Μόνο συμπάθεια…

Ο άνθρωπος που έφυγε πρόσφατα για το μεγάλο και οριστικό ταξίδι δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα. Σε όλους τους τομείς ήταν λίγο πάνω από τον μέσο όρο –αλλά όχι τόσο που να ενοχλεί. Ηταν αρκετά ευφυής, αρκούντως μορφωμένος και καλλιεργημένος, καλός συνομιλητής, ευχάριστος στην παρέα και σωστός στη δουλειά του.

Ξεχώριζε κυρίως με το να μην ξεχωρίζει: ήταν αθόρυβος, ήρεμος και σε όλους ιδιαίτερα συμπαθής.

Αυτή του η ιδιότητα τον βοήθησε να πετύχει παντού. Χωρίς να είναι πολύ αποτελεσματικός στη δουλειά του, χωρίς να συμβάλει με νέες προτάσεις και ιδέες, χωρίς μεγάλες πρωτοβουλίες, κατάφερνε να γίνεται αγαπητός σε όλους τους συναλλασσομένους. «Τι συμπαθητικό παιδί ο Κ.!» άκουγες συχνά και από όλους. Και αργότερα: «Τι συμπαθής άνθρωπος!».

Το ίδιο και οι συνάδελφοί του στη δουλειά. Τον συμπαθούσαν χωρίς εξαιρέσεις. Σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου υπήρχαν συχνές τρικυμίες, γύρω του η θάλασσα ήταν λάδι.

Συνηθισμένος να κινούμαι ανάμεσα σε έντονα αρνητικά και θετικά συναισθήματα, τον θαύμαζα πώς γλιστρούσε, ψάρι μέσα στο νερό, αθόρυβος ανάμεσα στον κόσμο. Μια άλλη μορφή του «λάθε βιώσας», αλλά χωρίς κρυψίνοια.

Τον γνώρισα καλά, συνεργάστηκα μαζί του και πάντα είχα αυτή την αίσθηση ηπιότητας. Μερικές φορές η ανεμελιά του προκαλούσε προβλήματα –αλλά τα έλυνε με ένα αμήχανο χαμόγελο. Αλλοι μπορεί σε ανάλογες περιπτώσεις να κινδύνευαν με απόλυση –αλλά θα ήταν αδιανόητο ακόμα και να σκεφθεί κανείς κάτι τέτοιο γι’ αυτόν τον τόσο συμπαθή άνθρωπο.

Μετά χαθήκαμε –τον έβλεπα σπάνια, στη χάση και στη φέξη. Αλλά πάντα κράταγε αυτή τη χάρη. Ηταν σαν φίλος με όλους, έστω κι αν ελάχιστα τον γνώριζαν. Ολοι τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο. Ο γνωστός που με πήρε τηλέφωνο να μου αναγγείλει τον θάνατό του μου είπε: «Ξέρω πως θα σου κοστίσει, γιατί ήσασταν πολύ φίλοι». Λάθος. Ουδέποτε ήμασταν πολύ φίλοι και τώρα είχα χρόνια να τον δω –αλλά η εικόνα που είχαν οι τρίτοι ήταν στερεότυπα ίδια για όλους.

Κατά βάθος πρέπει να ήταν μοναχικός κι ας απέπνεε φιλία και ζεστασιά. Η συμπάθεια που προκαλούσε σε όλο τον κόσμο τελικά τον κρατούσε σε απόσταση. Σε ίση απόσταση από τους άλλους. Ομως είχε μια γλύκα που σου έκανε καλό.

Δεν ξέρω αν ήταν ευτυχισμένος. Αλλά η ζεστασιά που εξέπεμπε ήταν κάτι θετικό μέσα σε έναν ψυχρό και σκληρό κόσμο. Θα λείψει από αρκετούς, υποθέτω. Αφησε πίσω του και ένα έργο: μικρό, αλλά ιδιαίτερα συμπαθητικό…

Υποψιάζομαι πως δεν θα ήθελε να αναφέρω το όνομά του.