Μια γεύση από την Αθήνα του μέλλοντος -εάν κάποτε αποκτήσουμε στοιχειώδη προγραμματισμό και επιχειρηματικό πνεύμα- πήρα το τριήμερο στο Λονδίνο. Ένα Λονδίνο αγνώριστο σε σχέση με την μίζερη και παρακμιακή πόλη που είχα βιώσει στις αρχές της δεκαετίας του 80 .
Περιοχές που χαρακτηρίζονταν τότε από την υποβάθμιση, την εγκατάλειψη ακόμη και την οικονομική εξαθλίωση έχουν μεταμορφωθεί σήμερα σε πραγματικά στολίδια .Καινούργια, μοντέρνα ή παραδοσιακά- ανακαινισμένα με άψογο τρόπο- κτίρια στεγάζουν πλέον χιλιάδες εταιρείες απ όλο τον κόσμο ενώ αποτελούν τον πόλο έλξης της οικονομικής και καλλιτεχνικής αφρόκρεμας του πλανήτη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεταμόρφωσης – η περιοχή κοντά στο Σίτυ του Λονδίνου. Σε μια διάμετρο 1-2 χιλιομέτρων δίπλα στον Τάμεση την οποία με δυσκολία πλησίαζες μετά τη δύση του ηλίου τη δεκαετία του 80 ,σήμερα βρίσκεις ό,τι πιο σύγχρονο, χλιδάτο και καινοτόμο υπάρχει στην πόλη- από την νέα υπέροχη Τέιτ Γκάλερι, έως παραρτήματα κορυφαίων πανεπιστημίων, νεοφυών εταιρειών υψηλής τεχνολογίας, εργαστήρια καλλιτεχνών, εκθέσεις πανάκριβων έργων τέχνης και εκατοντάδες μοδάτα εστιατόρια.
Η άνοδος αυτή του Λονδίνου αποτυπώνεται φυσικά και στην κτηματαγορά του – πλούσιοι από όλο τον κόσμο (Άραβες, Κινέζοι, Ινδοί, Ρώσοι και φυσικά Έλληνες και Κύπριοι ) επενδύουν τα χρήματά τους σε σπίτια καθώς βλέπουν ότι η πόλη συνεχώς ανεβαίνει και βελτιώνει τις υποδομές της προσπαθώντας να μείνει στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Έτσι στις καλές γειτονιές ένα σπίτι 80 τετραγωνικών μέτρων μπορεί να πουληθεί προς 1,5 εκατομμύριο λίρες – ένα μοντέρνο στουντιάκι 27 τετραγωνικών στο Τσέλσι πουλήθηκε τις μέρες που ήμουν στην πόλη προς μισό εκατομμύριο λίρες, πάνω από 600.000 ευρώ!
Η μεταμόρφωση δεν ήρθε φυσικά σε μία μέρα και δεν έγινε χωρίς αντιστάσεις από μια πολωμένη κοινωνία με μεγάλες οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις που αντιμετώπιζε με παράλογη καχυποψία κάθε τι ξένο και με αναίτιο θαυμασμό κάθε τι βρετανικό. Γρήγορα , όμως, έγινε αντιληπτό –κυρίως επί των κυβερνήσεων του Τόνι Μπλερ- ότι ο μόνος δρόμος για την ευημερία της χώρας ήταν να ανοίξει την οικονομία της και την κοινωνία της στον έξω κόσμο και να μετατραπεί σε ένα πολυπολιτισμικό χωνευτήρι.
Δεν είναι όλα ρόδινα -φυσικά για τον μέσο Λονδρέζο αφού με μηνιαίο εισόδημα 2-3 χιλιάδων λιρών δεν έχει πλέον την οικονομική δυνατότητα να ζει στο κεντρικό Λονδίνο . Μετακομίζει στα περίχωρα και συχνά -ιδιαίτερα αν δεν έχει δουλειά- νιώθει ξένος στην ίδια του την πόλη : ένας από τους λόγους που οι ακροδεξιοί του Φάρατζ μπήκαν για πρώτη φορά στη Βουλή.
Όμως μια πόλη που έχει γίνει εκτός από οικονομικό κέντρο, κέντρο τέχνης, καινοτομίας και υψηλού επιπέδου ζωής – είναι μία μηχανή που «κόβει χρήμα» καθημερινά προς όφελος όλης της χώρας.
Ακριβώς δηλαδή όπως θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε μερικά χρόνια π.χ. το απαράμιλλου κάλλους παραλιακό μέτωπο της Αθήνας – με την καλύτερη θάλασσα του κόσμου και με 300 ηλιόλουστες μέρες το χρόνο- εάν το σχεδιάσουμε και το οικοδομήσουμε σωστά, αναβαθμίσουμε τις υποδομές του και το μετατρέψουμε σε ένα νέο αλλά πολύ πιο σύγχρονο Μονακό .
Σε ένα μοναδικό κέντρο έλξης τουρισμού υψηλής στάθμης – με εκθεσιακά και συνεδριακά κέντρα ,μουσεία, ενυδρεία, αίθουσες συναυλιών , καλλιτεχνικά και αθλητικά πάρκα – με προνομιούχες και πανάκριβες οικιστικές ζώνες, με περιοχές εγκατάστασης υπερπολυτελών γραφείων μεγάλων εταιριών, με μαρίνες φιλοξενίας υπερπολυτελών γιοτ, με λιμάνια προσέγγισης κρουαζιερόπλοιων, με οργανωμένες παραλίες με όλα τα θαλάσσια σπορ, με αρχαιολογικές εξορμήσεις στο Σούνιο, το Λαύριο, την Σαλαμίνα ,την Αίγινα.
