Η «σαλαμοποίηση» δεν είναι λύση

Από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη ως σήμερα η στάση των Ευρωπαίων περιγράφεται καλύτερα με την αγγλική έκφραση «kick the can down the road» («κλώτσα το κουτί πιο πέρα στον δρόμο»), που σημαίνει ότι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Ετσι έχουν αποφύγει να πάρουν δύσκολες και δραστικές αποφάσεις.

Το περίεργο είναι ότι την ίδια τακτική φαίνεται να υιοθετεί και η ελληνική πλευρά. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε την εξουσία υποσχόμενη έξοδο από το Μνημόνιο, εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας, διαγραφή χρέους και άλλες ριζικές αλλαγές στις σχέσεις μας με τους πιστωτές. Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, εγκλωβισμένος στις προεκλογικές δεσμεύσεις και στις ιδεολογικές αγκυλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας τα χρονικά περιθώρια να στενεύουν και τις συνθήκες ρευστότητας να γίνονται ασφυκτικές, αναζητεί εναγωνίως μια λύση με στόχο όχι να λύσει ριζικά τα προβλήματα αλλά να σώσει τα προσχήματα του «έντιμου συμβιβασμού».

Και οι Ευρωπαίοι, πιστοί στην τακτική του «kick the can down the road», είναι έτοιμοι να του την προσφέρουν. Οπως προκύπτει από την τοποθέτηση του Πόουλ Τόμσεν στο ΔΝΤ, οι Ευρωπαίοι πηγαίνουν σε «σαλαμοποίηση» της αξιολόγησης. Δηλαδή, να συμφωνήσουν με την κυβέρνηση όχι σε όλα αλλά σε κάποια πράγματα και να απελευθερώσουν μέρος της δόσης των 7,2 δισ. ευρώ με την υλοποίησή τους. Ή καλύτερα μέρος των 3,6 δισ. ευρώ, αφού τα άλλα 3,6 δισ. ευρώ αφορούν το ΔΝΤ, το οποίο, όπως ξεκαθάρισε ο Πόουλ Τόμσεν, δεν πρόκειται να εκταμιεύσει χρήματα αν δεν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση.

Η «σαλαμοποίηση» όμως το μόνο που προσφέρει στην ελληνική κυβέρνηση είναι λίγο χρόνο. Δηλαδή, έναν μήνα ή κάτι τέτοιο. Διότι μετά το διάστημα αυτό θα βρούμε και πάλι μπροστά μας το ίδιο πρόβλημα. Χωρίς οριστική λύση στο ζήτημα της χρηματοδότησης, χωρίς ένα νέο πρόγραμμα που θα διασφαλίζει τη χρηματοδότηση για τα επόμενα δύο-τρία χρόνια, η χώρα δεν μπορεί να πορευτεί και να ορθοποδήσει.

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση συμφωνεί με τους πιστωτές να κάνει ορισμένα πράγματα και να πάρει για παράδειγμα τα 1,9 δισ. ευρώ των κερδών της ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα. Τα χρήματα αυτά δεν επαρκούν καλά-καλά να καλύψουν τις υποχρεώσεις προς το ΔΝΤ τον Ιούνιο ύψους 1,5 δισ. ευρώ. Και μετά τι θα γίνει τον Ιούλιο, όταν λήγουν 4 δισ. ευρώ, και τον Αύγουστο, άλλα 3,2 δισ. ευρώ; Αντε πάλι διαπραγμάτευση, Eurogroup, Brussels Group, ELA, φτου και από την αρχή.

Η «σαλαμοποίηση» της αξιολόγησης θα μπορούσε να ήταν λύση τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο. Οχι όμως τώρα, σχεδόν έναν μήνα πριν από τη λήξη της παράτασης του προγράμματος στις 30 Ιουνίου. Εδώ που έχουμε φθάσει ούτε το κλείσιμο της αξιολόγησης επαρκεί. Ο κ. Τσίπρας, που έχει πάρει πάνω του το παιχνίδι, θα πρέπει επιτακτικά πλέον να αναζητήσει συνολική λύση για την επόμενη ημέρα.