«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην αγορά, στο Λαύριο. Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά κι όλο φοβάμαι το αύριο. Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα» τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος…
Στο Λαύριο το περασμένο τριήμερο ο Σταύρος Θεοδωράκης «έπαιξε» το δικό του τραγούδι.
Στο πολυδιαφημιζόμενο ιδρυτικό του συνέδριο το Ποτάμι φάνηκε ότι…στέρεψε! Ρηχό ιδεολογικά και με θέσεις, γνωστές εδώ και χρόνια που δεν κάνουν τη διαφορά…Εκτός και εάν έχουν άλλη αξία επειδή προβάλλονται ως σχέδιο από το Ποτάμι που θεωρείται για αρκετούς ως ο ιδανικός κυβερνητικός εταίρος στο μέλλον και άρα πρέπει να φλερτάρουν πολιτικά με τον Σταύρο Θεοδωράκη.
Η ιδεολογική «θολούρα» του Ποταμιού είναι χαρακτηριστική. Πλημμύρισε το Λαύριο όχι από τα ορμητικά νερά των ρηξικέλευθων ιδεών, αλλά από κοινοτυπίες και επαναλήψεις γνωστών προτάσεων που τις έχουμε ακούσει πολλές φορές: γερμανικό μοντέλο εκλογικού νόμου, θέσπιση κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος, σταθερό φορολογικό σύστημα, μία μίνιμουμ διακομματική συναίνεση σε 2-3 μείζονα ζητήματα, όπως εκπαίδευση, δημόσια υγεία, κ.α.
Ακούσαμε πολλά και διάφορα, όπως π.χ. «ο τσακωμός περί Δεξιάς και Αριστεράς στην Ελλάδα της κρίσης είναι λίγο εκτός θέματος» απεφάνθη ο Σταύρος Θεοδωράκης, απαντώντας σε όσους του καταλογίζουν απουσία ιδεολογικού στίγματος. Προφανώς ξεχνάει ότι το νέο δίπολο στην Ευρώπη είναι αυτό ακριβώς που απορρίπτει: Δεξιά ή Αριστερά…
Ως διαδικασία το συνέδριο του Ποταμιού είχε στοιχεία πολιτικού φολκλόρ αλλά απουσίαζε το βασικό συστατικό μιας τέτοιας κορυφαίας διαδικασίας ενός πολιτικού κόμματος: ο πολιτικός λόγος που να έχει σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό.
Και όπως τραγουδάει και ο Σαββόπουλος, «δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, μα ούτε και στους μεγάλους πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά, πως είμαι ασχημοπαπαγάλος»…
