρρυθμίσεων στα εργασιακά και διαδηλώνουν ενάντια στα οικονομικά φιλελεύθερα μέτρα που υποστηρίζει. Στα μάτια τους ο Μακρόν είναι ο άνθρωπος που θα προωθήσει τα συμφέροντα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού σε βάρος των πολλών.

Ετσι, οι εθελοντές του En Marche!, που πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα, έχουν ακούσει πολλά και διάφορα. Ο Μακρόν θέλει να δείξει ότι αφουγκράζεται την κοινωνία και ότι είναι στο πλευρό του κόσμου. Οι δημοσκοπήσεις, πάντως, δείχνουν ότι είναι πιο δημοφιλής μεταξύ των απογοητευμένων δεξιών, των πιο μεγάλων σε ηλικία και των επαγγελματικών τάξεων.

Κάποιοι λένε ότι ο Μακρόν διαθέτει ένα μοναδικό μεγάλο πλεονέκτημα. Προέρχεται από την Αριστερά, ευχαριστεί τη Δεξιά και έχει, κατά γενική ομολογία, συμπαθητική προσωπικότητα. Οπως το έθετε ο ίδιος ως υπουργός Οικονομίας: «Υπηρετώ ευχαρίστως μια αριστερή κυβέρνηση. Αλλά θέλω να συνεργαστώ και με ανθρώπους από τη Δεξιά, που έχουν τις ίδιες αξίες. Είναι μια φιλοδοξία ριζοσπαστική, λίγο τρελή, αλλά είναι κρίμα να μένουμε πίσω, καθηλωμένοι στα παλιά, που έχουν αποτύχει τόσο οικτρά. Εχουμε τόση ενεργητικότητα…».

Το τελευταίο σενάριο που κυκλοφορεί στο Παρίσι είναι ότι μπορεί να υπάρξει «ενωτική υποψηφιότητα» Μακρόν, αν αποδειχθεί τελικά ότι όποιος νικήσει στις προκριματικές των Σοσιαλιστών, στις 29 Ιανουαρίου, δεν ξεπερνάει το 10% στις προθέσεις ψήφου για τις προεδρικές της άνοιξης. Ιδωμεν…