Εντάξει, έγινε σαφές ότι με το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που θα προκαλέσει ελλείμματα πολλών δισ ευρώ, δεν μπορούμε να πάμε παρά μόνο πίσω στο 2009. Ακόμη και ο παρ’ ολίγον ευρωβουλευτής του κόμματος, οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας «κατακρεούργησε» το σχέδιο Τσίπρα στη ΔΕΘ μιλώντας μεταξύ άλλων για «ακροβασίες» και για «προσπάθεια να συμβιβασθούν τα ασυμβίβαστα».
Ωστόσο από την άλλη πλευρά και η ανάπτυξη που μας υπόσχεται η κυβέρνηση δεν φαίνεται ούτε με το κιάλι. Είχαμε την τύχη οι ελληνικές θάλασσες να γίνουν εφέτος και πάλι της μόδας αλλιώς θα ήταν πολύ αμφίβολο εάν έως το τέλος του έτους η ελληνική οικονομία θα είχε πετύχει θετικό πρόσημο .
Με άλλα λόγια ,ο κόσμος έχει κάνει τεράστια υπομονή ύστερα από τέσσερα χρόνια πρωτοφανούς λιτότητας: εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει, οι άνεργοι παραμένουν 1,5 εκατομμύριο, τα όρια της αντοχής έχουν ξεπεραστεί προ πολλού αλλά ανάπτυξη ακούμε, και ανάπτυξη δε βλέπουμε.
Είναι αλήθεια ότι με τους δικαστές να πολιτεύονται και να παίζουν το ρόλο πολιτικού προϊσταμένου της κυβέρνησης σημαντικές αποφάσεις για την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών ανατρέπονται ενώ κάποιες ιδιωτικοποιήσεις – από τις οποίες η χώρα θα μπορούσε να εισπράξει ζεστό χρήμα προσελκύοντας συγχρόνως ξένες παραγωγικές επενδύσεις – καρκινοβατούν.
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι όσα εξακολουθούν να ζητούν οι δανειστές από την Ελλάδα παραμένουν… Γολγοθάς. Για να αυξηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού από 1,5% το 2014 ,στο 3 % το 15 και 4,5 % το 16 θα πρέπει οι φόροι θα παραμείνουν στα ύψη και οι δημόσιες δαπάνες να μηδενιστούν.
Όμως δεν υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδί για την ανάπτυξη. Εάν η γερμανική συνταγή δεν επιτρέπει ελλείμματα , εάν οι ξένοι εμποδίζονται ή δεν τολμούν να ρίξουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα, πως η χώρα θα δει μιαν άσπρη μέρα;
Ακόμα και -όσες – ελληνικές επιχειρήσεις έμειναν ζωντανές αγωνίζονται νύχτα -μέρα να βρουν κεφάλαια για να πληρώσουν το προσωπικό τους, να αγοράσουν πρώτες ύλες, να ξεπεράσουν τα εμπόδια της γραφειοκρατίας και τα πρόστιμα της εφορίας ενώ εξακολουθούν να περιμένουν χρόνια για την επιστροφή του ΦΠΑ που έχουν πληρώσει στο κράτος.
Η κυβέρνηση πρέπει -πάση θυσία- να εξασφαλίσει κονδύλια που να γυρίσουν τον τροχό της ανάπτυξης. Χωρίς παραγωγή, χωρίς ενίσχυση της καινοτομίας, χωρίς εξαγωγές δεν μπορεί να περιμένει κανείς να μεγαλώσει η πίτα του εθνικού προϊόντος για να μπορέσουν να επωφεληθούν τόσο το κράτος όσο και οι πολίτες.
Κι όσο η κατάσταση της οικονομίας παραμένει απαράδεκτα στάσιμη τόσο η υπομονή του κόσμου εξαντλείται και οι φωνές λαϊκισμού για δήθεν ανέμελη επιστροφή στο παρελθόν της ευημερίας κερδίζουν μεγαλύτερο ακροατήριο.
Θα ήταν ασφαλώς καταστροφή για τη χώρα να γυρίσει και πάλι στο 2009. Όμως χωρίς γενναία βοήθεια -εδώ και τώρα -από τους εταίρους της δεν μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον.
