Το επταήμερο του Διόδωρου

Και εγώ, στη θέση του Μπαράκ Ομπάμα, στην Αθήνα θα έκλεινα την πολιτική μου καριέρα –για να τιμήσω τους αρχαίους κατοίκους της που μου άνοιξαν τον δρόμο: θα έφθανε ποτέ τόσο ψηλά που έφθασε το μαύρο αγόρι από το Σικάγο, αν δεν ήταν η Αμερική δημοκρατία; Μπορεί να γινόταν πάμπλουτος δικηγόρος ή τραπεζίτης ή επιχειρηματίας, γιατί προφανώς δεν του λείπουν τα προσόντα του απόφοιτου του Χάρβαρντ· ηγέτης όμως της ισχυρότερης χώρας του κόσμου δεν θα γινόταν.

Στους αρχαίους εκείνους λοιπόν χρωστάει τη σταδιοδρομία του –η δημοκρατική πολιτική είναι μία από τις επιλογές που έχουν όσοι δεν κληρονομούν περιουσίες ή αξιώματα για να ανέβουν σε κορυφές. Οι άλλες είναι η τέχνη και κυρίως ο αθλητισμός, χώροι όπου περισσότερο και από την πολιτική θριαμβεύουν η ατομικότητα και τα προσόντα.

Προσκύνημα στην κοιτίδα του επαγγέλματός του έκανε λοιπόν ο Μπαράκ Ομπάμα –και, για να μπορέσει να κάνει δύο λεπτών βίντεο στην Ακρόπολη, υποχρεώθηκε να υποστεί τους έλληνες συναδέλφους του για δύο ημέρες. Μπορεί στα απομνημονεύματα του, μετά από δεκαετίες, να μάθουμε τι εικόνα σχημάτισε για αυτούς, αν τους θυμάται –η ανθρώπινη μνήμη έχει την ευεργετική ιδιότητα να σβήνει τις δυσάρεστες εμπειρίες, η λήθη είναι το δικό της ανοσοποιητικό σύστημα που προστατεύει τον οργανισμό.

Αλλά ίσως από το ίδιο αυτοάνοσο πάσχουν και οι μεγάλοι συριζαίοι που μας κυβερνούν. Και αυτό εξηγεί την κατάσταση της κυβέρνησης –ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, για παράδειγμα, παραπονιέται ότι η γερμανική κυβέρνηση «δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης» απέναντι στην ελληνική. Γιατί θα έπρεπε να την εμπιστεύεται, ή να την εμπιστευόμαστε εμείς, δεν μας το εξηγεί.

Αυτός μετά πήγε στη Μέρκελ, «την καλύτερή του σύντροφο στα οκτώ χρόνια της προεδρίας του», όπως είπε ο ίδιος και ανακοίνωσε επίσημα ο Λευκός Οίκος, συνήλθε. Εμείς θα ζούμε τιμωρημένοι πάντα δίπλα τους. Μπορεί και τέτοιοι να μας αξίζουν –μικροί Τραμπ.

–Και ποιος είσαι εσύ δηλαδή που κάνεις τέτοια κριτική; Δεν έχεις προσέξει ποτέ τον εαυτό σου στον καθρέφτη;

–Μπούφε, θα σε μαδήσω!

Την έχω εδώ όλη την οικογένεια –είπαν ο Μπούφος και η Μπούφα να έρθουν να δει το μικρό Μπουφάκι την Αθήνα, να του γνωρίσουν και τις εξαδέλφες, τις κουκουβάγιες της Ακρόπολης. Ησαν εξαιρετικά δυσαρεστημένες, έμαθα, που η επίσκεψη Ομπάμα θα γινόταν ημέρα και δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν στην υποδοχή: «Αν δεν ήμασταν εμείς, να μας έχουν κορόνα στο κεφάλι τους και στα νομίσματά τους, τι θα ήταν η αθηναϊκή δημοκρατία;» αναρωτιόνταν. Και μάλλον είχαν δίκιο.

Post-truth εποχή

Και εκεί στο Αγιονόρος, του ήρθε θεία φώτιση και ανακοίνωσε γυρίζοντας τη σκιώδη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας –οπότε, αν πάει να τους αλλάξει, θα του λένε ό,τι και οι επίσκοποι: «εξ Αγίου Πνεύματος ωρίσθημεν». Οποιος προτιμά το Βυζάντιο από την αρχαία Αθήνα, αυτά παθαίνει –αν στην Αμερική επικρατούσαν βυζαντινά πρότυπα, ο Ομπάμα ακόμα σκλάβος θα ήταν.

Οχι πως εκεί ήταν τέλεια η κατάσταση: στην πραγματικότητα ήταν «ενός ανδρός αρχή» η αθηναϊκή δημοκρατία στην πιο φημισμένη της περίοδο, τότε με τον Περικλή. Και οι μεγάλες οικογένειες, οι Αλκμεωνίδες, οι Φιλαΐδες, οι Κήρυκες, ήσαν κάπως σαν τους Παπανδρέου, τους Καραμανλήδες, τους Μητσοτάκηδες –ή τους Κλίντον, τους Κένεντι, τους Μπους στην Αμερική.

Εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος αλλά «η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν εξαιρέσουμε όλα τα άλλα» είπε ο Τσόρτσιλ και επανέλαβε ο Ομπάμα.

–Είπε και κάτι άλλο όμως, εντελώς δικό του: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ιστορία και δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα: πρέπει να τα καλλιεργούμε και να τα προστατεύουμε».

Δίκιο έχει ο Μπούφος μου αλλά η μόδα μεταξύ των πολιτικών είναι να μην αναγνωρίζουμε αυτό το δίκιο. Αλλοι την απορρίπτουν εντελώς, σε άλλους κάτι βρωμάει, σε άλλους κάτι μυρίζει· λίγοι είναι αυτοί που την καλλιεργούν και την προστατεύουν –πρώτος-πρώτος ο Γιούνκερ.

–Δίκιο λοιπόν είχε και το Λεξικό της Οξφόρδης που ανακήρυξε λέξη της χρονιάς την «post-truth», τη «μετα-αλήθεια».

–Από το στόμα μου το πήρες, Μπούφο!

Η «μετα-αλήθεια» κατά το λεξικό είναι όρος «που σχετίζεται ή χαρακτηρίζει καταστάσεις στις οποίες τα αντικειμενικά γεγονότα ασκούν λιγότερη επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης συγκριτικά με εκκλήσεις σε συναισθήματα και σε προσωπικές πεποιθήσεις». Η συναισθηματική έκκληση «πρώτα η χώρα μας!» κρύβει την πραγματικότητα πως αν το διακηρύξουν όλες οι χώρες αυτό, η Ευρώπη θα ξαναγυρίσει στην εποχή των πολέμων.

Καθυστέρησε η Οξφόρδη, στην Ελλάδα πρωτοπορούμε: ζούμε σε μετα-αληθινή εποχή εδώ και έξι τουλάχιστον χρόνια, από τότε που ξέσπασε η κρίση. Εκτός πραγματικότητας, που λέμε. Οπως αυτοί που ανέχονται τους αριστεροχουλιγκάνους να καίνε και να ρημάζουν κάθε τρεις και λίγο το Πολυτεχνείο, όπως η ΕΣΗΕΑ που ισχυρίζεται πως το σημερινό «Βήμα» «είναι προϊόν εκβιασμού» –και τα κείμενά του επομένως· πρόκειται για τη μεγαλύτερη μετα-αλήθεια της εβδομάδας, ημερολόγιό μου.