Πείτε με ψυχρό, αναίσθητο, ασυγκίνητο, πείτε με και γαϊδούρι, ομολογώ όμως ότι δεν μου λείπουν ούτε ο Μάνος (Χατζιδάκις) ούτε η Μάγια Αγγέλου. Είμαι από τους λίγους μέσα στο Facebook που δεν θρήνησαν, αναρτώντας στίχους της, τον πρόσφατο θάνατο της δεύτερης και που δεν νοστάλγησαν, μνημονεύοντας τραγούδια του και φωτογραφίες του, τον πρώτο, στην επέτειο των 20 χρόνων από τον δικό του θάνατο. Κυρίως στην περίπτωση του Μάνου, όπως οι περισσότεροι αποκαλούσαν έναν άνθρωπο που ποτέ δεν «επέτρεψε» τέτοιες οικειότητες, θα έλεγες ότι το εθνικό πένθος, όπως εκδηλώθηκε στους «τοίχους» των θαμώνων των κοινωνικών δικτύων, παραμένει τόσα χρόνια μετά την αποχώρησή του αβάστακτο. Θεωρώ ότι ο (κάθε) καλλιτέχνης είναι παρών μέσα από το έργο του και δεν μπορώ να πενθήσω έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα, αντιθέτως μπορώ να ευγνωμονώ έναν δημιουργό που μας κληροδότησε τόσο όμορφα πράγματα.

Οπως θεωρώ επίσης ότι ο «τοίχος» του Facebook δεν είναι προορισμένος για να αναρτώνται κηδειόχαρτα και αναγγελίες μνημοσύνων. Μπαίνεις στο Internet για να επικοινωνήσεις με τους φίλους σου και βρίσκεται στη σάλα όπου ξενυχτούν τον μακαρίτη. Γιατί δεν είναι μόνο οι «άγνωστοί» μας, καλλιτέχνες και λογοτέχνες κυρίως, νεκροί, είναι και η επίμονη κοινοποίηση του προσωπικού μας πένθους: δεκάδες οι αναρτήσεις με νεκρούς μπαμπάδες στη γιορτή του πατέρα. Παλιές φωτογραφίες, διαβεβαιώσεις «δεν θα σε ξεχάσω ποτέ» και ποιητικές αποστροφές «ξέρω ότι από ψηλά με φροντίζεις». Τι εξυπηρετεί η κοινοποίηση τόσο προσωπικών στιγμών και σκέψεων; Από δίπλα κάτι σαν παιχνίδι με τίτλο «Η ταφόπλακά μου», το οποίο κάνει ό,τι υπόσχεται: εμφανίζει σε κοινή θέα την (υποθετική) ταφόπλακά σου με την (υποθετική) ημερομηνία θανάτου σου. Γέμισε το Facebook μνήματα. Μόνο εγώ δεν γελώ με το αστειάκι; Εχει, βεβαίως, και κερασάκι η τούρτα: οικογένεια στη Λάρισα αναστατώθηκε εξαιτίας ψεύτικης είδησης που ανήρτησαν άγνωστοι σύμφωνα με την οποία το παιδί της βρέθηκε δολοφονημένο. Και έτσι περνάμε από την εθνική κατάθλιψη στην καφρίλα!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ