«Χρώμα», λέει το άσμα «δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε». Και πόσο δίκιο έχει –εκ του αποτελέσματος. Καθώς άνθρωποι με καρδιά και συναισθήματα παραμένουμε όλοι αλλά αν μπορούσαμε να πάμε πίσω στο χρόνο, σε ρεαλιστικές συνθήκες, θα διαπιστώναμε πόσο διαφορετικά διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας. Με λίγα λόγια, υπάρχει ένα κάποιο χάσμα ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν στους τρόπους έκφρασης της αγάπης.
Έχουμε και λέμε:
Κάποτε: Συναντούσαν κάποιον που τους φαινόταν ενδιαφέρον, τον προσέγγισαν αν ένιωθαν ότι κάτι ενδιαφέρον έχει, έδειχνα διάθεση να τον γνωρίσουν καλύτερα δοκίμαζαν να δουν που και πόσο θα πάει, έδιναν και μια δεύτερη ευκαιρία. Αν πήγαινε όλο αυτό καλά δήλωναν επίσημα τη σχέση τους, γνωρίζονταν με τις οικογένειες τους, αρραβωνιάζονταν, παντρεύονταν and they lived happily ever after (ή σχεδόν, τελοσπάντων).
Σήμερα: Συναντούμε κάποιον που μας φαίνεται ενδιαφέρον, τον προσεγγίζουμε αν νιώσουμε ότι κάτι ενδιαφέρον έχει και αρχίζει το πάρτι στο μυαλό μας: μήπως δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε, μήπως δεν είμαστε έτοιμες να μπούμε σε μια σχέση, μήπως πιεστούμε ξαφνικά και χάσουμε τα σούρτα φέρτα μας, και να βρούμε έναν ακόμη πιο επιτυχημένο. Τελικά, θα απορρίψουμε αυτή τη νέα γνωριμία με την ελπίδα (ψευδαίσθηση;) ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει κάτι καλύτερο –και έτσι έχουμε το άλλοθι να γκρινιάζουμε που είμαστε still single.
Κάποτε: Μάλωναν, αλλά ακόμη και αν μάλωναν, μιλούσε ο ένας στον άλλον, έκαναν σχέδια μαζί, έτρωγαν μαζί και έδειχναν μια καλή πρόθεση να τα ξαναβρούν. Στις καλές περιπτώσεις –όπου ο άνδρας δεχόταν ότι είχε λάθος –έκαναν και μια συζήτηση προς αποφυγήν του ίδιου καβγά στο μέλλον.
Σήμερα: Τσακωνόμαστε με την εντύπωση ότι μόνο σε εμάς συμβαίνει αυτό το κακό και ότι αν ήμασταν με τον Κώστα ποτέ δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Του υπενθυμίζουμε πόσο τυχερός πρέπει να νιώθει που είναι μαζί μας, ότι εμείς δεν τα σηκώνουμε αυτά κτλ κτλ. Εκείνος είναι στο mood του «άσε μας κουκλίτσα μου» και με τα πολλά κάποια στιγμή τα βρίσκουμε αλλά χωρίς στην πραγματικότητα ποτέ να ξεχάσουμε το γεγονός έτοιμες να πετάξουμε την μπιχτή μας στην πρώτη ευκαιρία.
Κάποτε: Δεν έχαναν να δίνουν το «παρών» με κάθε ευκαιρία, με λουλούδια, με κάρτες, με ερωτόλογα, με αφιερώσεις στο ραδιόφωνο…
Σήμερα: Κάνουμε ολόκληρο πλάνο για το πότε και αν θα απαντήσουμε στο μήνυμα του, αν θα είναι με λέξεις ή emoticons, αν στο fb είναι πιο φιλικό ενώ το sms πιο επίσημο και απόμακρο…
Κάποτε: Κοιτούσαν τη συνολική εικόνα, όλα τα καλά και όλα τα αρνητικά του αγαπημένου τους και πόσο καλός οικογενειάρχης θα μπορούσε να γίνει
Σήμερα: Εστιάζουμε σε κάτι θετικό ή σε κάτι αρνητικό δείχνοντας υπερβολική χαρά ή υπερβολική αρνητικότητα αντίστοιχα. Και έτσι βρισκόμαστε συνήθως προ εκπλήξεων
Κάποτε: Ένας και καλός, ζήτω η μονογαμία, ζήτω η αγάπη και η αφοσίωση.
Σήμερα: Οσο πιο πολλοί τόσο το καλύτερο –περισσότερος πιθανότητες να βρεις τον τέλειο –και μια ζωή την έχουμε!
Κάποτε: «Μου έφερε λουλούδια» άρα «με αγαπάει».
Σήμερα: «πήγαμε διακοπές μαζί, τώρα θα συγκατοικήσουμε» αλλά «δεν ξέρω αν είμαστε και μαζί»…
Υ.γ. όλα τα παραπάνω εμπεριέχουν δόσεις υπερβολής και σαρκασμού. Άλλωστε, η αγάπη και οι σχέσεις είναι για τον καθένα προσωπική υπόθεση!
