Οι πρόσφατες πυρκαγιές, ιδιαίτερα αυτή του Υμηττού ανέδειξαν για μία ακόμα φορά τη συμβολή των εθελοντών, δασοπροστασίας και πυρόσβεσης, στην προστασία του δάσους και στην καταστολή της λαίλαπας που μαστίζει τη χώρα μας.
Ανέδειξαν όμως και μία ακόμα πτυχή της Ελληνικής κοινωνίας, αυτή του φιλότιμου, λέξη άγνωστη στο λεξιλόγιο άλλων λαών.
Γιατί πολλοί ήσαν εκείνοι που προσέτρεξαν να βοηθήσουν, έστω με κοντοβράκια και σαγιονάρες, τους εθελοντές στο δύσκολο έργο τους. Ακόμη περισσότεροι ήσαν εκείνοι που προσήλθαν στα πυροφυλάκεια, προσφέροντας νερό, γάλα, τυρόπιτες, σουβλάκια ή ότι άλλο έκρινε κανείς ότι είχαν ανάγκη οι εθελοντές μας.
Στους πολλούς αυτούς ανώνυμους αξίζει ένα μεγάλο εύγε, γιατί το φιλότιμο του Έλληνα στα δύσκολα φαίνεται.
Αξίζει να σημειώσουμε την παρουσία εθελοντών γιατρών, νοσηλευτών και ραδιοερασιτεχνών από όλα τα σημεία του λεκανοπεδίου.
Εδώ όμως υπεισέρχεται μία παράμετρος που μας χαρακτηρίζει σαν έθνος. Όλοι αυτοί που μας συμπαραστάθηκαν το έκαναν αφού ξέσπασε η φώτα, στα δύσκολα.
Αντιλαμβανόμαστε την κρίση που περνάει η χώρα, αντιλαμβανόμαστε τις έννοιες που μπορεί να κουβαλάει ο καθένας από εμάς, παραπονιόμαστε όμως γιατί στην προστασία του δάσους και του περιβάλλοντος γενικότερα είμαστε λίγοι.
Εδώ τα ΜΜΕ παίζουν σημαντικό ρόλο, γιατί ενώ τις κρίσιμες ώρες κατέγραφαν, σαν είδηση, τη δράση μας, στο πλαίσιο της ενημέρωσης του κοινού τους, μετά από μερικές ημέρες δεν υπάρχουμε ούτε στα ψιλά.
Το θέμα δεν είναι η προσωπική προβολή του εθελοντή ούτε η συλλογική καταξίωση σε επίπεδο ομάδας. Το θέμα είναι η προώθηση του εθελοντισμού και ειδικότερα του εθελοντισμού δασοπροστασίας που τα τελευταία χρόνια απαξιώνεται συνεχώς.
Ο ρόλος των ΜΜΕ δεν σταματάει στο κυνήγι της είδησης.
