Γιατί τοποθετήσατε στη Νοµική Αθηνών τα πρώτα σας δύο εγκλήµατα; «Τοποθέτησα τα δύο θύµατα και τα µικρά και µεγάλα εγκλήµατα που αποκαλύπτονται στην πορεία του µυθιστορήµατος στον –φανταστικό –«5ο όροφο της Νοµικής» στον Τοµέα Εγκληµατολογίας για λόγους καθαρά λογοτεχνικούς».
Υποψιάζεστε ότι οι δάσκαλοι του Δικαίου µπορεί να αισθάνονται εντονότερα τον πειρασµό της παράβασης; «Σίγουρα, πάντως, ο αναγνώστης αναρωτιέται αν κάποιος «θεωρητικός» του εγκλήµατος, ένας καθηγητής Εγκληµατολογίας εν προκειµένω, µπορεί πράγµατι να διαπράξει φόνο…».
Πιστεύετε ότι υπάρχει στην Ιστορία ή στην τέχνη το «ιδανικό έγκληµα», δηλαδή εκείνο που θα µπορούσε να µας κάνει να συµπάσχουµε ή ακόµη και να ταυτιστούµε µε τον εγκληµατία; «Σκεφτείτε τη «Δολοφονία του Μαρά», όπου στον πίνακα του Νταβίντ –ένθερµου οπαδού της Γαλλικής Επανάστασης και προσωπικού φίλου τόσο του θύµατος όσο και του Ροβεσπιέρου –ο Μαρά παρουσιάζεται µες στην µπανιέρα του εξιδανικευµένος, φωτεινός, ως µάρτυς που έδωσε τη ζωή του για το καλό του λαού, σαν Ιησούς σε µια πιετά, ενώ η δολοφόνος του, Σαρλότ Κορντέ, έχει εξοριστεί από το πλάνο, σε µία προσπάθεια του καλλιτέχνη να την εξορίσει και από τη συλλογική µνήµη».
Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη απεικόνιση του Μαρά… «Ακριβώς! Στον άλλο πίνακα λοιπόν µε το ίδιο θέµα, ο Baudry, ο οποίος ήταν στο στενό περιβάλλον του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ’, η δολοφόνος εµφανίζεται ως τιµωρός, ως άγγελος θανάτου, εκδικούµενη το καθεστώς της τροµοκρατίας που είχε βυθίσει τη Γαλλία –στον χάρτη της οποίας στέκει µπροστά σαν φρουρός –στο αίµα. Εκεί το πρόσωπο του Μαρά, υποστηρικτή και εκπροσώπου Τύπου –τρόπον τινά –του καθεστώτος εκείνου, παρουσιάζεται παραµορφωµένο, άσχηµο, σχεδόν τερατώδες».
Εχετε εµπνευστεί τον όρο criminart. Είναι το έγκληµα µια «καλλιτεχνική δηµιουργία»; «Ο άγγλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα Τόµας Ντε Κουίνσι θεωρούσε ότι το έγκληµα και συγκεκριµένα ο φόνος είναι µια εκ των καλών τεχνών. Υποστήριζε ότι πρέπει φυσικά να κάνουµε καθετί για να αποτρέψουµε µια δολοφονία, αλλά αν τελικά αυτή τελεστεί πρέπει να τη δούµε απογυµνωµένη από κάθε ηθική αποδοκιµασία και να την κρίνουµε µε καθαρά αισθητικά κριτήρια».

Πώς µπορούµε να κρίνουµε ένα έγκληµα µε καθαρά αισθητικά κριτήρια; «Ανεξαρτήτως αν συµφωνεί κάποιος ή όχι, είναι βέβαιο ότι διαχρονικά το έγκληµα είναι παρόν στην τέχνη, από την αρχαία ελληνική τραγωδία και τον Σαίξπηρ ως την αστυνοµική λογοτεχνία που είναι γέννηµα του 19ου αιώνα και τις σύγχρονες τηλεοπτικές σειρές, και από τους αρχαίους ελληνικούς αµφορείς ως τον Ντελακρουά, τον Σεζάν και τον Γουόρχολ. Στα έργα µου λοιπόν (σ.σ.: ο κ. Μαρκογιαννάκης δραστηριοποιείται στο Παρίσι και ως εικαστικός), εκφράζω και εκφράζοµαι µέσα από τη σχέση αυτή».
Είναι ο καθένας από εµάς ένας εν δυνάµει δολοφόνος; «Πιστεύω ότι δυνητικά ο καθένας θα µπορούσε να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου, αν απειλείτο η δική του ύπαρξη ή υπό συνθήκες εξαιρετικής ψυχολογικής πίεσης. Οι καταστάσεις αυτές προβλέπονται και αντιµετωπίζονται ανάλογα από τον νοµοθέτη. Από εκεί και έπειτα, σε πιο θεωρητικό ίσως και µεταφυσικό επίπεδο, η άποψή µου είναι ότι όλοι έχουµε µια σκοτεινή πλευρά. Είµαστε όλοι «παιδιά του Κάιν»».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ