Τα κράτη δικαίου, που ανάμεσά τους θέλησε να συγκαταλέγεται η Ελλάδα από την εποχή των πρώτων επαναστατικών εθνοσυνελεύσεων, της Επιδαύρου και του Αστρους, διαθέτουν μια συνταγματική και έννομο τάξη. Με άλλα λόγια, κανείς, όποιος και αν είναι αυτός, δεν μπορεί να θέσει τον εαυτό του πάνω και έξω από τον νόμο.
Στις Δημοκρατίες ισχύει ανεμπόδιστα η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Πηγή όλων των εξουσιών είναι η ελεύθερα εκφραζόμενη λαϊκή πλειοψηφία. Δεν ισχύει κανένα άλλο κριτήριο, ούτε περιουσιακό ούτε εκπαιδευτικό, για να διαφοροποιήσει τις ψήφους. Ενας άνθρωπος διαθέτει μόνο μία ψήφο και αυτή είναι ισοδύναμη με εκείνην οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, όποιος και αν είναι αυτός.
Ακόμη όμως και αυταρχικά ή δικτατορικά καθεστώτα είναι δυνατό να εφαρμόζουν τις βασικές αρχές που διέπουν ένα κράτος δικαίου. Η Σοβιετική Ενωση των Μπολσεβίκων και η πρώτη περίοδος του χιτλερισμού είχαν νομικό πλαίσιο που περιόριζε την εξουσία της πολιτικής ηγεσίας. Χρειάστηκε ο εκφυλισμός των συστημάτων αυτών για να φτάσουμε στα προσωπικά καθεστώτα του Στάλιν και του Χίτλερ, όπου κάθε έννοια δέσμευσης του αρχηγού ήταν αδιανόητη.
«Μα γιατί κάθεται ο άνθρωπος και καταγράφει αυτονόητα πράγματα που τα μάθαμε στο λύκειο;» θα λέτε μερικοί από εσάς και από μια άποψη έχετε δίκιο.
Ωστόσο η χώρα διαθέτει μεγάλο κόμμα που σήμερα είναι αξιωματική αντιπολίτευση και μέσα στα επόμενα χρόνια με βάση τις δημοσκοπήσεις μπορεί να γίνει πλειοψηφία. Ο,τι λέει και διακηρύττει αυτό το κόμμα δεν πρέπει να ανησυχεί όσους πιστεύουν πως οι βασικοί αυτοί κανόνες πρέπει να ισχύουν, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση;
Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο κ. Τσίπρας έχει αναγγείλει τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας από τον ίδιο, με μεγάλη σεμνότητα, διότι το κόμμα του ξεπερνά στις προβλέψεις που στηρίζονται στις δημοσκοπήσεις το 30%. Οι ίδιοι έχουν επανειλημμένα πει ότι επειδή, σύμφωνα με δικές τους πηγές και πληροφορίες, δεν θα συγκεντρωθούν 180 ψήφοι για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας αυτό σημαίνει πως πρέπει να καταρρεύσει αμέσως η κυβέρνηση, διότι δεν θα έχει πια τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη του λαού.
Ετσι το 30% των δημοσκοπήσεων, που ακόμη και αν είναι αλήθεια σου δίνει το πολύ 90 έδρες, γίνεται στο μυαλό τους αναμφισβήτητη πηγή δεδηλωμένης πλειοψηφίας, ενώ οι 150 και παραπάνω βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, επειδή δεν είναι 180 δεν δίνουν ανάλογη νομιμοποίηση.
Επειδή είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τις εκλογές που έρχονται, δηλώνουν από τώρα ότι όποιος και αν είναι ο υποψήφιος, ακόμη και ο ίδιος ο Τσίπρας, όπως είπε ένας χιουμορίστας, αποκλείεται να τον ψηφίσουν. Μια τέτοια αντίληψη όμως είναι βάναυση παραβίαση των διατάξεων του Συντάγματος οι οποίες έχουν ως σκοπό την αναζήτηση της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης πάση θυσία.
Η Αριστερά στην Ελλάδα ήταν πάντα υπέρ της «απλής και άδολης αναλογικής». Για όλους τους ευσυνείδητους ανθρώπους το δίλημμα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Αν ήθελες να είσαι συνεπής με την αρχή της δημοκρατικής αντιπροσωπευτικότητας, έπρεπε το ποσοστό του κάθε κόμματος στο εκλογικό σώμα να αντανακλάται σε ένα ισάξιο ποσοστό της σύνθεσης του Κοινοβουλίου. Να αντιστοιχεί δηλαδή περίπου 0,3% στην εκλογή κάποιου βουλευτή. Αν, από την άλλη μεριά, ήθελες καλή τη πίστει να δίνει η Βουλή σταθερές κυβερνήσεις με τη συμμετοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας όσο το δυνατόν λιγότερων κομμάτων, τότε υποστήριζες την ενίσχυση των πρώτων, δηλαδή των μεγαλύτερων κομμάτων.
Πώς ταιριάζει η «αγνή και άδολη» με το σκεπτικό που περιγράψαμε παραπάνω; Ή η προοπτική της εξουσίας μάς έχει ξετρελάνει και έχουμε ξεχάσει βασικούς κανόνες, όπως εξάλλου και οι μόνοι μέχρι στιγμής σύμμαχοί μας, οι «ψεκασμένοι» του κ. Καμμένου.
Είναι πολύ νωρίς για να πιθανολογήσουμε ποιοι και πώς θα απολαμβάνουν τα αγαθά της εξουσίας και της δύναμης. Είναι όμως σίγουρο ότι αρκετοί έχουν ήδη πουλήσει την ψυχή τους στον Διάβολο.
Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι πρώην υπουργός.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
