Ακούω και διαβάζω για τον «δημοσιογράφο» που λέγεται ότι κατέχει και απειλεί να βγάλει στο φως της δημοσιότητας σκανδαλώδες οπτικοακουστικό ντοκουμέντο για νεαρό πολιτικό. Αν και ελάχιστα έχουν προς το παρόν δημοσιευθεί, πολλοί είναι εκείνοι που κατηγορούν τον «δημοσιογράφο», εξοργισμένοι προφανώς που εξακολουθεί να τηρεί την ίδια ανήθικη τακτική μέσω της οποίας, πριν από χρόνια, ο ίδιος άνθρωπος είχε διασύρει μουσικό.
Και είναι αλήθεια, ο «δημοσιογράφος» έχει καταπατήσει κάθε κώδικα δεοντολογίας αλλά και τον Ποινικό. Εκτός αν παρερμηνεύω το σημείο στο άρθρο 370Α, παρ. 2-3. του Π.Κ. που λέει: «Οποιος αθέμιτα παρακολουθεί με ειδικά τεχνικά μέσα ή αποτυπώνει σε υλικό φορέα προφορική συνομιλία μεταξύ τρίτων ή αποτυπώνει σε υλικό φορέα μη δημόσια πράξη άλλου, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών»
Μόνο που υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία στη συνέχεια της υπόθεσης. Ας υποθέσουμε ότι το υλικό βγαίνει στον αέρα. Τι θα έκαναν όλοι αυτοί που είναι έτοιμοι να ρίξουν στην πυρά τον «δημοσιογράφο»; Δεν θα το έβλεπαν; Μα ασφαλώς και θα το έβλεπαν, στη συντριπτική τους πλειονότητα. Πρώτον από περιέργεια, δεύτερον για να είναι ενήμεροι και τρίτον για να ξαναβρίσουν τον «δημοσιογράφο» που για ακόμη μία φορά λειτούργησε τόσο μα τόσο ανήθικα.
Και ξέρετε κάτι; Οσοι ΔΕΝ θα το έβλεπαν, όσοι θα το αγνοούσαν, θα γίνονταν ο περίγελος όλων των υπολοίπων που θα το είχαν δει. Το έχω ζήσει προσωπικά όταν από άποψη ΔΕΝ είχα δει το περίφημο πορνό της Τζούλιας Αλεξανδράτου που είχε ανάψει φωτιά στο Internet. «Μα καλά, δεν το είδες;» με ρωτούσαν έκπληκτοι όλοι όσοι απαξιούσαν την Αλεξανδράτου αφού πρώτα είχαν χορτάσει παρακολουθώντας τις περιπτύξεις της.
Για να επιστρέψω όμως στην υπόθεσή μου για το σκανδαλώδες υλικό του «δημοσιογράφου». Παρασυρμένοι από το πρωτόγονο ένστικτο της ανθρώπινης φύσης όλοι αυτοί που τον βρίζουν για το ανήθικον του θέματος, θα ΕΒΛΕΠΑΝ αυτό που δεν θα ήθελαν να μπορούσαν να δουν. Και βεβαίως εν αγνοία τους θα γίνονταν συνένοχοι της ανήθικης πράξης του «δημοσιογράφου». Γιατί θα είχαν επιτρέψει στον εαυτό τους να τρυπώσει μέσα από την κλειδαρότρυπά του. Και ίσως εκεί να βρίσκεται η ουσία του προβλήματος, στο ότι τελικά πολλοί συνάνθρωποί μας ΘΕΛΟΥΝ να ζουν μέσα στη ζούγκλα που οι ίδιοι στηλιτεύουν, ΘΕΛΟΥΝ να βλέπουν τη ζωή υπό το πρίσμα της κλειδαρότρυπας.
Παρεμπιπτόντως, ο «δημοσιογράφος» καταπολεμείται με ειδική σελίδα στο Facebook που παροτρύνει τον κόσμο να μην μπαίνει στο μέσον του. Μέγα λάθος. Οταν κάνεις καμπάνια εναντίον του μέσου κάποιου, στην ουσία μόνον το αντίθετο μπορείς να καταφέρεις, διατυμπανίζοντας την ύπαρξή του. Αλλος ένας στοιχειώδης κανόνας της ανθρώπινης φύσης.
Μόνον όποιος έχει τα κότσια να αγνοήσει την ύπαρξη του «δημοσιογράφου» (και πολλών ακόμα σαν αυτόν), μόνον εκείνος που θα μπορέσει να πείσει τον εαυτό του ότι πολύ απλά αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει, θα είναι εκείνος πιθανώς που θα τον έχει νικήσει. Και αν το κάναμε όλοι, θα είχαμε νικήσει.
