Ούτε η «δολιοφθορά» του Αβραμόπουλου για πιθανή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ούτε και η «δεξιά στροφή» που επιθυμούν στελέχη της προσκείμενα στον Πρωθυπουργό έχουν μεταξύ μας σημασία, εδώ που φθάσαμε. Το επιβεβαίωσε τις προάλλες και ο Β. Βενιζέλος: Φτάσαμε, είπε, στην εποχή του «συνεργατικού κοινοβουλευτισμού». Γιατί να μην πούμε: στο τέλος του; Θα έλεγα στο τέλος της ιστορίας του, εφόσον οι μελλοντικές συνεργασίες θα εξαφανίσουν την προϋπόθεσή του: τις ιδεολογικές συγκρούσεις. Ολα εφεξής θα είναι ίδια: Τζάκρη, Μακρή, Ζωή, Βούλτεψη. Οπότε ό,τι θα έχει αξία θα είναι η προσωπική διαύγεια: η πολιτικοποιημένη αποχή. (Σχήμα προφανώς οξύμωρο αλλά επίκαιρο και εντελές.)
Προϋποτίθεται βέβαια μια ηθελημένη απεξάρτηση και μια ικανότητα κριτικής του κυνικού τους λόγου. Προϋποτίθεται επίσης ειρωνεία και τόλμη γι’ αυτή τη συγκυρία του ιστορικού μας εκβιασμού όλων προς όλους.
Οπότε ερωτήματα όπως «Γιατί η Κεντροαριστερά;» ή «Με ποιους θα κυβερνήσει ο Τσίπρας;» είναι δευτερεύοντα. Και η βιβλική πρόβλεψη που έκανε ο Α. Λιάκος στο «Βήμα της Κυριακής» πως «ο νομαδισμός μας δεν θα σταματήσει ώσπου να βρεθεί η Γη της Επαγγελίας» δεν αφορά, διότι η επιθυμία είναι νομαδική και η ουτοπία είναι η έρημος.
Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν ότι: α) η αρχή της αντιπροσώπευσης έχει εκπέσει σε παροξυνόμενη παρωδία, β) η συμμετοχή διά της ψήφου λειτουργεί ως άσκηση προσομοίωσης σε εκλογές που γίνονται χωρίς να έχουν γίνει, γ) η οικονομία περιπαίζει τους δικούς της νόμους, διότι ο εμπαιγμός είναι το συστατικό των κερδοσκοπικών της βλέψεων, δ) η Ιστορία δεν υπάρχει εφόσον τα (κατασκευασμένα) γεγονότα υπάρχουν μόνο ως ίντριγκες. Θέλουμε να μιλήσουμε πολιτικά; Ας αποσπάσουμε την πολιτική από την εικόνα της ανθρωπολογικής δικαίωσης: οι κοινοβουλευτικοί μας δικαιώνουν περισσότερο τον ανθρωπομορφισμό παρά τον άνθρωπο. (Οπως στους μύθους του Αισώπου.)
