Ο επώδυνος συμβιβασμός στο Παρίσι και η έντιμη λύση

Τίποτε δεν βεβαίωνε ότι η προσδοκία του υπουργού Οικονομικών κ. Γκίκα Χαρδούβελη για συμφωνία και αίσιο τέλος μπορεί να ικανοποιηθεί χωρίς παραχωρήσεις και συμβιβασμούς από την πλευρά μας.

Κατά μία εκδοχή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κυριαρχεί στις διαπραγματεύσεις, επιμένοντας στην απαίτησή του για παραμονή και διατήρηση του εποπτικού του ρόλου στις ελληνικές οικονομικές υποθέσεις.

Ορισμένοι εκτιμούν ότι στην απαίτησή του αυτή έχει σύμμαχο το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, το οποίο εμφανίζεται απογοητευμένο από την πολύμηνη διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα και ιδιαιτέρως με το γεγονός ότι δεν γίνεται κατανοητή η κρισιμότητα των περιστάσεων.

Επισημαίνουν χαρακτηριστικά ότι από τον περασμένο Σεπτέμβριο έχουν γίνει ελάχιστα πράγματα από ελληνικής πλευράς,πράγμα που επιβάλει τη διατήρηση ενός καθεστώτος αυστηρής εποπτείας.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι πιο απαισιόδοξοι μετέδιδαν ότι η όλη ατμόσφαιρα μπορεί να οδηγήσει σε ναυάγιο τις συνομιλίες.

Ανώτερες κυβερνητικές πηγές ωστόσο απέκρουαν τα παραπάνω , σημειώνοντας ότι κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με «ξαφνικό θάνατο» και θα οδηγούσε αναγκαστικά σε ανεπιθύμητες πολιτικές εξελίξεις.

Δηλαδή σε πρόωρες εκλογές πριν καν αρχίσουν οι διαδικασίες εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Στην περίπτωση αυτή η περιπλοκή είναι προφανής και η παρατεταμένη πολιτική αστάθεια δεδομένη.

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους και επειδή ουδείς είναι προετοιμασμένος για μακρά περίοδο αστάθειας, θα εξαντληθούν κατά τα φαινόμενα όλα τα περιθώρια συμφωνίας στο Παρίσι.

Υπό το πρίσμα και των παραπάνω, κυβερνητικές πηγές μετέδιδαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης ότι στο τέλος θα υπάρξει συμφωνία.

Ωστόσο, καθίσταται σαφές ότι η καχυποψία έχει επανέλθει για την Ελλάδα και είναι επίσης ακριβές ότι και οι πολίτες δεν αντέχουν αυτή την διαρκή τριβή, επί καθημερινής βάσεως, με την τρόικα.

Επί δύο συνεχή έτη η χώρα υποτίθεται διαπραγματεύεται σκληρά και κάθε φορά υποκύπτει στις απαιτήσεις των εταίρων και των δανειστών.

Ολη αυτή, η επικοινωνιακή, κατ’ ορισμένους , διαχείριση της κρίσης μόνο φθορά προκαλεί και τα ελλείμματα εμπιστοσύνης συνεχώς ανανεώνει.

Κακά τα ψέματα, η χώρα έτσι όπως έχει δεσμευθεί δεν έχει πολλές επιλογές.

¨Η θα ακολουθήσει κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα με τους ξένους ώστε αν ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα μαζί τους ή θα αναλάβει πλήρως την ευθύνη, οργανώνοντας ένα δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση, έχοντας προηγουμένως προειδοποιήσει ευθέως τον ελληνικό λαό για τις συνέπειες και το κόστος της συγκεκριμένης επιλογής.

Ίσως αυτή να συνιστούσε την πιο έντιμη και πιο καθαρή λύση για τη χώρα και το λαό της.

Μόνο που έπρεπε να έχει γίνει από την αρχή, αμέσως μετά τις εκλογές του 2009.

Αλλά τότε ο κ. Παπανδρέου, που τώρα θέλει το δικό του ΠαΣοΚ, πίστευε αφελώς πως «λεφτά υπάρχουν»

Τώρα πια δυστυχώς δεν μας μένει παρά ένας ακόμη επώδυνος συμβιβασμός.

Στο Παρίσι αυτή τη φορά…