Η ποίηση υπήρξε ανέκαθεν µεγάλη τροφοδότρια του τραγουδιού. Πολύ λογικά, λοιπόν, το Ελληνικό Σχέδιο (µια πρωτοβουλία που προάγει την ελληνική µουσική και ειδικότερα την πρωτότυπη δηµιουργία), σε συνεργασία µε τη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών, κάλεσε νέους, αξιόλογους συνθέτες (Νεφέλη Λιούτα, Γιάννης Μαθές, Κώστας Μάκρας, Δηµήτρης Μαραµής, Ηλίας Μαυροσκούφης, Νίκος Παπαδογιώργος, Απόλλων Ρέτσος, Φένια Χρήστου και Χρυσοβαλάντης Σωτηρίου) να παρουσιάσουν 18 τραγούδια σε πρώτη εκτέλεση, βασισµένα σε ποιητικά έργα δηµοφιλέστατων αλλά και λιγότερο γνωστών ελλήνων ποιητών.
Ο Δηµήτρης Παπαδηµητρίου, επικεφαλής του Ελληνικού Σχεδίου, έγραψε ένα πολύ ωραίο κείµενο µε θέµα τη σχέση ποίησης και τραγουδιού στην Ελλάδα: «Για την ποίηση, το τραγούδι είναι γεννήτορας και η πρώτη κατοικία. Η ποίηση δεν δηµιουργεί αλλά δηµιουργείται από το τραγούδι. Το τραγούδι δεν ήταν ιστορικά ένα µεικτό είδος αλλά µια µορφή τέχνης αρραγής και ενιαία στη σύλληψη και εκφορά της. Η µουσική µαζί µε τη µετρική και την οµοιοκαταληξία στήριξαν την αποµνηµόνευση µακροσκελώνεπώνπολλά χρόνια πριν από την καταγραφή τους. Η καταγραφή και εν συνεχεία η τυπογραφία έδωσαν το τελικό πράσινο φωςστηδυνατότητα ανεξαρτητοποίησής τους. Οµωςη φιλόξενη αγκαλιά της µουσικής δεν έλειψε ποτέ από την ποίηση, ακόµη και µετά την αποµάκρυνση των δύοστοιχείωντου τραγουδιού µεταξύ τους και την ανεξαρτητοποίησή τους. Στην οικεία φύση των µερών θα ενυπάρχει πάντα η αρχέγονη µνήµη της ολότητας από την οποία προήλθαν, δηλαδή το τραγούδι. Για εµάς τους Ελληνες που η ιστορία του τραγουδιού ξεκινάπριν ακόµη από το θέατρο, η θρησκευτική (λατρευτική) και η ιστορική (καταγραφική) καταγωγή του είδους ακόµη κυριαρχούν, µε τη θεατρικότητα να έπεται σε σηµασία. Το σηµείο ένωσης των πιο σοβαρών κειµένων και της πιο βαθιάς µουσικής ευρίσκεται σε αυτά τα σηµεία και µας δίνει ένα προβάδισµα στο να γίνονται λαϊκό κτήµα η υψηλή ποίηση µε την υψηλή µουσική στη µυστική επανένωσή τους από δύο πλέον διαφορετικούς δηµιουργούς: τον συνθέτη και τον ποιητή (εκεί που παλιά είχαµε έναν, τον ραψωδό ή τον τραγικό ποιητή, ή µετά τον τροβαδούρο). Ετσι στην Ελλάδα η κλασική µας (µε την έννοια του ειδικού βάρους) µουσική ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι το τραγούδι. Μητέρα του έπους, της τραγικής ποίησης των θρησκευτικών τελετουργιών, των ακριτικών και των δηµοτικών τραγουδιών, εκεί, στο τραγούδι, υπάρχει ο γενετικός µας κώδικας για ό,τι νέο ελληνικό µπορεί να προκύψει. Και να υπάρξει αληθινά στην ιστορική µας αλυσίδα µε τη λαϊκή επικύρωση».
info:
Κεντρική Σκηνή, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109), στις 19/05.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 17 Μαΐου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
