Εχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι παρατηρητές κατάλαβαν λάθος την επίσκεψη του Αντ. Σαμαρά στο Βερολίνο.

Πρώτον, ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν πήγε στην Ανγκελα Μέρκελ για να ακούσει. Πήγε για να μιλήσει.
Πήγε δηλαδή για να περιγράψει μια στρατηγική, η οποία δεν μπορεί να εξελιχθεί χωρίς την υποστήριξη ή έστω την ανοχή της Γερμανίας.
Μη με ρωτήσετε τι ακριβώς απάντησε η Μέρκελ.
Από τις δημόσιες δηλώσεις και των δύο προκύπτει ότι δεν απάντησε αρνητικά, δεν απέκλεισε κάτι, δεν τον απέτρεψε.

Ηταν ένας ευγενικός τρόπος για να του πει «προχώρα και βλέπουμε!» –ο καθένας μπορεί να διαλέξει αν θα βάλει την έμφαση στο «προχώρα!» ή στο «βλέπουμε!».


Δεύτερον, ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν πήγε στο Βερολίνο για να μιλήσει για το χρέος. Γνωρίζει καλά ότι η όποια συζήτηση είναι πρόωρη και παρακινδυνευμένη.
Πήγε για να περιγράψει μια στρατηγική εξόδου από το Μνημόνιο, η οποία μπορεί να τον ενισχύσει στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο εν όψει της προεδρικής εκλογής.
Μια στρατηγική με τρία γράμματα για τίτλο: ΔΝΤ. Και με ένα κεφάλαιο: την αποχώρηση του ΔΝΤ από το λεγόμενο «ελληνικό πρόγραμμα».
Είναι προφανές ότι η στρατηγική αυτή είναι συμφωνημένη με τον Ευ. Βενιζέλο (σχεδόν την ίδια ημέρα αναφέρθηκε στο θέμα από τη Νέα Υόρκη) και δεν μπορεί να εξελιχθεί χωρίς την υποστήριξη των Ευρωπαίων και φυσικά της Γερμανίας (όπως πάλι ο Βενιζέλος παρατήρησε).
Η αποχώρηση του ΔΝΤ είναι σημαντική στα μάτια της ελληνικής κυβέρνησης για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή χωρίς το ΔΝΤ δεν υπάρχει τρόικα, ούτε ειδική διαδικασία ελέγχου.
Συνεπώς η Ελλάδα θα υπόκειται εφεξής στις κανονικές διαδικασίας ελέγχου και εποπτείας που προβλέπονται από το Σύμφωνο Σταθερότητας και ισχύουν σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Ξαναγίνεται «κανονική χώρα».

Δεύτερον, επειδή χωρίς το ΔΝΤ δεν υπάρχει Μνημόνιο.
Η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση λήγει στα τέλη του 2014 και μόνο η συνέχιση της χρηματοδότησης από το ΔΝΤ ως το 2016 δημιουργεί περαιτέρω υποχρεώσεις «μνημονιακής προσαρμογής» στη χώρα.
Αλλά για να φύγει το ΔΝΤ χρειάζονται δύο πράγματα.

Αφενός, να παραιτηθεί η Ελλάδα από τα χρήματα που θα της έδινε το ΔΝΤ το διάστημα 2015-2016. Είναι ίσως πάνω από 10 δισ. ευρώ –εξαρτάται από το πόσα θα εκταμιευθούν ως το τέλος του έτους…

Αφετέρου, να μην προκύψουν έκτακτες ή πρόσθετες χρηματοδοτικές ανάγκες την επόμενη διετία, πέρα από τα κενά που θα αφήσει το ΔΝΤ και τα οποία η Ελλάδα ελπίζει ότι μπορεί να καλύψει με διαφόρους τρόπους.
Είναι προφανές δηλαδή ότι η αποχώρηση του ΔΝΤ δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη και ίσως την υποστήριξη της Ευρώπης.
Θα την εξασφαλίσει η κυβέρνηση; Ισως είναι νωρίς ακόμη να ξέρουμε, παρ’ όλο που δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο.
Ο Πρωθυπουργός πάντως δείχνει αισιόδοξος. Θα δούμε.
Το άλλο μεγάλο ερώτημα είναι αν η αποχώρηση της τρόικας, η έξοδος της Ελλάδας από το Μνημόνιο και ίσως μια πιο χαλαρή φορολογική πολιτική θα βοηθήσουν την κυβέρνηση να αναστρέψει το πολιτικό κλίμα.
Δεν είναι αυτονόητο ότι θα αποδειχθούν αρκετά.
Από την άλλη πλευρά βεβαίως η κυβέρνηση θα αποκτήσει (ίσως για πρώτη φορά μετά το 2013…) ένα σοβαρό πολιτικό επιχείρημα υπέρ της σταθερότητας: τον κίνδυνο υποτροπής.

«Προσέξτε τώρα που πάμε καλύτερα και βγήκαμε από το Μνημόνιο, γιατί εύκολα μπορεί να επιστρέψουμε στα ίδια!».
Δεν ξέρω πόσους θα πείσει με αυτό το επιχείρημα. Νομίζω όμως ότι κατ’ αρχήν τής αρκεί να πείσει 180 βουλευτές.

«Λίστα Βενιζέλου»
Με ενδιαφέρον πληροφορήθηκα ότι η ημετέρα Ζωή ζήτησε να κληθεί να καταθέσει η Κριστίν Λαγκάρντ ως «ουσιώδης μάρτυρας» για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.
Με την οποία υπόθεση η μόνη σχέση που έχει η Λαγκάρντ είναι ότι ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας έδωσε την άδεια να μας στείλουν ένα αντίγραφο. Εμείς μόνοι μας στην Ελλάδα ονομάσαμε το αντίγραφο «λίστα Λαγκάρντ».
Στον υπόλοιπο κόσμο είναι γνωστή ως «λίστα Φαλσιανί» από το όνομα του υπαλλήλου της HSBC που την υπέκλεψε! Κρίμα όμως! Διότι αν κατά τύχη την είχαμε βαφτίσει «λίστα Βενιζέλου», τότε θα μπορούσε η Ζωή να τρέχει τον Βενιζέλο από δικαστήριο σε δικαστήριο.
Με χειροπέδες!..

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ