ΤΩΡΑ που κόπασε ο ενθουσιασμός για την επιτυχία του μαραθωνίου δρόμου της Αθήνας –δικαιολογημένος λόγω της λαϊκής συμμετοχής και απήχησης -, ως χρέος στη θέση ότι «η Ιστορία δεν παραγράφεται» πρέπει να σημειωθεί στα «μείον» της διοργάνωσης η απώθηση στο περιθώριο της δημοσιότητας –άρα και στην επαφή με την κοινή γνώμη –του ονόματος αυτού όταν η διοργάνωση προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της και να αποκτήσει λαϊκή αίγλη, δηλαδή του Γρηγόρη Λαμπράκη. Δεν υπάρχει χρεία διακοσμητικών και επεξηγήσεων για τον σπουδαίο αυτόν Ελληνα και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αθλητή με σπάνιο ήθος και συμβολή στον ελληνικό αθλητισμό σε χρόνια σκληρά και δίσεκτα, όπως προσδιορίζεται η συμπεριφορά του απέναντι στους χειμαζόμενους συναθλητές και πάσχοντες από προβλήματα υγείας και επιβίωσης.
***
ΣΤΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ του θεσμού το όνομα του Γρηγόρη Λαμπράκη, αυτόφωτα και αυτοδύναμα, κατέχει εξέχουσα θέση, ως ιστορικής μορφής αλλά και καταλύτη στην όλη εξέλιξη και καθιέρωση της ετήσιας εκδήλωσης. Κατά συνέπεια η ελαχιστοποίηση της αναφοράς του ονόματός του, και δη σε περιπτώσεις ευρύτερης –τηλεοπτικής –προβολής, είναι ολίσθημα. Π.χ. στην όλη περιγραφή του αγώνα ειπώθηκαν τόσα και τόσα. Αναφορά στον Λαμπράκη –των δύσκολων και πέτρινων χρόνων για την καθιέρωση του θεσμού από τον ΣΕΓΑΣ –σποραδική, μέχρις αφάνειας, και ήρθε στον επίλογο η αναφορά του από τον βασικό περιγραφέα του αγώνα Βαγγέλη Ιωάννου. Κάτι ήταν κι αυτό.
***
ΣΤΗ ΓΝΩΣΤΗ και γραφική λαϊκή ρήση «γουρούνι στο σακί» (αγορά) παραπέμπει μεταξύ των τόσων άλλων ιλαροτραγικών η υπόθεση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και του μετεωρίτη μεγαλόσχημου τέως προπονητή της. Είναι απορίας –το πιο επιεικές –άξιο πώς ο λαλίστατος πρόεδρος της ΕΠΟ και οι εισηγητές και συμβουλάτορές του αγνοούσαν ότι είχε αποκτήσει φήμη και περιουσία με την πρόωρη αποπομπή του από τα επιχειρηματικά ποδοσφαιρικά σχήματα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
