Νίκος Κωνσταντόπουλος: «Πρόταση εξουσίας και όχι μόνο κριτική από την Αριστερά»

«Στην πολιτική λειτουργεί η ετερογονία των σκοπών ακριβώς γιατί το άθροισμα των αριθμητικών δεδομένων δεν αποτελεί και λειτουργικό σύνολο. Το χρέος δεν είναι βιώσιμο και η ίδια η συμφωνία είναι προβληματική. Οι αριθμητικές εξισώσεις είναι δεσμευτικές, χωρίς όμως πραγματική εσωτερική ενίσχυση και συμμετοχή μας στη διαχείριση του κλειστού λογαριασμού. Ετσι οι εκλογές πριν από τον Ιούνιο είναι ευκαιρία και ανάγκη να προλάβουμε χειρότερα με σχεδιασμό αναδιαπραγμάτευσης. Η άποψη πως ό,τι αποφασίστηκε δεν αλλάζει είναι άκρατος δογματισμός και σημαίνει παράδοση στις τυφλές εξελίξεις».

«Αυτά που δεν έγιναν εδώ και χρόνια ενώ μπορούσαν να γίνουν αποτελούν πολιτικό έγκλημα. Σήμερα είμαστε με τη θηλιά στον λαιμό και κάθε τόσο σφίγγουν ή χαλαρώνουν το σχοινί τα συμφέροντα των δανειστών. H ασφυκτική επιτήρηση δεν αφήνει αυτονομία κινήσεων και κρατάει τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας πάνω μας. Ας μην κάνουμε ασκήσεις επί χάρτου με υποθετικά ή εκβιαστικά σενάρια. Η Ελλάδα είναι στο πεδίο βολής της Ιστορίας, πειραματόζωο των νέων εξουσιών της χρηματοοικονομίας και τεχνοκρατίας των αγορών. Δυστυχώς, τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι διαμορφώνουν καθεστωτικό πλαίσιο για τον δημόσιο βίο».

«Το ΠαΣοΚ και η ΝΔ έχουν την ευθύνη γιατί η Ελλάδα έφτασε το 2009 στο σημείο μηδέν της ανάπτυξης και της πολιτικής. Η διετία της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου έχει επιβαρυντική σημασία γιατί οδήγησε στην υποτέλεια της επιτήρησης και στον καταναγκασμό των μνημονίων. Φτάσαμε ως εδώ τραγουδώντας κομματικά εμβατήρια. Και σήμερα δηλώνουν ΠαΣοΚ και ΝΔ ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους!».

«Η Αριστερά δεν έχει σήμερα την παρεμβατική παρουσία που θα ήθελα να έχει. Δεν έχει βέβαια και την κύρια ευθύνη για το κράτος, τη διοίκηση, την οικονομία και τη διαχείριση τις τελευταίες δεκαετίες. Ασκούσε κριτική αλλά δεν υπολογιζόταν, ενώ οι εκλογικοί νόμοι την ήθελαν περιθωριοποιημένη. Σήμερα θα πρέπει να προβάλει, με αξιώσεις κοινωνίας και όχι με εσωκομματικές συνταγές, την εθνική στρατηγική για την πολιτική σωτηρία της χώρας και για την προοπτική της επόμενης ημέρας. Ετσι κερδίζει τους πολίτες και όχι στεγάζοντας περιφερόμενους παραγοντισμούς προς ψηφοθηρία με την αγωνία των δημοσκοπήσεων».

«Εγώ υπήρξα πρόεδρος του Συνασπισμού και αγωνιώ αυτό το κόμμα να γίνει η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά. Η τεχνική και η κουλτούρα των διασπάσεων δεν με εκφράζει».

«Η κυβερνητική λύση σημαίνει συγκεκριμένες επιλογές. Σε συνθήκες αναγκαστικών μνημονιακών μονοδρόμων το δίλημμα για την Αριστερά δεν είναι ρόλος εντολοδόχου και εφαρμοστή. Η Αριστερά να διατυπώσει εναλλακτική πρόταση στο όνομα της οποίας να αξιώνει εθνική στρατηγική».

«Χάνει κανείς τον ύπνο του καθώς βλέπει τα όσα συμβαίνουν. Αισθάνομαι όπως και όταν πήραμε την απόφαση να στρατευθούμε κατά της δικτατορίας. Αλλες εποχές αλλά και τώρα συνθήκες έκτακτης ανάγκης είναι. Οταν μιλάμε για ανανέωση, εξυγίανση, ανασύνθεση του πολιτικοκομματικού συστήματος, προφανώς δεν εννοούμε αμοιβαδοποιήσεις και προσωποκεντρικές διασπάσεις, αναδιάταξη γνωστών παραγοντισμών και ανακύκλωση του πολιτικαντισμού. Θέλει άλλο πολιτικό περιεχόμενο ζωής και αξιών η νέα, άκρως τραυματική, περίοδος της ιστορίας μας. Προκαλούν θυμό όσα προσβλητικά λέγονται για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Ευτυχώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε προσφάτως και αντέδρασαν οι πολίτες σε όλον τον κόσμο. Εχουμε ιστορική ευθύνη γι’ αυτή τη μεταχείριση».

«Η κυβέρνηση Παπαδήμου σχηματίστηκε όταν με πολιτική ευθύνη είχαν εξαντληθεί τα περιθώρια. Είναι πολλά τα συνταγματικά, κοινοβουλευτικά και πολιτικά προβλήματα που δημιούργησε η επιλογή αυτή. Η σύνθεσή της και η λειτουργία της ακύρωσαν τις εξαγγελίες που τη συνόδευαν. Πίσω όμως από αυτά υπάρχουν το ΠαΣοΚ και η ΝΔ, με αδυναμία διαχείρισης της κρίσης, αλλά και οι μηχανισμοί επικοινωνίας με ασυνάρτητη και τρομοκρατική ενημέρωση που προκαλεί σύγχυση. Και από τον κ. Παπαδήμο περίμενα διαφορετική στάση στο κοινωνικό περιεχόμενο των επιλογών του».

«Προβληματική είναι και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Γερμανία συμπεριφέρεται ως ηγεμόνας, πολιτικός ιεροεξεταστής και «έμπορος της Βενετίας». Η Ευρωπαϊκή Ενωση προσδιορίζεται από ανιστόρητες ηγεσίες, επιζήμιες πολιτικές και ανισόρροπη αρχιτεκτονική. Βεβαίως η ελληνική οικονομία και το κράτος χρειάζονται διαρθρωτικές αλλαγές εδώ και δεκαετίες. Τις αλλαγές αυτές τις καταδολίευσε η συναλλαγή των εκάστοτε κυβερνητικών κομματισμών. Είναι καθοριστικά διαφορετικές οι κινήσεις του Μόντι. Φορολόγησε την εμπορική αξία της εκκλησιαστικής περιουσίας και εγκατέλειψε τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων. Οταν, όμως, ως πρόεδρος του τότε Συνασπισμού, μίλησα για τον χωρισμό κράτους – Εκκλησίας και τη μη ανάληψη των Ολυμπιακών πολεμήθηκα. Καμιά κοινωνία δεν εξαχρειώνεται μόνη της».

«Με βίαιο τρόπο περιπέσαμε στη χλεύη και στην εκμετάλλευση δανειστών, τοκογλύφων και τοποτηρητών. Δεν έχει προηγούμενο τέτοιο κατάντημα πολιτικής παράλυσης, θεσμικής διάλυσης και κοινωνικής ανάφλεξης. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα διαμορφώνει όρους ακυβέρνητης πολιτείας και ασύνταχτης κρίσης. Εχει διαρραγεί η νομιμοποίηση λαϊκής αντιπροσώπευσης και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αντί όμως να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι, φλυαρούν σαν επιτελάρχες της καταστροφής. Τα διαδραματιζόμενα δημιουργούν αρνητικό κοινωνικό και πολιτικό νόημα στις νεότερες ηλικίες για τον δημοκρατικό συνταγματισμό της ιστορίας μας».

«Οχι. Η ένταξη στο ευρώ ήταν ένα μεγάλο βήμα για την Ελλάδα και την υποστήριξα όταν άλλοι την πολεμούσαν. Την παρουσία μας όμως στο ευρώ τη διαχειρίστηκαν δυνάμεις κατώτερες των περιστάσεων και μετέτρεψαν ένα αποφασιστικό βήμα σε ελεύθερη πτώση προς το αδιέξοδο. Προφανώς και πρέπει να αγωνιστούμε να μείνουμε στην ΕΕ. Να αγωνιστούμε να αλλάξουν τα πράγματα στην ευρωζώνη. Προφανώς και πρέπει να διαπραγματευόμαστε σκληρά μετρώντας τις αντοχές του λαού μας και τις υπαρκτές αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Να βγούμε από τις συνθήκες πολιτικής υποτίμησης, οικονομικής χρεοκοπίας, κοινωνικής αποδιάρθρωσης και αναπτυξιακής ερήμωσης. Αρκετά παίζουν εγκληματικά παίγνια οι άλλοι στην Ελλάδα. Ας πάψουμε κάποτε κι εμείς να παίζουμε αυτοκαταστροφικά μαζί της».