Ανήσυχος
Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ηταν ομολογουμένως ένα ζωηρό παιδί και η ράβδος έπιπτε βαριά από τη Βολιώτισσα μαμά. Αταξίες, βόλτες και γρατσουνιές. Μια μέρα πηδούσε στην πλατεία Ναυαρίνου από το ένα παγκάκι στο άλλο. Μια σανίδα δεν ήταν καρφωμένη καλά σε ένα παγκάκι και έτσι όπως προσγειώθηκε με φόρα, πετάχτηκε στον αέρα και τον χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο. Οταν η μητέρα του άνοιξε την πόρτα και τον είδε, λιποθύμησε. Η μύτη του είχε πρηστεί τόσο πολύ, που τα ωραία πράσινα μάτια του σχεδόν δεν φαίνονταν.
Ηταν πολύ κακός μαθητής, μάλιστα είχε αποβληθεί από το σχολείο με την ποινή της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος. Οπως έχει παραδεχθεί, οι παρέες του την περίοδο εκείνη ήταν ιδιαίτερα «άγριες» και έτσι στα 21 του χρόνια είχε ήδη χάσει φίλους του από ναρκωτικά.
Πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός κάπου στα χρόνια του λυκείου. Εκείνη την εποχή τον γοήτευε η πνευματικότητα του επαγγέλματος. Βέβαια, μετέπειτα, κάθε επαφή με την πνευματικότητα χάθηκε, καθώς οι σειρήνες της εμπορικότητας αποδείχθηκαν σαφώς πιο ελκυστικές. Πού είσαι, νιότη…
Ο ίδιος, πάντως, δεν δηλώνει φιλόδοξος. Είναι ενδεικτικό ότι θεωρούσε πως δεν μπορούσε να γίνει ηθοποιός εξαιτίας της βραχνής φωνής του. Τελικά εισήχθη το 1984 στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Οι «κακές» παρέες κόπηκαν. «Εγώ σώθηκα που μπήκα στη Δραματική Σχολή» συνηθίζει να λέει. Οσο για το αν σώθηκαν και οι θεατές, οι γνώμες διίστανται.
Οταν τελείωσε τη σχολή έπαιξε για μερικά χρόνια στο ΚΘΒΕ και ύστερα στη ζωή του ήρθε το μουσικό-σατιρικό σχήμα Aγαμοι Θύται. Η συνεργασία τους με τον Γιώργο Νταλάρα υπήρξε καθοριστική και από τη Θεσσαλονίκη η φήμη τους διαδόθηκε στο πανελλήνιο. Ηταν σαφές ότι ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης ξεχώριζε ως ο πιο ταλαντούχος της παρέας.
Αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Ο συμπαθής Θοδωρής κατάφερε να χαράξει μια αυτόνομη πορεία και μάλιστα δίπλα στην ιδιότητα του ηθοποιού να προσθέσει και εκείνη του σκηνοθέτη, αλλά και του σεναριογράφου. Η αμεσότητά του και το καλοκαμωμένο παρουσιαστικό του λογιστή της διπλανής πόρτας κατάφεραν να τον επιβάλουν στην τηλεοπτική μας πραγματικότητα, ως μια πιο όμορφη και πιο ταλαντούχα εκδοχή του Πέτρου Φιλιππίδη.
Πράγματι, σε ρόλους χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις είναι εξαιρετικά καλός, όπως για παράδειγμα στο «Σ’ αγαπώ – Μ’ αγαπάς» με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου. Οταν, βέβαια, οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι κακεντρεχείς ακόμη πνέουν μένεα για την εμφάνισή του ως Θησέα στην τραγωδία «Ηρακλής μαινόμενος»…
Ανώδυνος
Τον προηγούμενο θεατρικό χειμώνα ο Θοδωρής Αθερίδης έδωσε για μία ακόμη φορά το θεατρικό «παρών» με ένα έργο που έγραψε, σκηνοθετούσε, αλλά και ερμήνευε. Η παράσταση «Αγρια Δύση» αυτοπροσδιοριζόταν ως ένα κρητικό γουέστερν. Πραγματικά ευφάνταστο.
Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, ο Θοδωρής Αθερίδης φαίνεται να έχει βρει το κλειδί της επιτυχίας στο θέατρο. Η συγγραφική σύγχυση, η οποία επιδεινώνεται και από τη σκηνοθετική του προσέγγιση, του δίνει τη δυνατότητα να επαναλαμβάνει τον ανάλαφρο τηλεοπτικό εαυτό εκείνου, αλλά και των συνεργατών του, σε διανομές που φαντάζουν να ξεπροβάλλουν κατευθείαν από τη μικρή οθόνη της ζώνης του prime time. Από το «…Από έρωτα», το πρώτο θεατρικό έργο του το 2003, μέχρι το καλύτερο και πιο επιτυχημένο «Μια μέλισσα τον Αύγουστο» – το οποίο εισχώρησε και στη μεγάλη οθόνη χάνοντας την όποια φρεσκάδα διέθετε – είναι σαφές ότι ο Αθερίδης δεν ενοχλεί, αλλά δεν έχει και να παρουσιάσει κάτι πραγματικά αξιόλογο. Οι καλές προθέσεις ή ένα έξυπνο εύρημα πάντα υπάρχουν στις δουλειές του, το θέμα όμως είναι ότι το αποτέλεσμα χάνεται κάπου στην πορεία. Ισως σε αυτό έχει παίξει ρόλο η λογική της «θεατρικής παρέας» που τον ακολουθεί. «Εγώ κάνω πρώτα τον θίασο και μετά γράφω τα έργα» έχει δηλώσει χαρακτηριστικά, μάλλον με μια δόση χιούμορ.
Είναι γεγονός ότι αυτού του είδους το θέατρο έχει σαφώς δημιουργήσει το δικό του φανατικό κοινό: 30 something ζευγάρια των αστικών κέντρων που ξεδιψούν τις θεατρικές τους ανησυχίες λίγο προτού ξεκινήσει το πρόγραμμα του Σάκη Ρουβά. Οπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, «είναι ωραία να είσαι μέτριος».
Πρέπει να του αναγνωριστεί, πάντως, ότι είναι ένας ιδιαίτερα γλυκός άνθρωπος με ώριμη σκέψη που του εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή παρουσία στον δημόσιο λόγο. Προς τιμήν του έχει καταφέρει να προστατέψει τη ζωή του από τη μεσημεριανή τηλεόραση του πλυσταριού. Βέβαια, κάπου καταντά κουραστικό να επαναλαμβάνεται στις συνεντεύξεις του για το πρόβλημα αλκοολισμού που αντιμετώπισε, για τη σχέση με την κόρη του η οποία ακολουθεί τα βήματά του στην υποκριτική, αλλά και για την επιστήθια φίλη του Σμαράγδα Καρύδη. Φυσικά, σε αυτό δεν φέρει ευθύνη ο ίδιος, αλλά οι δημοσιογράφοι που του απευθύνουν ξανά και ξανά τις ίδιες ερωτήσεις. Οταν, όμως, δεν υπάρχει κάτι άλλο ενδιαφέρον, λογικό είναι να επαναλαμβάνεσαι…
Αυτή τη θεατρική χρονιά επανέρχεται δριμύτερος με την παράσταση «Sugar – Μερικοί το προτιμούν καυτό» στο Παλλάς, με συμπρωταγωνιστές τον Κώστα Βουτσά, τον Γιάννη Ζουγανέλη και τη Ζέτα Μακρυπούλια. Μερικοί το προτιμούν καυτό. Αλλοι απλώς μέτριο.
Αδέκαστη
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
